مسیر ۱۲۶ ساله نشر و روزنامه‌نگاری کوردی
روزنامه‌نگاران زن ۱۲۶مین سالگرد روزنامه‌نگاری کوردی را جشن گرفته و تأکید کردند که لازم است قلم و دوربین روزنامه‌نگاران بیش از پیش در خدمت ترویج ایدئولوژی آزادی زنان به‌کار گرفته شوند.
سورگل شیخو
عامودا - در تاریخ ۲۲ آوریل ۱۸۹۸، نخستین روزنامه به زبان کوردی تحت عنوان «کوردستان» در شهر قاهره، پایتخت کشور مصر، منتشر شد و اکنون ۱۲۶ سال از آن رخداد تاریخی می‌گذرد.
مسیر ۱۲۶ ساله نشر و روزنامه‌نگاری کوردی ادوار مختلفی را پشت سر گذاشته است
بریتان خالد مجری شبکه روناهی تی‌وی در مورد این رویداد تاریخی عنوان کرد که روزنامه‌نگاری کوردی، که مسیری ۱۲۶ ساله را طی کرده، از دوران مقابله با حملات و فشارهای متعدد علیه خلق کورد آغاز شده و به طور پیوسته به سوی تثبیت هویت و تاریخ خود پیش می‌رود. وی تشریح کرد که «انتشار روزنامه کوردستان در شرایط دشوار، مسیر را برای ایجاد صدها نهاد رسانه‌ای مستقل و مخصوصاً رسانه‌های زنان فراهم آورده است که شامل تلویزیون‌ها، روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها نیز می‌شود. روزنامه‌نگاران با آغاز فعالیت خود این پرسش‌ها را مطرح می‌کنند که چه ضرورتی به روزنامه‌نگاری وجود دارد و چه اقداماتی باید اکنون انجام شود. در کوردستان، بایستی این سؤال را پرسید که طی این ۱۲۶ سال، روزنامه‌نگاران زن و مرد چه نقشی ایفا کرده‌اند، آیا در راه آزادی و اتحاد زنان و خلق کورد مبارزه کرده‌اند یا خیر. رسانه‌های آزاد در شمال و شرق سوریه به نمونه‌ای برجسته برای جهانیان تبدیل شده‌اند، که در آن روزنامه‌نگاران زن وضعیت‌های زندگی زنان و جامعه و شرایطی را که خلق کورد تجربه می‌کنند را به نمایش می‌گذارند. این رسانه‌ها در طول دوران‌های متفاوتی از حملات، تبعید، و مهاجرت، همواره در کنار خلق خود ایستاده‌اند و در هر مکانی که حضور داشته‌اند، هویت خود را مطرح ساخته‌اند. مفهوم روزنامه‌نگاری در این است که باید خود را بشناسیم و فرهنگ و هویت خلق خود را به جهانیان معرفی کنیم.»
هر جا که نیاز باشد، همراه با دوربین‌های خود حضور دارند
بریتان خالد به حملات علیه روزنامه‌نگاری کوردی و روزنامه‌نگاران آن اشاره کرد و بیان داشت: «نیروهای سرمایه‌دار و اشغالگر به این دلیل که روزنامه‌نگاری کوردی منافع آنها را تأمین نمی‌کند و در خدمت سیطره‌شان نیست، مداوماً آن را مورد تهاجم قرار می‌دهند. این مسیر خطرناک، جان بسیاری از خبرنگاران زن، از جمله آرین جودی تا دلیشان ایبیس و دیگران، را گرفته است. خبرنگاران زن، همواره در موقعیت‌هایی که نیاز به حضور و گزارش‌دهی آنها است، با دوربین‌های خود حاضر شده و رویدادها را از دیدگاه زنان ثبت و منعکس می‌کنند. دلیل این حملات این است که روزنامه‌نگاری آنها در خدمت اشغالگران نیست؛ بلکه حقایق و مطالبات زنان و مردم خود را آشکار ساخته، از این رو، به طور مستمر مورد هدف قرار گرفته می‌شوند.»
