نوپلدا دنیز

مخمور - دولت ترک از زمان تأسیس تاکنون، بقای خود را در سرکوب و نابودی خلق کورد جستجو می‌کند. این دولت همواره سیاست‌های مخرب و حتی نسل‌کشی را علیه کوردها به اجرا گذاشته است. در این میان، آن دسته از خلق که خواهان حفظ هویت، حق حیات و آزادی خود هستند، در صدر فهرست اهداف دولت ترک قرار می‌گیرند.

این رویکرد خصمانه نشان می‌دهد که دولت ترک، به جای پذیرش تنوع اتنیکی و فرهنگی، همچنان بر سیاست‌های یکسان‌سازی و سرکوب اصرار می‌ورزد. چنین رفتاری نه تنها حقوق اساسی بشر را نقض می‌کند، بلکه صلح و ثبات منطقه را نیز به خطر می‌اندازد.

ساکنان اردوگاه پناهندگان شهید رستم جودی (مخمور) در دهه ۹۰ میلادی در برابر ظلم، ستم و اجبار دولت ترک برای پذیرش مزدوری ایستادگی کردند. آنها با درخواست حفظ هویت، موجودیت و آزادی خود، هدف حملات دولت ترک قرار گرفتند. این فشارها سرانجام آنها را مجبور به ترک وطن و آغاز سفر طولانی پناهدندگی به سوی عراق کرد.

در طول این مسیر دشوار، پناهجویان با حملات متعدد دولت ترک و متحدش، حزب دموکرات کوردستان عراق، روبرو شدند. پس از جابجایی بین هفت مکان مختلف، سرانجام در اردوگاه پناهندگان شهید رستم جودی، معروف به مخمور، اسکان یافتند. در این محل جدید، آنها با تلاش و مقاومت خستگی‌ناپذیر، زندگی تازه‌ای را پایه‌گذاری کردند.

مردمی که از سال ۱۹۹۸ تا به امروز در اردوگاه مخمور برای زندگی مبارزه می‌کنند، با وجود آوارگی از سرزمین خود به دلیل ظلم و ستم، اکنون با حملات متعددی مواجه هستند. این حملات نتیجه همکاری مشترک حزب دموکرات کوردستان، دولت عراق و دولت ترک است. هدف از این حملات، از بین بردن اتحاد، اراده و سازماندهی مردم مخمور است که بر پایه اندیشه و فلسفه عبدالله اوجالان، رهبر خلق کورد، شکل گرفته است.

 

مانع‌تراشی حزب دموکرات کوردستان و دولت ترک

دولت ترک به‌ویژه از سال ۲۰۱۷ با به‌کارگیری پهپادهای مسلح، ساکنان اردوگاه را هدف قرار می‌دهد. در سال ۲۰۱۹، این دولت با همکاری حزب دموکرات کوردستان و با توسل به بهانه‌های گوناگون، محدودیت‌هایی را بر مردم اردوگاه اعمال کرد که تا امروز ادامه دارد. این محدودیت‌ها موجب شده ساکنان مخمور با مشکلات و سختی‌های فراوان در زندگی روزمره مواجه شوند و بسیاری از آنها شغل خود را از دست بدهند. علاوه بر این، شش کودک نیز جان خود را از دست داده‌اند.

در پنج سال اخیر، دولت ترک با همکاری حزب دموکرات کوردستان، ١۴ بار اردوگاه مخمور را با پهپاد بمباران کرده است. این حملات تلفات جانی و زخمی‌های بسیاری به همراه داشته و خسارات مادی قابل توجهی به بار آورده است. افزون بر این، تأثیر منفی عمیقی بر روحیه ساکنان اردوگاه، به ویژه کودکان و زنان، گذاشته است.

آمار حملات دولت ترک به اردوگاه مخمور و پیامدهای آن:

در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۹، جنگنده‌های ارتش ترک اردوگاه را بمباران کردند. در نتیجه این بمباران ۲ نفر از ساکنان اردوگاه زخمی شدند.

در ١۵ آوریل ٢٠٢٠، پهپادهای (SIHA) دولت اشغالگر ترک اردوگاه مخمور را هدف قرار دادند. در این حمله ٣ زن جوان جانباختند.

در ١۵ ژوئن ٢٠٢٠، جنگنده‌های دولت ترک اطراف اردوگاه مخمور، کوه قره‌چوخ و منطقه مشتنور را به شدت بمباران کردند. تلفات جانی گزارش نشد.

