مرکز خبر- شیوع کرونا در جهان در سال‌های اخیر مشکلات بسیاری در فعالیت واحدهای اقتصادی و تولیدی در کشورهای مختلف داشت که مهمترین تبعات آن تعدیل نیرو بود، در این بین بیکاری، نه تنها مردان بلکه زنان را نیز در برگرفت.

به‌طوریکه براساس پژوهش بین‌المللی ۶۲ درصد از کسانی که به دلیل همه‌گیری کووید ۱۹ شغلشان را از دست داده‌اند زنان هستند و تقریباً ۶۰ درصد زنان در سراسر جهان در مشاغل غیررسمی کار می‌کنند و از این‌رو درآمد و پس‌انداز کمتر و در مقابل بیشتر در معرض اخراج از کار و خطر فقر قرار دارند.

جمعیت زنان حاضر در بخش اقتصاد غیررسمی نسبت به اقتصاد رسمی بسیار بیشتر است چراکه آن‌ها به دلیل میزان بالا بودن مالیات و بالا بودن هزینه‌ی بیمه کردن شاغلان به حوزه‌ی اقتصاد غیررسمی علاقه‌ی بیشتری دارند.

مطابق با آمارهای موجود در مرکز آمار ایران "نرخ‌بیکاری" زنان از سال ۹۵ تا ۹۹ با روندی کاهشی مواجه بوده اما توجه به این نکته حائز اهمیت است که نرخ‌بیکاری زنان نسبت به مردان در ایران دوبرابر است (سهم زنان از تعداد کل شاغلین رسمی کشور ۱۵.۷ درصد است)

توزیع نابرابر فرصت‌های شغلی در جمهوری اسلامی ایران و حمایت حکومت از نگاه جنسیتی به اشتغال محرومیت‌های زنان در دستیابی به شغل مورد نظر آنان را در پی داشته و کار را به جایی رسانده است که بسیاری از زنان مجبورند با وجود تحصیلات دانشگاهی، به مشاغل غیر رسمی روی بیاورند، شغل‌هایی که درآمد کمتری دارند و حقوق زنان را در بازار کار تضمین نمی‌کنند.

مهمترین عامل بیکاری زنان در ایران "فرهنگ حاکم مردسالار بر جامعه" است که اشتغال زنان را جدی نمی‌گیرند و جایگاه زن را در خانواده تعریف می‌کنند نه در اجتماع. حتی در مواردی هم که حضور زنان در بازار کار بر اقتصاد خانواده تأثیرگذار است، همچنان در بسیاری از خانواده‌های ایرانی غلبه‌ی فرهنگ مردسالاری را شاهد هستیم که تأثیرگذاری کسب درآمد زنان بر اقتصاد خانوار را پسندیده نمی‌دانند.