«مبارزه‌ام برای یافتن پدر ناپدید شده‌ام ادامە می‌یابد»
سوزدار اوزدمیر، که پدرش در دوران بازداشت ناپدید شده است، در راهپیمایی تحت عنوان «ناپدیدشدگان یافت شوند، عاملان محاکمه گردند» شرکت نمود و بیان داشت: تنها یادگاری که از پدرم باقی مانده این است که هرگز نباید از پیگیری مبارزه دست بردارم.
مدینه مامد اوغلو
آمد- سوزدار اوزدمیر، که سرنوشت پدرش مهمت اوزدمیر را پیگیری می‌کند—پدری که در تاریخ ۲۶ دسامبر ۱۹۹۷ در دوران بازداشت به طور مرموزی ناپدید شده است—با انگیزه‌ای استوار به تلاش خود ادامه می‌دهد. سوزدار، که در زمان ناپدید شدن پدرش تنها یک سال و نیم داشت، طی پنج سال گذشته، با حضور همراه با تصویر پدرش در تجمعات هفتگی تحت عنوان «ناپدیدشدگان پیدا شوند، عاملان محاکمه شوند» که توسط شعبه آمد انجمن حقوق بشر برگزار می‌شود، فعالانه شرکت کرده است.
سوزدار اوزدمیر، که در زمان ناپدید شدن پدرش تنها یک سال و نیم داشت و مادرش نیز در سه ماهه بارداری بود، شرح داد که چگونه مانند دیگر فرزندان قربانیان ناپدیدشدگان، با داستان‌های بازداشت و شکنجه پدرش بزرگ شده است. او با اشاره به آخرین باری که پدرش ربوده شده بود، یادآور شد که پدرش با تهدیداتی مانند «ما تو را خواهیم کشت، خانواده‌ات حتی استخوان‌هایت را هم پیدا نخواهد کرد» مواجه شده بود و افزود: «پس از آن تهدیدها، نه اطلاعاتی دریافت کردیم و نه استخوان‌های پدرم را یافتیم. هنگامی که اولین شکایت را به ثبت رساندیم، ابتدا اعلام شد که جسد تحت نگهداری آنها است، اما بعداً این ادعا تکذیب شد. مادرم سال‌ها بدون هیچ خستگی و ناامیدی، برای یافتن حتی یک استخوان از پدرم مبارزه کرد. من خودم هیچ خاطره‌ای از پدرم ندارم.
گاهی اوقات تلاش می‌کنم تا خاطره‌ای یا صدای پدرم را به یاد بیاورم، اما هیچ چیزی به ذهنم خطور نمی‌کند. اکنون تنها چیزی که می‌دانم و باید همواره به خاطر بسپارم این است که هرگز نباید از مبارزه دست بردارم.»
بزرگ شدن با تصویر پدر
سوزدار اوزدمیر، که خواستار یافتن مزاری برای پدرش است تا بتواند به زیارت او بپردازد، تاکید کرد که مبارزه‌اش برای یافتن حقیقت ادامه خواهد داشت. او با بیان اینکه «تا زنده هستم، در پی یافتن پدرم خواهم بود»، اظهار داشت که سال‌هاست مادرش در تجمعات با شعار «ناپدیدشدگان پیدا شوند، عاملان محاکمه شوند» شرکت کرده و خود او نیز طی پنج سال اخیر به این حرکت پیوسته است. او به خانواده‌های دیگر توصیه کرد که از یاد ناپدیدشدگان دست نکشند و از مسیر مبارزه منحرف نشوند. سوزدار اوزدمیر تاکید کرد: «من با تصویر پدرم بزرگ شده‌ام، هرگز صدای او را نشنیده‌ام و هیچ خاطره‌ای از او ندارم. اما به خاطر او ایستاده‌ام. این تصویر را نه با شرمساری، بلکه با افتخار حمل می‌کنم و به حمل آن ادامه خواهم داد.»
