تورم، گرانی و قیمت‌های زیاد و ناهموار خشکبار، شیرینی و میوه‌های مرسوم شب یلدا در تهران و دیگر شهرها، خرید را برای مردم سخت کرده است.

 

مرکز خبر- طولانی‌ترین شب سال رنگ و بوی متفاوتی پیدا کرده است، درحالی‌که مردم خوشحال از فروکش کردن پاندمی کرونا بوده و منتظر بودند تا همانند سنوات گذشته در کنار خانواده‌ها جمع شوند، ورود سویه‌ی جدید کرونا از یک سو و گرانی اقلام در بازار، کام یلدا را برای مردم تلخ کرد.

بر اساس آداب و رسوم، مردم ایران هر ساله برای شب یلد با آجیل از مهمانان خود پذیرایی می‌کنند؛ اما در سایه‌ی این حکومت فاسد چند سالی است که مردم قدرت خرید آجیل و خشکبار را از دست داده‌اند.

بازار کساد است و مردم بیشتر قیمت می‌پرسند و کمتر خرید می‌کنند، چرا که روند قیمت‌ها آنقدر افزایشی است که کمتر کسی دغدغه‌ی یلدا را دارد.

مردم اگر بخواهند ۴۸۰ هزار تومان به آجیل بدهند و ۱۰۰ هزار تومان به شیرینی در کنار آن نیز اگر برای مهمانان کادویی تهیه کنند، در کل خودش حدود یک میلیون هزینه می‌خواهد.

حقوق کارمندی و کارگری کفاف قیمت‌های سرسام‌آور میوه و آجیل و شیرینی شب یلدا را نمی‌دهد.

این شرایط اقتصادی دهک‌های متوسط تا پایین جامعه را از یک سفره‌ی ساده‌ی یلدایی دور ساخته است.

این در حالی است که دولت باید فکری به حال مردم کرده و تورم را کاهش دهد تا قدرت خرید مردم افزایش یابد، اما همچنان در ناتوانی و عدم مدیریت دست و پا می‌زند و رویاها و شادی‌های مردم را با حاکمیت ظالمانه دفن می‌کند.

پیروزمندان انقلاب ۱۳۵۷ با شعار «نه شرقی، نه غربی» به معجزه‌ی «اقتصاد اسلامی» باور داشتند و تصور می‌کردند که با تکیه بر ایمان و آموزه‌های مکتبی، طی فرصتی نه چندان دراز، به مدینه‌ی فاضله‌ی مطلوب خود دست خواهند یافت.

توصیف این مدینه‌ی فاضله را در بند دوازدهم اصل سوم قانون اساسی می‌یابیم که هدف‌های جمهوری اسلامی را در زمینه‌ی اقتصادی چنین بر می‌شمارد: «پی‌ریزی اقتصاد صحیح و عادلانه بر طبق ضوابط اسلامی جهت ایجاد رفاه و رفع فقر و بر طرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‌های تغذیه و مسکن و کار و بهداشت و تعمیم بیمه.»

امروز در ایران نه از یک بخش خصوصی مدرن خالق ثروت خبری هست و نه از یک دولت قرن بیست و یکمی.

به جای آن اقتصاد ایران زیر سلطه‌ی دولتی است پروار و پرهزینه و ناکارآمد و فاسد که اعتماد به نفس خویش را هم از دست داده، تا چه رسد به برخورداری از اعتماد شهروندان.

 دولتی با این ویژگی‌ها، بخش بسیار بزرگی از اقتصاد کشور را زیر سلطه‌ی خود دارد و در بخش بسیار محدودی هم که از تسلط مستقیم آن می‌گریزد، به گونه‌ای دائمی مداخله می‌کند.