برچم جودی

کوبانی – هنگامی که رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، ظهور کرد و پروژه‌های خود را اعلام نمود، بی‌درنگ آماج توطئه‌های نیروهای هژمون قرار گرفت. این نیروها که در طول تاریخ، هر فرد، جامعه و ایدئولوژی‌ای را که موجودیتشان را به خطر انداخته، بلعیده‌اند، همین رویکرد را در قبال عبدالله اوجالان و پیروان وفادارش نیز در پیش گرفتند.

همان‌طور که در بخش نخست این پرونده اشاره شد، وفادارترین پیروان پروژه و ایدئولوژی عبدالله اوجالان، زنان بودند. این نکته‌ای است که او نیز همواره در تحلیل‌ها و چشم‌اندازهای خود بر آن تأکید کرده است. از این رو، پس از اسارت او در زندان جزیره‌ی امرالی، خلق و زنان کورد با باور به اینکه «هیچ‌کس نمی‌تواند خورشیدشان را تاریک کند»، مبارزات خود را با عزمی راسخ‌تر ادامه دادند. زمانی که نیروهای سلطه‌گر دریافتند حبس رهبر آپو نه تنها تهدید را رفع نکرده، بلکه مانعی بر سر راه پروژه‌های او نیز نبوده است، به توطئه‌هایی دیگر متوسل شدند. یکی از این نقشه‌ها، که می‌توان آن را توطئه‌ای مشترک نامید، حملات سازمان‌یافته علیه انقلاب زنان در شمال و شرق سوریه بود. در این تلاش‌ها برای سرکوب یکی از کلیدی‌ترین پروژه‌های اوجالان، صدها زن پیشگام، از جمله رؤسای مشترک، مدیران، فرماندهان، سیاستمداران، روزنامه‌نگاران، جوانان و مادران، جان خود را فدا کردند. قتل‌عام حلنج نماد برجسته‌ای از همین حملات بود.

اما آیا این حملات به اهداف خود دست یافتند؟ این زنان مبارز که برای تحقق پروژه‌ی آزادی زن همت گماشتند و جان فدا کردند، چه میراثی از خود بر جای گذاشتند؟ زوزان بکر، عضو کوردیناسیون «کنگره ستار» در کانتون فرات این موضوع را به تفصیل واکاوی می‌کند و پیام زنان را در پنجمین سالگرد قتل‌عام حلنج اعلام می‌دارد.

 

قتل‌عام حلنج، سرآغاز یک نقشه‌ی بزرگ بود

زوزان بکر با تأکید بر اینکه قتل‌عام حلنج سرآغاز یک توطئه‌ی بزرگ برای نابودی انقلاب زنان بود، می‌گوید: «ما با گرامیداشت یاد شهیدان حلنج، یاد و خاطره‌ی تمام مبارزان زنی را گرامی می‌داریم که برای به ثمر رساندن پروژه‌ی آزادی زن و ساختن جامعه‌ای دموکراتیک و برابر، جان خود را فدا کردند. پس از پیروزی مقاومت کوبانی، تبهکاران داعش در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۵ کشتار وحشیانه‌ای را بر مردم این شهر تحمیل کردند که در آن ده‌ها کودک، زن، مرد و سالمند به شهادت رسیدند. در حالی که زخم‌های عمیق آن فاجعه هنوز باقی بود، مردم کوبانی در ۲۳ ژوئن ۲۰۲۰ با قتل‌عام دیگری روبه‌رو شدند. در این جنایت، سه زن پیشگام که برای آزادی زنان و برپایی نظمی دموکراتیک و برابر بی‌وقفه تلاش می‌کردند، به قتل رسیدند. این نخستین بار بود که دولت ترکیه از چنین شیوه‌ای در حملات خود به شمال و شرق سوریه استفاده می‌کرد. حملات پهپادی، گواه استیصال دولت ترکیه در برابر مقاومت و اراده‌ی پولادین مردم و زنان منطقه بود. دولت ترکیه برای تحقق نسل‌کشی و نابودی انقلاب ما، به روش‌هایی به‌مراتب وحشیانه‌تر متوسل شد. قتل‌عام روستای حلنج، نقطه‌ی شروع یک نقشه‌ی نابودی گسترده و جنایتی بود که ابعاد آن در ذهن انسان نمی‌گنجد.»