ادامه دادن راه گوربتلی ارسوز؛ مسئولیتی مقدس بر دوش روزنامه‌نگاران
بریتان خالد تأکید ورزید که روزنامه‌نگاران زن باید حوادث متعددی که برای زنان رخ می‌دهد را به منزله تجربیات شخصی خویش درک نمایند و با همین حساسیت و پرسشگری، گزارش‌های خود را تدوین کنند. وی بیان داشت: «روزنامه‌نگاران باید حوادثی نظیر قتل، تجاوز، و خشونت علیه زنان را به گونه‌ای احساس کنند که گویا خود آنها قربانی شده‌اند، تا بتوانند به پرسش‌هایی چون دلایل کشته شدن این زن و علت‌های وقوع چنین حوادثی پاسخ دهند. اگر حوادث با چنین دقتی ثبت شوند، حمایت گسترده‌تری از مسائل زنان به وجود خواهد آمد و چشم‌انداز حل این مشکلات روشن‌تر خواهد شد. ضروری است که ما به عنوان صدای رسای زنان ظاهر شویم و خواسته‌های آنان را به گوش همه برسانیم. به این ترتیب، لازم است که ما در مسیر روزنامه‌نگار بزرگ، گوربتلی ارسوز، گام برداریم، که برای ما معلمی بزرگ است و وارث میراث ارزشمند او باشیم.»
«با دوربین و قلم خود توانستند به دستآوردها و انقلاب زنان خدمت کنند»
خدیجه میرزا، سردبیر بخش عربی شبکه ژن تی‌وی بیان داشت که دلیل پایداری و ادامه فعالیت‌های روزنامه‌نگاری کوردی تا به امروز، تأثیرات شگرف استادانی همچون گوربتلی ارسوز و نوژیان ارحان بوده است. وی افزودند: «قلم زنان در خدمت آشکارسازی حقایق، دستاوردها و موفقیت‌های زنان بوده و ما موفق شدیم صدای زنانی که برای سال‌ها خاموش مانده بودند را به گوش جهانیان برسانیم. این موفقیت، مرهون انقلاب زنان است. ما باید بی‌وقفه از خود بپرسیم که تا چه حد توانسته‌ایم صدا، تصویر و مبارزات زنان را بازتاب دهیم و انقلاب خود را به جهانیان معرفی کنیم. در سخت‌ترین جنگ‌ها، روزنامه‌نگاران زن با دوربین‌های خود حاضر بودند؛ جایی که مبارزان با سلاح و روزنامه‌نگاران با دوربین‌های خود، مبارزه را به پیش می‌بردند.»
«ما باید بتوانیم باورهای نادرست موجود در جامعه را اصلاح کنیم»
خدیجه میرزا با اشاره به سخنان رهبر عبدالله اوجالان مبنی بر اینکه «قرن بیست و یکم قرن زنان و قرنی است که در آن تاریخ آزادی زنان نوشته خواهد شد» به نقش روزنامه‌نگاران زن در نگارش این تاریخ پرداخت و گفت: «زنان روزنامه‌نگار تا حد زیادی می‌توانند تاریخ آزادی زنان در قرن بیست و یکم را بنویسند. به خصوص در این مسیر، آنچه که باید مورد توجه قرار گیرد این است که ما نقش خود را در روایت دستاوردهای زنان بیشتر ایفا کنیم و فرصت‌های موجود را به بهترین نحو به کار بگیریم. باید به پاسخ سوالاتی که در ذهن مردمی که در خارج از شمال و شرق سوریه زندگی می‌کنند، ایجاد می‌شود، بپردازیم. همانطور که می‌توانیم برای مشکلات زنان راه‌حل پیدا کنیم، می‌توانیم گام‌های بزرگتری برداریم و مبارزات زنان علیه ذهنیت مردسالار را به سطحی فراتر ارتقا دهیم. ما باید بتوانیم باورهای غلط موجود در جامعه را اصلاح کنیم و با استفاده از درک و ذهنیت زنان، روزنامه‌نگاری را که در خدمت ترویج آزادی زنان است، انجام دهیم. بار مسئولیت روزنامه‌نگار زن بسیار سنگین است.»