مرکز خبر- در راستای قیام سراسری کە با پیشگامی زنان آغاز شدە است فراخوانی منتشر شدە است کە در آن تنها زنان مبارز ایرانی در قیام اخیر را شایستەی دریافت جایزەی صلح نوبل دانستە است.

 

در این فراخوان آمدە است:

«در ۴٣ سال گذشته، زنان در ایران حقوق اولیەی انسانی کە شامل حقوق اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است را از دست دادەاند. نه تنها با آنها بسیار کمتر از مردان رفتار می‌شود، بلکه دفاع از حقوق خود به معنای واقعی کلمه و به خطر انداختن جان آنها است. در واقع، آموزه‌های برخی از روحانیون مهم و تأثیرگذار در ایران، زنان را «حیواناتی» می‌دانند که صرفاً برای خدمت به مردان و نیازها و خواسته‌های آنها خلق شده‌اند.

اخیراً پوشش به نماد مهم این ظلم به زنان در ایران تبدیل شده است. این خواسته حکومت اسلامی ایران و روحانیت آن با ضرب و شتم، تجاوز به عنف و سایر قساوت‌ها و نقض آشکار حقوق اولیه انسانی آنها به خشونت اجرا شده است. اجرای این قانون برای هر انسانی در هر زمانی از تاریخ بشر ویرانگر است، اما برای هر شهروند جهان به طرز فزاینده‌ای ویرانگرتر است که فکر کند اکنون، این روز و این لحظه که این را می‌خوانیم، در سال ٢٠٢٢ اتفاق می‌افتد.

یک ماه پیش، انبوهی از قهرمانان شجاع از هر سن و پیشینه‌ای در ایران قیام کردند، جان خود را به خطر انداختند، امنیت شخصی خود را به خطر انداختند، با خطر تجاوز جنسی و آزار جنسی فاحش و بازداشت تحت شرایط غیرانسانی و وحشتناک برای مطالبه حقوق خود مواجه شدند. می‌تواند به سادگی انتخاب کند که پوشش داشته باشد یا نه. اگرچه بسیاری از قوانین و اعمال ظالمانه اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، زناشویی و سایر موارد در ایران امروزه به شدت با حمایت از عقاید آنها مبنی بر اینکه زنان کمتر از مردان هستند اجرا می‌شود، اما تمام مطالبەی زنان ایرانی این است که حق سادەی انتخاب پوشش داشته باشند. یا نه. صبر و صلابتی که زنان ایرانی در ۴٣ سال گذشته تحت ظلم و ستم بزرگ از خود نشان دادند و شهامتی که در چند هفتەی اخیر به معنای واقعی کلمه در برابر مرگ، ضرب و شتم و تجاوز احتمالی از خود نشان دادند، باید سرمشقی برای همه زنان و دختران در سراسر جهان برای چندین نسل  باشد. اگر ایستادگی جان‌باختگان و خانوادەهای آنها در برابر ظلم برای حقوق اولیه انسانی‌شان امروز شایسته جایزه صلح نوبل نیست، نمی‌دانم چه چیزی می‌تواند باشد.

قهرمانان ایران در سال ٢٠٢٢ با به خطر انداختن امنیت و جان خود، شجاعانه برای حقوق زنان ایستاده‌اند، به طور جمعی صدای خود را برای دموکراسی بلند کرده‌اند، بی‌باکانه برای حقوق و فرهنگ ملی خود برخاسته‌اند، و فداکارانه در برابر استفاده از حقوق زنان ایستاده‌اند. خشونت جنسی به عنوان سلاحی توسط ستمگر برای خود، برای هموطنانشان و مهمتر از همه برای نسل‌های آینده زنان ایرانی، بنابراین آنها در جامعه‌ای به دنیا نیامده‌اند که به طور سیستماتیک برای سرکوب زنان طراحی شده است.

امروز هیچ فرد شایسته‌ای برای جایزه صلح نوبل وجود ندارد و ما متواضعانه درخواست می‌کنیم که زنان ایرانی در ایران به دلیل فداکاری‌ها و اقدامات بی باکانه‌شان به طور جمعی مورد تجلیل قرار گیرند.»