 

سه پیشگام که راه آزادی را ترسیم کردند

زوزان بکر با اشاره به هر سه زن شهید در این قتل‌عام، آنان را این‌گونه توصیف می‌کند: «مادر امینه قلب و خانه‌ی خود را به روی فعالیت‌های زنان گشوده بود. او به‌ویژه از کنگره ستار پاسداری می‌کرد و این‌گونه دِین خود را به انقلاب زنان ادا می‌نمود. مادر امینه تمام فرزندانش را با همین هویت و آگاهی پرورش داد، چنانکه همگی در عرصه‌های گوناگون به ایفای مأموریت خود پرداختند. زهرا نمونه‌ی کامل آزادی‌خواهی، گشاده‌رویی و سخت‌کوشی بود. او زندگی خود را وقف زنان کرد و بی‌وقفه برای حمایت از آنان، حل مشکلاتشان و دگرگونی جامعه مبارزه می‌کرد. رفیق زهرا در شخصیت خود تجسم پروژه‌ی آزادی زن بود و برای جاودانگی این آرمان در دل جامعه، همواره در تکاپو بود. مبارز دیگر، هبون، یکی از نمادهای مقاومت کوبانی بود. او علی‌رغم بیماری‌اش، با همان روحیه در تمام شهرها و روستاهای کوبانی فعالیت می‌کرد تا جامعه‌ای دموکراتیک و اکولوژیک، استوار بر ارزش‌های زنانه، بنا کند.»

 

با تضمین هویت زن، چهره‌ی جهان دگرگون خواهد شد

زوزان بکر تفاوت ایدئولوژی زنانه را که دلیل دشمنی نیروهای دولت-ملت است، این‌گونه شرح می‌دهد: «این سه زن پیشگام، هدف حملات نیروهای سلطه‌گر و ذهنیت مرد-دولت قرار گرفتند، نظامی که هزاران سال برای تقویت و گسترش خود کوشیده است. ارزیابی دقیق نشان می‌دهد که ترس این نظام، از هویت، هستی، زنانگی و سازماندهی زنان سرچشمه می‌گیرد. این قدرت‌ها خوب می‌دانند که با پیشرفت و تثبیت جایگاه زنان، وضعیت آنان متحول می‌شود و این تحول، جوامع و جهان را به سوی یک نظام جایگزین و نوین هدایت خواهد کرد. بحران‌ها و جنگ‌های کنونی در خاورمیانه و جهان، همگی در خدمت منافع سلطه‌جویانه‌ی همین قدرت‌هاست. اما جهانی که زنان برای آن مبارزه می‌کنند و جان می‌بازند، جهانی مبتنی بر عدالت، صلح، دموکراسی، برابری و آزادی است. بی‌تردید ما در این مبارزه، ایدئولوژی رهبر آپو را راهنمای خود قرار می‌دهیم. به همین دلیل، تمام نیروهای هژمون و در رأس آنان دولت ترکیه، با خطری جدی روبه‌رو شدند. وقتی این قدرت‌ها دیدند که زنان در مبارزه‌ی خود تا چه حد جدی و مصمم هستند، دریافتند که آنان پروژه‌های رهبر آپو برای آزادی زن و "ملت دموکراتیک" را به پیروزی می‌رسانند. آنها فهمیدند که این زنان، پیشگام ساختن جامعه‌ای صلح‌آمیز و دموکراتیک خواهند شد که تمام ملت‌ها را در بر می‌گیرد.»

