دوچرخه سواران افغان با هدف «به صدا درآوردن زنگ هشدار برای مشکلات زنان» مسابقه می‌دهند
گروهی از دوچرخەسواران زن افغان کە در کشورهای مختلف پناهندە شدەاند بە منظور جلب توجە جامعەی جهانی بە مسائل زنان افغانستان در سوئیس مسابقە خواهند داد.
لحظەای تلخ و شیرین برای معصومه علیزاده، دوچرخهسوار پناهندهی افغان. او روز یکشنبه، برای نخستین بار در طی پنج سال گذشته، در مسابقات قهرمانی دوچرخهسواری زنان افغانستان شرکت خواهد کرد، اما نه در کابل.
این زن جوان ٢۶ ساله به جای افغانستان، در جنوب غربی سوئیس، با ده‌ها دوچرخهسوار افغان که در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند و اکنون گرد هم آمدەاند مسابقه خواهد داد.
با به قدرت رسیدن دوبارهی طالبان، جنبش مذهبی تندروی افغانستان، آزادی زنان بار دیگر محدود شد. معصومە علیزاده می‌گوید:«ورزش برای زنان افغان مرده است.»
طالبان علاوه بر ورزش، بسیاری از مشاغل دولتی و تحصیل در دبیرستان را برای زنان ممنوع کرده است. اما معصومە که در پنج سال گذشته در فرانسه زندگی می‌کند، دست از تلاش برنداشته و به نمایندگی از کشورش به ورزش کردن ادامه می‌دهد.
تابستان گذشته برهه‌ی خاصی در زندگی علیزاده بود، او در المپیک توکیو شرکت کرد و امیدوار بود منبع نور و امیدی برای زنانی که مجبور به ترک کشورشان یا رها کردن رویاهای ورزشی خود هستند، باشد. او اولین زن دوچرخهسوار افغان بود که به عنوان بخشی از تیم المپیک پناهندگان در این بازی‌ها شرکت کرد. او می‌گوید: «طالبان، تجربه‌ی توکیوی من را تباه کرد.»
او نتوانست از ماجراجویی خود در المپیک توکیو لذت ببرد و تابستان را با قلبی سنگین سپری کرد. اوت سال ٢٠١١، زمانی که کابل سقوط کرد و طالبان دوباره قدرت را دست گرفت، او در توکیو دقیقه به دقیقه وقایع در حال وقوع در افغانستان را دنبال می‌کرد.
معصومە در خانواده‌ای از اقلیت مسلمان شیعه، هزاره، بزرگ شد. اقلیتی که همیشه در تاریخ مظلوم واقع شده بودند و مجبور شدند همراه با میلیون‌ها افغانی دیگر در ایران زندگی کنند. او پیش از پیوستن به تیم ملی افغانستان در سن ١۶ سالگی، زمانی که خانواده‌اش به کابل بازگشتند، در ایران دوچرخهسواری آموخت.
هر روز بدتر از دیروز
پس از سال‌ها تحمل حمله‌های فیزیکی به خاطر پوشیدن لباس‌های ورزشی و توهین به خاطر دوچرخهسواری، در سال ٢٠١۶ از فرانسه درخواست پناهندگی کرد. فشارها برای منصرف کردن او بسیار شدت گرفته بود، زیرا پیروزی‌هایش روز به روز بیشتر می‌شد.
از آن زمان وضعیت در افغانستان بدتر شده است
او با صدایی آرام می‌گوید: «هر روز، زنان حق جدیدی را از دست می‌دهند، به زندان می‌افتند و یا مجبور به ترک کشورشان می‌شوند.»
طالبان از زمان بازگشتش محدودیت‌های جدید بسیاری در افغانستان اعمال کرد که هدف آن مجبور کردن زنان به زندگی تحت یک نسخه بنیادگرایانەی اسلامی است. دختران اجازه ندارند به دبیرستان بروند و با اینکه که زنان هنوز اجازه دارند در دانشگاه تحصیل کنند، اما تحصیل دانشگاهی نیز در آینده دشوار خواهد بود زیرا دختران شرایط لازم ادامه تحصیلات عالی را نخواهند داشت.
معصومە در حال حاضر در دانشگاه پلی تک لیل تحصیل می‌کند. او می‌گوید: «بزرگترین رویای دختران امروز افغانستان فقط توانایی رفتن به مدرسه است. فقط رفتن به مدرسه. رویای ورزش برای آنها کاملاً مرده است.»
بنفشه فیضی، روزنامه نگار و سخنگوی سابق کمیته‌ی ملی المپیک افغانستان که در سال ٢٠٢١ با اتحادیه‌ی بین المللی دوچرخهسواری (UCI) از کشور گریخته بود، با این موضوع موافق است. او می‌گوید: «امروز ورزش کردن یک زن در افغانستان غیرقابل تصور است. وضعیت هر روز بدتر از دیروز است.»
زنان افغان رها شده‌اند
معصومە علیزاده که اکنون به کمیسیون ورزشکاران کمیته‌ی بین‌المللی المپیک پیوسته است، معتقد است که «جهان در برابر سرکوب زنان افغان سکوت اختیار کرده است». او می گوید: «ما زنان افغانستان را رها کرده‌ایم. حتی کسانی که می‌گویند از حقوق بشر دفاع می‌کنند و کسانی که می‌گویند از حقوق زنان دفاع می‌کنند هم، هیچ کاری برای زنان افغان انجام ندادند.»
او امیدوار است در مسابقه‌ی روز یکشنبه توجه رسانه‌ها را به این مسئله جلب کرده و «زنگ هشدار بیدار کردن جهان» را به صدا درآورد. در مجموع ۴٩ دوچرخهسوار زن از کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، سنگاپور و سوئیس در مسابقه ۵٧ کیلومتری (٣۵ مایلی) شهر ایگل سوئیس و کانتون واد، محل استقرار دفتر مرکزیUCI، شرکت خواهند کرد.
معصومە علیزاده می‌گوید فکر کردن به زنان «رها شده در افغانستان» غمگینش می‌کند و با گفتن این جملە کە «پنج سال از آخرین باری که آنها را دیدم می‌گذرد» می‌گوید خوشحال است که دوباره با «هم تیمی‌هایی که با آنها در افغانستان دوچرخهسواری کرده بود» مسابقه می‌دهد.
او در پایان تاکید می‌کند «تنها چیزی که می‌دانم این است که بازندەای نخواهیم داشت.»
منبع: France 24
مترجم: آوا شاعری