مرکز خبر- روز پنج‌شنبه ۵ مردادماه، حساب کاربری نرگس محمدی فعال حقوق بشر محبوس در زندان اوین در اینستاگرام با انتشار متنی ضمن هشدار درباره‌ی وضعیت جسمانی زهره صیادی، فعال حوزه‎‌های آسیب اجتماعی، کنشگر حقوق بشر و فعال حقوق کودکان کار و بی‌شناسنامه که مبتلا به نوعی سرطان خطرناک است، از پزشکی قانونی انتقاد کرد که چرا گواهی عدم تحمل حبس را برای این زندانی سیاسی صادر نمی‌کند.

زهره صیادی در آذرماه ۱۳۹۸ در منزل خود بازداشت و پس از دو هفته با قرار وثیقه و به صورت موقت تا پایان مراحل دادرسی از زندان آزاد شد. وی در سال ۱۴۰۱ زمانی که به دلیل بیماری سرطان تحت عمل جراحی قرار گرفته بود به دادگاه احضار و حکم یک سال زندان به وی ابلاغ شد. زهره صیادی در آن زمان اتهامات مطرح شده را نپذیرفت و به حکم دادگاه اعتراض کرد.

روز دوشنبه ٨ خردادماه، طی تماسی تلفنی از سوی دادگاه خبر تأیید حکم به وی ابلاغ شد این در حالی است کە دوره‌ی درمان بیماری سرطان او هنوز پایان نیافته از وی خواسته شد تا برای اجرای حکم به دادگاه مراجعه کند. زهره صیادی پس از تأیید حکم یک سال حبسش در دادگاه تجدیدنظر و با وجود ابتلا به بیماری سرطان ابتدا به زندان زنان شهر ری و سپس به زندان اوین منتقل شد.

 

متن کامل متن منتشر شده‌ی نرگس محمدی به شرح زیر است:

٨ مرداد‌ماه زنی وارد بند شد. نامش را شنیده بودم . زنی از زاهدان رنج کشیده‌ی مظلوم‌مان، از شهر خدانور آمده بود. زهره صیادی زنی که برای کودکان بی‌شناسنامه که حکایتشان درد است، برای کودکان کار که کودکی‌شان رنج است ، برای کودکان بی‌سواد که آینده‌شان تاریک است، چون دختر ۵ ساله‌ی زیبای خودش، مادری کرده بود و طی ۱۰ سال فعالیت بی‌وقفه ، ۱۰ بار بازداشت شده و حالا برای تحمل یک سال حبس پا به زندان زنان می‌گذاشت.

زهره صیادی ما مبتلا به سرطانی است که متأسفانه پزشکان متخصص تاکنون منشأ آن را تشخیص نداده‌‎اند. توده در پایین پرده‌ی دیافراگم تشکیل شده بود. زهره با پایان یافتن دور اول شیمی درمانی ( از تاریخ اول شهریورماه تا پایان بهمن‌ماه ۱۴۰۱)، بلافاصله دور دوم را از اسفند ۱۴۰۱ شروع کرد که می‌بایست تا پایان اسفندماه ۱۴۰۲ هر سه هفته یک بار انجام دهد. از زمان حبس تاکنون دو بار در تاریخ‌های ۵ و ۲۱ تیرماه زهره ۲۴ ساعت پس از شیمی درمانی به زندان منتقل شده، حتی پزشکان زندان معتقدند که تحمل این وضعیت غیر قابل تحمل است.

 زهره زنی صبور ، مقاوم و بااراده است. هرگز نمی‌توانم از ضعف جسمش و دویدن درد در رگهایش بعد از شیمی درمانی کلامی بگویم. همین بس بگویم که زهره صیادی عزیز هر بار شیمی درمانی را زیر کلاه یخی که به شدت دردناک است، انجام می‌دهد تا مبادا وقتی در بند و در کنار ماست، از دیدن موهای ریخته و تغییر چهره‌اش ناراحت شویم. چنین زنانی به تصور من آزادی‌خواهان و عدالت‌جویان واقعی و دردمندی هستند که بی هیچ نام و نشانی بار بر دوش می‌کشند و ما به آن‌ها مدیونیم.

زنان مبارز، مقاوم و پرمهری چون زهره که مرگ را به زانو درآورده‌اند، به میانجی قدرت زنانگی و مادرانگی‌شان ، بنیان‌های پوسیده و ترک برداشته‌ی ظلم حکومت دینی استبدادی را به لرزه انداخته‌اند. اساساً صحبت از دادگاه، دادرسی و گوهر نایاب عدالت در سیستم قضایی جمهوری اسلامی نیست، بحث بر سر وجود ذره‌ای، پرتوی از مروت، عطوفت و مسئولیت انسانی است که که نه در سیستم قضایی غیر مستقل، نه در سیستم امنیتی سرکوبگر و متأسفانه حتی نه در پزشکی  قانونی تحت نظارت قوه‌ی قضاییه دیده نمی‌شود. قاضی و بازجو را می‌شناسم، اما نمی‌توانم باور کنم پزشکی با علم به تهدید جان انسانی بادرد جانکاه ناشی از سرطان جرأت نمی‌کند عدم تحمل حبس زهره را بر روی تکه‌ای کاغذ بنویسد. به راستی این شیوه و این قاعده‌ها رسم کجا بود؟ ای کاش کمی مهر و کمی شرم و حیا بود.