بهاران لهیب

کابل- زنان افغان امروز باز هم صبح خود را با درد و مقاومت آغاز کردند. وزارت تحصیلات عالی طالبان با نشر اطلاعیه در شبکه‌های اجتماعی دروازه‌های دانشگاه‌ها را بستند. تعداد از محصلان از این اطلاعیه شاکی شدند و دست به راهپیمایی زدند، تعداد از پشت دروازه‌های بسته با چشمان گریان به طرف خانه‌های خود رفتند به همین منظور با یکی از این محصلان مصاحبەای انجادم دادیم.

تهمیه منگل یکی از محصلان دانشگاه‌های خصوصی در کابل می‌باشد. وی در آخرین سال‌های درس‌ خود قرار دارد. اطلاعیه که به خاطر بسته شدن دانشگاه‌ها از طرف وزارت تحصیلات عالی طالبان امروز صبح از طریق شبکه‌های اجتماعی که به نشر رسیده بود، دیده است.

 

«می‌دانند که اسلحه زن افغان تحصیلات‌شان است»

تهمینه با خشم و درد که دارد می‌گوید: «من شوک دیدم، ترس سرا پای وجودم را فرا گرفت. چون اطلاعیه را در مورد مکاتب دختران قبلا نیز خوانده بودم. دختران به مکتب رفته بودند با دروازه‌های بسته‌ای مکاتب مواجه شدند. امروز هم وقتی که دختران پوهنتون کابل (دانشگاه کابل) برای امتحانات خود رفته بودند. اجازه داخل شدن به پوهنتون را پیدا نکردند. من حس وحشتناک دارم.»

تهمینه اضافه می‌کند: «من در جریان دفاعیه آخرین سال فارغت خود از پوهنتون هستم. حس خوب ندارم چون تنها درد خودم نیست. من یک دختر دارم، به فکر دختران هستم که امتحانات شان باقی مانده از طرف دیگران دخترانی را امسال از مکتب فارغ ساختند. آنان با هزار و یک امید می‌خواستند سال آینده به تحصیلات خود ادامه بدهند. به آن دختران که با من در یک دانشگاه درس می‌خواند و هنوز درس شان باقی مانده در شروع درس و یا ختم درس‌شان هستند، فکر می‌کنم. واضع است که  این عمل طالبان درد آور است و زنان نمی‌توانند تحمل کنند.»

تهمینه در جریان سخنان خود گفت: «چند قبل از دختران صنفوف دوازده امتحان اخذ نمودند ولی معلوم نیست آنان درس نخوانده بودند چطور امتحان را سپری نمودند. هدف ما زنان تنها ارتقا از یک صنف به صنف دیگر نیست هدف ما حصول علم است.»

تهمینه اضافه می‌کند: «به خاطر سران طالبان از تحصیل زنان ترس دارند چون خود شان تحصیل کرده نیستند و یا بسیار محدود‌شان تحصیل نموده‌اند. بنا نمی‌خواهند که زنان افغان تحصیل نمایند. ترس دارند که زنان فامیل‌های‌شان به فکر تحصیلات عالی و آگاه نشوند. می‌دانند زنان آگاه در مقابل شان ایستادگی می‌نمایند و افکار ضد زن شان را قبول نمی‌کنند.

این را می‌دانند که اسلحه زن افغان تحصیلات شان است. بنا با مانع شدن زنان از تحصیل  یکی از انواع سرکوب در مقابل آنان می‌باشد، در کابل آنقدر خشونت نمی‌توانند ولی در ولایات دیگر بیشتر زنان را سرکوب می‌کند به خاطر که زنان کابل تحصیل کرده و آگاه هستند. تمام زنان حقوق خود را می‌دانند. می‌توانند از خود دفاع کنند. طالبان نمی‌خواهند زنان با قامت استوار از خود دفاع نمایند به همین منظور مانع تحصیل آنان می‌شوند.»

تهمینه سخنان خود را با پیامی به زنانی که طالبان مانع تحصیل شان شده است دارد: «من قبل از این که به زنان پیام داشته باشم به مردان کشور خود خطاب می‌کنم. نه شرمنده باشید، نه پروفایل تان را در فیسبوک سیاه کنید، نه در صفحات اجتماعی تان ابراز همدردی نماید ما نیاز نداریم. برعکس با زنان ایستادگی کنید خاموش نمانید تا چه وقت خاموش می‌باشید؟ فقط تنها وظیفه زنان افغان است که شعار بدهند و ایستادگی نمایند؟ شعارهای‌مان اسلحه ما شده‌اند. لحاظ همه باهم کنار هم ایستاده شویم ما می‌خواهیم درس بخوانیم تحصیل نمایم. فکر می‌کنم اجازه ندادن زنان به تحصیلات بهانه است برای فشار به خاطر به رسمیت شناختن شان یا مسایل دیگر، ما را خشگین می‌سازند. من به زنان افغان می‌گویم ایستادگی خود را از دست ندهید. این را بدانید که بزرگترین رهبران محصلان هستند و بودند. بنا هیچگاهی نمی‌توانند مانع تحصیل ما شوند.»