بهاران لهیب

فراه- طالبان و رژیم آخوندی ایران در سرکوب و ضدیت زنان یکدیگر را الگو قرار داده‌اند. همانطور که ما و شما شاهد بودیم، در مناطق مختلف در دانشگاه‌ها و مکاتب ایران، برای خاموش کردن مبارزه زنان از گازهای سمی استفاده می‌کردند و آنان را مسموم می‌ساختند. . دلیلی که بیشتر به سرکوب زنان می‌پردازند، ترس از آگاهی آنان دارند به خوبی می‌دانند که آگاهی زنان یعنی آگاهی تمام ملت آن کشور است و به همین خاطر زمینه‌های پیدا می‌کنند تا زنان را از جامعه حذف کنند و در بین خانواده‌ها ترس ایجاد کنند.

طالبان هم نخواستند که از برادران آخوندی ایرانی خود عقب بمانند از همین روش‌ برای سرکوب استفاده کردند و در ولایات مختلف در مکاتب دختران که هنوز کودک هستند، از مواد سمی استفاده کرده و آنان را مسموم ساخته‌اند. بعضی از این موارد به رسانه‌ها رسیده است، اما از مناطق دیگر خبری منتشر نشده است.

به تاریخ ۲۹ حمل ۱۴۰۲، در ولایت تخار در یکی از مکاتب‌اش ۲۰ دختر مسموم شده‌اند و به شفاخانه آن ولایت منتقل شدند.

به تاریخ اول ثور ۱۴۰۲، در ولایت تخار باز هم در یکی از مکاتب دخترانه‌اش، دختران مسموم شده اند و ۵۲ شاگرد توسط بستگانشان به شفاخانه‌ها منتقل شدند.

به تاریخ ۱۱ ثور ۱۴۰۲ در غرب کابل هم در یکی از مکاتب دخترانه‌اش، شاگردان مسموم شدند و ۲۰ شاگرد به شفاخانه دولتی کابل منتقل شدند.

به تاریخ ۱۵ جوزا ۱۴۰۲ در دو قریه سرپل «کبودآب» و «فیض‌آباد»‌ در دو مکتب دخترانه با داروی سمی که هنوز نوعیت آن شناسایی نشده است، دختران مسموم گردیدند. تعداد این مسموم شده‌ها ۸۰ شاگرد و چهار معلم می‌باشد.

همچنان در ولایت فراه در یکی از قریه‌های دور افتاده آن «پشت‌کوه قلعه‌کاه» نیز از مسمومیت شاگرادن یکی از مکاتب گزارش رسیده است که ما با یکی از معلمان آن صحبت نموده‌ایم. بنا به مسایل امنیتی نخواسته هویت‌اش افشا گردد.

«غ.چ» به خبرگزاری ما گفته است: «صبح وقتی وارد مکتب شدیم جهت اخذ امتحان از شاگران ما بعد از گذشت چند دقیقه متوجه شدم که یکی دو شاگرد حالت تهوع و تنفس تنگی دارند و بعد تعداد مسموم شده‌ها دقیقه به دقیقه زیاد می‌شد و وضعیت اکثریت شان یکسان بود. ما همه معلمان دانستیم که شاگرادان مکتب ما مسموم شده‌اند. تعداد مسموم شده‌ها به بیشتر از صد نفر رسیده و وضعیت ۲۰ نفر از آنان وخیم بود که به شفاخانه انتقال دادیم.»

نامبرده ادامه می‌دهد: «وقتی نزد ولسوالی طالبان رفتیم، با بی‌اعتنایی زیادی مواجه شدیم وعده دادند که پی‌گیر این مسئله خواهند بود، همه ما معلمان نزد خود گفتیم کار شما است، بنابراین پی‌گیر چه کسی هستید؟»

«غ.چ» نفرتش روشن است که در صورت وی مشاهده می‌شود و اضافه می‌کند: «فراه اولین ولایت نیست که زنان و دختران شان سرکوب شده باشند. اما طالبان باید به یاد داشته باشند که هر جایی که سرکوبی وجود دارد، مقاومت نیز وجود دارد. در نهایت، ما نیز روزی مانند زنان ایران و سایر خواهران افغانستان به جاده خواهیم آمد و قدرت را از آنان خواهیم گرفت.»