مرکز خبر-  فعالان اندونزیایی با هدف حرکت در راستای منافع انسانی، با همبستگی‌های جهانی برای زنان ایرانی کە پس از ۴٣ سال حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی بە سوی انقلاب می‌رود، اعلام همبستگی کردە و برای حمایت از آنها راهپیمایی تدارک می‌بینند.

چند تن از فعالان اندونزیایی، اوایل ماه جاری تظاهرات کوچکی را در مقابل سفارت ایران در جاکارتا ترتیب دادند، به طور نمادین مقابل سفارت ایران گل گذاشتند و پلاکاردهای «همبستگی برای مهسا امینی» در دست گرفتند.

ریرین سفسانی، فعال حقوق زنان مستقر در جاکارتا و یکی از سازمان­دهندگان تظاهرات همبستگی در این مورد گفتە است: «ما می‌خواهیم این واقعیت که آنچه در ایران اتفاق افتاد یک موضوع بین‌المللی است، مورد توجه قرار گیرد. این فاجعه ممکن است برای هر ملتی اتفاق بیفتد و به نام انسانیت باید همبستگی برای آن به وجود بیاید.»

وی بر لزوم اقدام جهانی برای توقف خشونت تاکید کردە است: «جهان باید وارد عمل شود و اقدامی جهانی برای توقف خشونت در ایران صورت گیرد. اگرچه در قدم نخست ما فقط چند نفر بودیم، اما با اینحال احساس می­‌کردیم کاری کرده‌ایم و امیدوار بودیم الهام‌بخش دیگران نیز باشیم.»

وی همچنین در مصاحبە با رسانەها گفتە است در حال سازماندهی تظاهرات دیگری در همبستگی با زنان ایرانی است که اواخر این ماه برگزار خواهد شد.

به گفته­‌ی برخی از فعالان می‌­توان شباهت­‌های زیادی با آنچه در اندونزی اتفاق می‌افتد، مشاهده کرد. زنان و دختران اندونزی نیز در بسیاری از مناطق این کشور، سال‌هاست که مشمول کدهای پوشش «اسلامی» هستند. با اینحال، بزرگترین کشور با اکثریت مسلمان جهان یک دولت اسلامی نیست و شش دین را به رسمیت می­شناسد.

همچنین دیده بان حقوق بشر در گزارشی در سال ٢٠٢٢ گفت: «کدهای لباس تبعیض آمیز و توهین آمیز برای زنان و دختران» در اکثر استان­‌های اندونزی اعمال می­‌شود.

آنیندیا رستوویانی، مدیر برنامەی جاکارتا فمینیست نیز در این مورد گفتە است: «یکی دیگر از اهداف ما این است که بفهمیم این اتفاقات واقعا چقدر به آنچه در اندونزی می‌گذرد شباهت دارد. اما حتی بدون هیچ شباهتی حفظ همبستگیمان با ایران همچنان برای ما مهم است.»

بە گفتەی آنیندیا رستوویانی جوامع بین‌الملل باید «یک سیستم پاسخگویی» برای مقابله با عاملان خشونت در ایران ایجاد کنند. او افزود، اگرچه سازمان‌های چند جانبه مانند سازمان ملل متحد باید اقداماتی در این زمینه انجام دهند، اما « ترجیح می‌دهند کاری نکنند.»

همچنین دامایرا پاکپاهان، فمینیستی که در سازماندهی تظاهرات جاکارتا نیز مشارکت داشتە است در این مورد گفتە است تلاش برای همبستگی نه تنها برای زنان ایران، بلکه برای تمام زنان جهان «باید انجام گیرد».

بە گفتەی دامایرا پاکپهان «زنان اندونزیایی بخشی از جامعەی جهانی بزرگ «زنان» هستند و باید در مسائلی که سرکوب زنان و تبعیض علیه آنها را به دنبال دارد، همبستگی خود را نشان دهند. این همبستگی، همچنین موضوع بسیار مهمی در بازپس­گیری استقلال بدنی زنان است.»