«همبستگی با خانواده‌ها و ناپدیدشدگان»
سوزان محمد اوغلو، معاون رئیس انجمن حقوق بشر شعبه آمد، در مصاحبه با خبرگزاری ما، تأکید کرد که مبارزه برای یافتن ناپدیدشدگان در این منطقه به مدت بیش از ۳۰ سال ادامه داشته است. وی افزود: «در این منطقه، داستان‌های بسیاری وجود دارند مانند داستان کودکانی که حتی پیش از تولد، پدران خود را از دست داده‌اند.» و ادامه داد: «طی این مدت، قدرت دولتی هیچ پاسخی به خواسته‌ها و سوالات خانواده‌ها نداده است و نیتی برای پاسخگویی نیز ندارد. اگر بخواهد پاسخی دهد، ابتدا باید خود را محاکمه کند. به دلیل اینکه چنین امری برای آنها نامناسب است، قدرت دولتی از رویارویی با خود سرباز می‌زند و در نتیجه، تمامی خواسته‌های ما را نادیده می‌گیرد.» وی افزود: «اما ما همچنان به مبارزه خود ادامه خواهیم داد و در کنار خانواده‌ها و ناپدیدشدگان ایستاده‌ایم. ما مجددا تأکید می‌کنیم؛ ناپدیدشدگان باید پیدا شوند و عاملان باید محاکمه شوند.»
۲۷ سال از ناپدید شدن مهمت اوزدمیر می‌گذرد
مهمت اوزدمیر، متولد سال ۱۹۵۴ در روستای آراکی (کیی) واقع در منطقه لیجه آمد، پدر هفت فرزند و یک کشاورز، ۲۷ سال پیش ناپدید شد. اوزدمیر و خانواده‌اش به دلیل فشارها و مکرراً مورد حمله قرار گرفتن روستایشان توسط نیروهای دولتی، ناچار به مهاجرت به شهر آمد شدند. در آمد، مهمت اوزدمیر با دامپروری امرار معاش می‌کرد و گاهی برای کشاورزی به روستای خود بازمی‌گشت. اما پس از آتش زدن روستایش، به طور دائم در مرکز شهر سکونت گزید و همان‌جا زندگی خود را ادامه داد تا اینکه به طور ناگهانی ناپدید شد.
در تاریخ ۲۶ دسامبر ۱۹۹۷، مهمت اوزدمیر، که از ساکنین شهر آمد بود، با بیان اینکه قصد دارد به بازار دام برود، منزل خود را ترک کرد. ابتدا به منزل یکی از دوستانش رفت و سپس به قهوه‌خانه‌ای نزدیک بازار رفته بود. در حالی که اوزدمیر با دوستانش در قهوه‌خانه نشسته بود، توسط دو فرد مسلح و دارای بی‌سیم ربوده شد. این رویداد باعث شد که همسرش، انزیله اوزدمیر، به انجمن حقوق بشر مراجعه کند و درخواست کمک حقوقی نماید تا بتواند سرنخ‌هایی از سرنوشت همسرش به دست آورد.
انزیله اوزدمیر، با استفاده از خدمات وکلا، به دادستانی آمد شکایت کرد و در آنجا با پاسخی روبرو شد که احتمال می‌دهد اشتباهی در مورد وضعیت همسرش رخ داده و او به اشتباه به عنوان بازداشتی معرفی شده باشد، در حالی که در واقع بازداشت نشده بود. پس از عدم دستیابی به نتیجه‌ای مثبت از طریق روند قانونی داخلی، انزیله اوزدمیر در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۹۹۹ به دلیل ناپدید شدن اجباری همسرش، مهمت اوزدمیر، به دیوان اروپایی حقوق بشر شکایت برد. با وجود پیگیری‌های متعدد، هیچ خبری از مهمت اوزدمیر دریافت نشد. در نهایت، دیوان اروپایی حقوق بشر در تاریخ ۸ ژانویه ۲۰۰۸، با صدور حکمی به نقض حقوق وی، ترکیه را به پرداخت غرامت محکوم کرد.