مدینە مامداوغلو

سمسور- پس از گذشت پنج ماه از زلزله ششم  فوریه که در سمسور-مرعش رخ داد، مشکلات مربوط به مسکن و نیازهای اساسی در شهرها همچنان بی پاسخ ماندە است و آسیب‌های بزرگ و  فاجعه بار زلزلە به تدریج در حال آشکار شدن است.  طبق آمارهای رسمی، در سمسور بیش از دوازدە  هزار نفر (با توجه به آمارهای غیررسمی بیش ازسی هزار نفر) جان خود را از دست داده‌اند و از آن زمان به بعد هشت مورد مرگ مشکوک ثبت شدە است. شهروندانی که در اردوگاه‌ها و شهرک‌های زلزله‌زده در کانتینر و چادر زندگی می‌کنند، برای گذراند زندگی خود با دشواری‌های زیادی مواجە هستند. بریوان متیار، مدیر عملیات میدانی و جامعه‌شناس از "انجمن زنان همدل"، درباره تروما و راه حل‌های بهبود آن صحبت می‌کند و می‌گوید که  سازمان‌های مردم نهاد و سازمانهای بین‌المللی باید بە طور موثر در این زمینە کار کنند. بریوان متیار با اشارە بە بازماندگانی کە نتوانستەاند با ترومای بزرگی که پس از زلزله تجربه کرده‌اند کنار بیایند، از ادامە وضعیت آسیب زا در جامعە برای مدت طولانی خبر داد.

 

نیازهای اساسی هنوز برآورده نشده‌اند.

بریوان ماتیار بە مدت دو ماه است کە در شهر زلزله زده سمسور فعالیت می کند و از نزدیک با زنان در ارتباط است، وی می گوید: اوایل زلزلە کە بە اینجا آمدم شهر کاملاً ویران شده است، وقتی از نزدیک  واقعیت زلزله را دیدم، برای من بسیار سنگین بود، من دو ماه است که با زنان اینجا کار می کنم و در تماس هستم. با گذشت پنج ماه از زلزله، هنوز نیازهای مسکن و اجتماعی برآورده نشده است، مردم در چادر یا کانتینر زندگی می‌کنند، بە همین دلیل شرایط آنها نسبت به زندگی قبل از زلزله بسیار دشوار است.

 

بار سنگینی بر دوش زنان نهاده شده است.

بریوان متیار خاطرنشان کرد پس از زلزله، سنگینی بار جسمی و روانی زندگی بر دوش زنان است. وی در ادامە افزود: بار مشکلات مربوط بە مسکن  و تمام کارها و مسئولیت‌های درون چادر بر عهدە زنان می‌باشد . قبلاً هم چنین وضعیتی حاکم بود اما پس از زلزلە، این موضوع بسیار مشهودتر است. زنان نمی‌توانند چادر را ترک کردە و به جای دیگری بروند. همچنین زنان درون چادر یا کانتینر امنیت ندارند.

بریوان ماتیار با تاکید بر این کە اهمالات متعاقب زلزلە بحران اجتماعی و روانی بزرگی را به وجود آورده است، اظهار داشت:  زلزلەای کە بە وقوع پیوست منجربە ایجاد بحران در جامعە گشتە است و افزایش تعداد کشتە شدەهای مشکوک نیز با این بحران مرتبط است. بریوان ماتیار در ادامه سخنان خود افزود: زلزله ای که در اینجا رخ داد یک بحران اجتماعی و روانی بزرگ ایجاد کرد، زنان نیز از این بحران آسیب جدی دیدند.

در اینجا اکثر خانوادها، عضوی را از دست دادەاند در برخی خانواده‌ها مشاهدە می‌کنیم که تنها یک عضو خانواده باقی مانده است.  فقدان عزیزان و همچنین  اهمال مسئولان پس از زلزله، یک ترومای جدی را به وجود آورده است. مردم خاستار زندگی در محلی امن همچون خانەهای خودشان می‌باشند و این اهمال در رسیدگی بە مشکلات و ابهامات موجود، تروما را بیشتر می‌کند.

 

زنان و جامعه به حمایت نیاز دارند.

بریوان متیار تأکید کرد مدت زمان زیادی است کە اوضاع زندگی مردم بحرانی است، و برای کاهش دادن آسیب‌های این بحران لازم است کە فعالیت‌ها در این زمینه تشدید شود. تعداد سازمانها و انجمن هایی کە در شهرها بە مردم کمک رسانی می‌کنند محدود است. لازم است زنان و جامعه بە صورتی جدی حمایت‌های روانی-اجتماعی دریافت کنند. ما در انجمن DAKAH-DER،  قصد داریم زنان مناطق زلزله‌زده را مورد  حمایت روانی و اجتماعی قرار دهیم، اما زنان به راحتی این را نمی‌پذیرند. از آنجایی کە زلزله به عنوان یک امر طبیعی در نظر گرفته شدە، ترومای پس از آن جدی تلقی نمی‌شود. اما این زلزله و از دست دادن عزیزان، امری آسان نیست.

 

باید  در زمینه خدمت رسانی اجتماعی و روانی، در میدان حضور پررنگ داشت.

 بریوان متیار با توجه به کاهش تعداد داوطلبان و سازمان‌های مردم نهاد در این مدت، تأکید کرد که مهمترین تشخیص و کمک رسانی در این مرحله انجام می‌شوند. بریوان ماتیار سازمان‌های مردم‌نهاد و انجمن‌های کمک‌های بشردوستانه را با عبارت «بیایید همبستگی میدانی را افزایش دهیم» مورد خطاب قرار داد و در پایان اظهار داشت: در ابتدای زلزله تعداد زیادی تشکل‌های داوطلبانه و کارگری وجود داشت، اما با گذشت زمان و همچنین برگزاری انتخابات این تعداد بە شدت کاهش یافت و حمایت‌ها به طور ناگهانی متوقف شد. در چنین فاجعه‌هایی، سازمان کمک‌های بشر دوستانە باید همواره در میدان حاضر باشند و  در تمام جنبەهای انسانی، اجتماعی و روانی به افراد کمک کنند. احتمال خودکشی افرد بە خاطر از دست دادن عزیزانشان با افکاری همچون " من چرا زندە ماندەام در حالی کە آنها مردەاند" بالا است. در چنین زمان‌های بحرانی بایستە و ضروری است صبورانە در کنار مردم بایستیم، باید با حضور یافتن در میدان، همبستگی در منطقه زلزله‌زدە افزایش داد و فعالیت‌ها را تشدید کرد.