نقش رهبری زنان کمپ مخمور در مبارزه با نظام مردسالاری
سی سال است که زنان کمپ مخمور با سازماندهی، مبارزه و مقاومت خود علیه حملات رژیم اقتدار و پدرسالارانه می‌جنگند و با شعار «زنان اینجا هستند و خواهند ماند» در زمینه‌های مختلف اجتماعی با فلسفه آزادی زنان و ملت‌ها آموزش دیده‌اند.
نوپلدا دنیز
مخمور- زنان و دختران کمپ شهید رستم جودی (مخمور) که از سال‌ها پیش تحت انواع مختلفی از حملات قرار گرفته‌اند، با استفاده از سیستم رهبری مشترک در تمامی شوراها، نهادها و اجتماعات کمپ و با حضور فعال در تمامی عرصه‌های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، دیپلماتیک، آموزشی، بهداشتی و دفاعی، علیه نظام مسلط مردسالاری مبارزه می‌کنند. آن‌ها این مبارزه را بر اساس ایدئولوژی آزادی زنان و ملت‌ها پیش می‌برند.
اهالی مخمور در دهه ۹۰ میلادی، پس از جابجایی در ۷ منطقه، به کمپ شهید رستم جودی (مخمور) پناه بردند و در این مسیر، حملات زیادی را تجربه کردند که در آن بسیاری از کودکان، سالمندان و زنان جان خود را از دست دادند. در این مسیر، زنان و کودکان بیشترین آسیب را از حملات دیدند و زنان بار سنگین مهاجران را به دوش کشیدند، در حالی که با تجاوزات، تحریم‌ها، موانع، گرسنگی و تشنگی روبه‌رو شدند. همچنین، جنگ ویژه‌ای از سوی دولت ترکیه با همکاری حزب دموکراتیک کوردستان(پ د ک) علیه آنان آغاز شد. اما زنان کمپ موفق شدند جامعه خود را رهبری کرده و با وجود تمام مشکلات و تهدیدات، زندگی جدیدی بسازند؛ از ساخت خانه‌ها و نهادهای دولتی و شهرداری‌ها گرفته تا آموزش، بهداشت و حفاظت.
از سال ۲۰۱۷ به بعد، اهالی کمپ مخمور چندین بار هدف حملات هوایی با پهپادهای ترکیه و سلاح‌های این کشور قرار گرفتند. همچنین، دو بار در همان سال مورد حمله دولت ترکیه و حزب دموکراتیک کوردستان(پ د ک) و دولت عراق قرار گرفتند. در این حملات، سه زن زخمی شدند و بسیاری از کودکان آسیب دیدند. علاوه بر این، هواپیماهای شناسایی ترکیه هرگز از آسمان کمپ دور نمی‌شوند. همچنان محاصره‌ای که از سوی دولت ترکیه و حزب دموکراتیک کوردستان از ۱۷ ژوئیه ۲۰۱۹ علیه کمپ اعمال شده، ادامه دارد. این محاصره تاثیر زیادی بر زندگی زنان گذاشته و مانع از دستیابی به استقلال آنان شده است.
در این میان، دولت ترکیه تلاش می‌کند با حملات، محاصره و سیاست‌های ویژه جنگی علیه اهالی مخمور، به ویژه زنان و دختران، اراده آنان را سرکوب کند. این کشور با استفاده از خشونت، تهدیدات و آزارهای مختلف، به اعمال سیاست‌های جنگ ویژه‌ای علیه زنان و دختران کمپ پرداخته است. زنان و دختران در این کمپ به ویژه از طریق رسانه‌های دیجیتال تهدید می‌شوند و تلاش‌هایی برای درگیر کردن آن‌ها در فعالیت‌های جاسوسی صورت می‌گیرد. اما باوجود این همه تهدیدات، زنان همچنان به مبارزه خود ادامه می‌دهند.