او با تأکید بر اینکه زنان اجزای بنیادین تحقق پروژه‌های عبدالله اوجالان هستند، ادامه می‌دهد: «تحقق پروژه‌های رهبر آپو به معنای فروپاشی این نظام‌هاست، زیرا ذهنیت دولت-ملت ایجاب می‌کند که هیچ قدرتی جز سلطه‌ی آنان بر جامعه حاکم نباشد. در مقابل، ایدئولوژی رهبر آپو با تمام ظرایف و ویژگی‌هایش، در تضاد کامل با این مدرنیته قرار دارد. رهبر آپو مبارزات خود را بر همین اساس آغاز کرد و زنان را به بخشی فعال و بنیادین در این پیکار تبدیل نمود. از همین رو، در آخرین پیام ایشان که برای مرکز تحقیقات ژنئولوژی فرستاده شد، آمده است که پروژه‌ی آزادی زن که نیمه‌تمام مانده بود، اکنون به سرانجام رسیده و تنها بخش اجرایی کردن آن باقی است.»

 

تکمیل پروژه، پاسخی به قتل‌عام‌های زنان است

زوزان بکر با ابراز سربلندی از ارزیابی‌های عبدالله اوجالان درباره‌ی مبارزات زنان می‌گوید: «ارزیابی‌های اخیر رهبر آپو این معنا را دارد که تمام تلاش‌های نظام مرد-دولت برای نابودی پروژه‌ی آزادی زن، خنثی شده است. این حملات در واقع تلاشی برای از بین بردن دستاوردهای ما و بی‌اثر کردن مبارزات و پروژه‌های رهبر آپو بود، اما همگی شکست خوردند. دولت ترکیه این مسیر را با به شهادت رساندن زهرا، هبون و مادر امینه آغاز کرد و در سال‌های اخیر، ده‌ها جنایت دیگر با همین هدف مرتکب شد. این خود نشان می‌دهد که دشمنان پروژه‌ی آزادی زن و ملت دموکراتیک تا چه حد پرشمارند و چگونه با حمله به زنان، در پی نابودی این پروژه‌ها هستند. در چنین شرایطی، پیام‌های رهبر آپو پاسخی مستقیم به این قتل‌عام‌ها بود. با ایمان به رهبر آپو و با تکیه بر اراده، قاطعیت و مقاومت زنان، تمام نقشه‌های دشمنان معکوس شد و پروژه‌ی ما به سرانجام رسید.»

 

پروژه به سرانجام رسید، اکنون زمان تحقق آن است

عضو کوردیناسیون کنگره ستار، زوزان بکر، سخنان خود را با این پیام به پایان می‌رساند: «به یاد دارم روزهایی را که به دلیل پرواز بی‌وقفه‌ی پهپادها، زنان نمی‌توانستند خود را به جلسات، دوره‌های آموزشی و محل کارشان برسانند. اما آنان در برابر این موانع ایستادگی کردند، هزینه دادند و هرگز از خط مشی خود بازنگشتند. امروز نیز زنان در تمام عرصه‌های حیات اجتماعی، از کمون‌ها و مجالس گرفته تا سیاست و دفاع، حضوری فعال و مستمر دارند. به عنوان یک زن اهل کوبانی، با قاطعیت می‌گویم که اراده و عزم ما استوارتر از همیشه است. شهادت پیشگامان جنبش زنان روژاوای کوردستان در کنگره ستار، نه‌تنها ما را متوقف نکرد، بلکه جسارت و قاطعیت زنان را برای ادامه‌ی راه زهرا و هبون‌ها به اوج رساند. ما در پاسخ به این جنایات، فعالیت‌های سازمانی و ایدئولوژیک خود را گسترش دادیم تا پاسخی درخور به دشمنان زن بدهیم. سازماندهی، مقاومت و پروژه‌های زنان امروز در سطحی نوین قرار دارد. ما برای آن مبارزه می‌کنیم که زنان در آینده‌ی سوریه بتوانند با هویت واقعی، دیدگاه و اندیشه‌ی مستقل خود حضور یابند. هدف ما این است که در برابر شخصیت تحمیلی دولت و ذهنیت مردسالار، به آن هویت و شخصیتی دست یابیم که رهبر آپو تعریف و ترسیم کرده است.»