در ۵ می ٢٠٢١، دولت ترک با پهپادها به اردوگاه مخمور حمله کرد.

در ٣ سپتامبر ٢٠٢١، دولت اشغالگر ترک با پهپاد مرکز مخمور را بمباران کرد. در نتیجه یک مادر و کودک مجروح شدند. خانه‌های اطراف آسیب مادی دیدند.

در ١ فوریه ٢٠٢٢، جنگنده‌ها به شدت اردوگاه مخمور را بمباران کردند. در نتیجه ٢ عضو نیروهای دفاع ذاتی جان خود را از دست دادند. افراد زیادی مجروح شدند.

در ٢١ می ٢٠٢٢، یک خودرو در مرکز اردوگاه مخمور توسط پهپاد بمباران شد. در این بمباران، شهروندی به نام حاجی میرزا علی جان خود را از دست داد.

در ۵ ژوئیه ٢٠٢٢، حمله هوایی علیه یک خانه در اردوگاه مخمور توسط پهپاد دولت ترک انجام شد. در نتیجه یک نفر مجروح شد. تعدادی نیز تحت تأثیر قرار گرفتند.

در ٢٩ آگوست ٢٠٢٢، یک پهپاد مسلح دولت اشغالگر ترک یک خانه را در اردوگاه مخمور بمباران کرد. در نتیجه شهروندی به نام ابوزید عبدالله درهینی، پدر ۶ فرزند، جان خود را از دست داد.

در ۲۷ دسامبر ۲۰۲۱ نیروهای عراقی در صبح زود قصد ورود به اردوگاه و محصور کردن آن با سیم خاردار را داشتند. اما ساکنان اردوگاه مخمور با مقاومت گسترده مانع تحقق این اقدام شدند.

در ٢٠ می ٢٠٢٣، نیروهای عراقی مجدداً در ساعات اولیه صبح تلاش کردند با استفاده از خودروهای زرهی، پلیس، نیروهای ویژه و ماشین‌آلات وارد اردوگاه شوند. هدف آنها حفر خندق، نصب سیم خاردار و ساخت برج‌هایی در اطراف اردوگاه بود. با این حال، ساکنان مخمور به مدت ١۶ روز شبانه‌روزی مقاومت کردند. در نتیجه‌ی این مقاومت پایدار، طرح دولت عراق با شکست مواجه شد.

در ٧ اکتبر ٢٠٢٣، یک پهپاد مسلح متعلق به دولت اشغالگر ترک مسجدی در اردوگاه مخمور را بمباران کرد. در پی این حمله، یک زن مجروح شد و خانه‌های اطراف مسجد آسیب جدی دیدند.

شش روز بعد، در ١٣ اکتبر ٢٠٢٣، دوباره پهپاد دولت ترک یک منزل مسکونی در اردوگاه را هدف قرار داد. این حمله منجر به مجروح شدن یک زن شد و درها و پنجره‌های خانه‌های مجاور را شکست.

در ١٧ اکتبر ٢٠٢٣، در روستای کانی کندی از توابع منطقه کویه هولیر، یک پهپاد مسلح متعلق به دولت اشغالگر ترک، خودروی خانواده‌ای از اهالی اردوگاه مخمور را بمباران کرد. در نتیجه این حمله، جوانی به نام دیلوان ایشلک جان خود را از دست داد و ٣ زن نیز زخمی شدند.

در ١٠ سپتامبر ٢٠٢۴، یک پهپاد مسلح دولت ترک، ساختمان مؤسسه مادران صلح در اردوگاه مخمور را بمباران کرد. در نتیجه این حمله، سه زن به نام‌های گوله اوزک، ادیبه پاکسوی و عظیمه کابل زخمی شدند. همچنین، صدای انفجار تأثیر روانی شدیدی بر بسیاری از کودکان گذاشت و درها و پنجره‌های بسیاری از خانه‌های اطراف شکستند.

در آخرین مورد، در ١۶ سپتامبر ٢٠٢۴، یک پهپاد دولت ترک باغچه‌ای متعلق به یک خانواده را در مخمور بمباران کرد. اگرچه تلفات جانی گزارش نشد، اما مانند هر حمله دیگر، صدای انفجار تأثیر روانی شدیدی بر ساکنان منطقه گذاشت. به ویژه کودکان و بسیاری از افراد دیگر به شدت تحت تأثیر این حملات قرار می‌گیرند.