زنان کمپ مخمور فلسفه «ژن، ژیان، آزادی« را منبع مبارزه خود قرار دادەاند و در تلاشند تا جامعه‌ای آزاد از مردسالاری بسازند و بر اساس برابری جنسیتی به زندگی خود ادامه دهند. این مبارزه و سیستمی که در آن زنان به صورت مشترک در تمامی شوراها و نهادها نمایندگی دارند، در تمامی بخش‌ها و جوامع اجرا می‌شود. در سال ۲۰۰۷، زنان و جوانان کمپ مخمور خود را با مدل دموکراسی مدرن که از سوی رهبر خلق کورد، عبدالله اوجالان، ارائه شده بود، سازماندهی کردند.
زنان و دختران کمپ شهید رستم جودی (مخمور) از سال‌ها پیش تحت نظارت شورای ايشتار سازماندهی شده‌اند و سیستم رهبری مشترک را در تمامی شوراها، نهادها و جوامع کمپ در تمامی عرصه‌های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، دیپلماتیک، آموزشی، بهداشتی و حفاظت پیاده‌سازی کرده‌اند. آن‌ها از سال‌ها پیش علیه تمامی اشکال تجاوزات، خشونت و جنگ، به ویژه علیه ایدئولوژی مردسالاری حاکم، با نضال بر اساس ایدئولوژی آزادی زنان و ملت‌ها مبارزه می‌کنند.
«مجبور کردن مردم به ناتوانی و محکوم کردن آنان بزرگ‌ترین نوع خشونت است.»
سونکول کولر، عضو هماهنگ‌کننده شورای ايشتار در کمپ مخمور، که سال‌هاست در تلاش برای سازماندهی زنان است، توضیح داد که خشونت در اشکال مختلفی اتفاق می‌افتد: «افراد سرکوب‌گر و قدرتمند خشونت را بر کسانی که ضعیف‌تر از خود می‌بینند اعمال می‌کنند. این خشونت می‌تواند جسمی، روانی، جنسی، اقتصادی، سیاسی و... باشد. نقض حق زندگی مردم خود نوعی خشونت است. عمدی کردن ناتوانی و محکوم کردن، بزرگ‌ترین نوع خشونت است. به‌طور خلاصه، تمام اشکال بردگی خشونت است و این سیاست و ایدئولوژی علیه زنان است تا آنان را تحت سلطه سیستم نگه دارد. دیکتاتورها و مردان از جهات مختلف علیه زنان خشونت اعمال می‌کنند. هدف اصلی خشونت علیه زنان، تضعیف آنان و تخریب سازمان‌دهی‌شان است. در سال‌های اخیر، خشونت نظامی و جنگ بیش از همیشه به کار گرفته شده و زنان و کودکان بیشترین آسیب را از آن دیده و کشته شده‌اند.»
«زنان نیاز دارند که سازوکار دفاع از خود را تقویت کرده و خود را سازماندهی کنند.»
او تأکید کرد که زنان نباید خشونتی را که از سوی دولت مردانه بر آن‌ها اعمال می‌شود به‌عنوان سرنوشت بپذیرند: «زنان خشونت علیه خود و دیگر زنان را به‌عنوان سرنوشت می‌پذیرند. این بزرگ‌ترین خطر است. هیچ موجود زنده‌ای حق ندارد علیه موجود زنده‌ای دیگر خشونت اعمال کند. هر موجود زنده‌ای یک مکانیسم دفاعی دارد. زنان باید دفاع طبیعی خود را تقویت کرده و خود را سازماندهی کنند. امروز در تمامی عرصه‌های زندگی، زنان با خشونت و قتل روبه‌رو هستند. زنان که رهبری جامعه و زنان را بر عهده دارند، به‌ویژه هدف قرار می‌گیرند. بنابراین، به‌عنوان زنان باید سازمان خود را تقویت کرده و بر اساس اندیشه رهبر عبدالله اوجالان مبارزه کنیم. اگر همه ما زنان متحد شویم و خود را سازماندهی کنیم، قادر خواهیم بود قدرت دولت مردسالار را نابود کنیم.»