مرکز خبر – امروز شنبە  ۵ آذرماه ۱۴۰۱، ٢١٠ تن از اساتید دانشگاە علوم پزشکی تبریز در نامەای بە ریاست این دانشگاە خواستار حفظ امنیت روانی و فیزیکی دانشجویان و لغو احکام انضباطی فزاینده دانشجویان شدند.

اساتید دانشگاە علوم پزشکی تبریز در ابتدای نامەی خود ضمن تسلیت مرگ دانشجوری جوان پزشکی آیلار حقی، تاکید کردەاند: در روزهای سختی که جامعه و از جمله فضای دانشگاه از سر می‌گذراند، بازنگری مکرر شرایط و انتخاب بهترین رویکرد متناسب با اقتضائات زمان بسیار ضروری است تا مدیریت امور به بهترین وجه ممکن و با درایت و همه جانبه‌نگری انجام گیرد.

در بخشی از این نامە با اشارە بە اینکە «در شرایط کنونی حفظ امنیت دانشجویان که فرزندان یگانه این کشور هستند از وظایف مهم همه ما و بخصوص مدیران دانشگاه است» آمدە است: امنیت دانشجو علاوه بر امنیت فیزیکی شامل امنیت روانی نیز هست. اعتراضاتی که شنیده نمی‌شود و خواسته‌هایی که به آینده‌ای نامعلوم موکول می‌شود، دانشجویان را خسته، فرسوده و مهم‌تر از هر چیز ناامید می‌کند. آفت شوم نا امیدی نسل جوان و اندیشمند را باید با راهکارهای مدبرانه، مبتکرانه و ایجابی ریشه کن کرد نه با برخورد و تشدید محدودیت‌ها.

همچنین آمدە است: اگرچه تاکنون عدم ورود نیروهای امنیتی به دانشگاه علوم پزشکی تبریز را که نص قوانین است باید به فال نیک گرفت، اما برخوردهای فزاینده انضباطی و تشویق دانشجویان به سکون و محدودیت در ابراز نظر در شرایط انباشت مطالبات ایشان، نتایج نامطلوبی دارد که تشویش و استیصال و ناامیدی گسترده در دانشگاه یکی از آنهاست. ما با لمس این بی‌انگیزگی و نا امیدی، نگران آشفتگی روحی و سلب آرامش حداقلی دانشجویانمان برای رسیدگی به وظایف معمول تحصیلی، درمانی و انسانی‌شان هستیم.

اساتید دانشگاە با اشارە بە اینکە دانشجویان در تحقق انتظاراتشان از ما و شما در ایجاد یک چتر حمایتگر از ایشان، احساس سرخوردگی دارند تاکید کردەاند: نبود کنش عملی از طرف استادان در همدلی مشفقانه، دانشجویان را با حس بی یاوری و احساس فاصله و شکافی عمیق میان خودشان و اساتید مواجه کرده است. زنهار که حتی اگر می‌خواهیم دانشجو به همان کارهای آموزشی و پژوهشی معمولش هم برسد، با این جداافتادگی روزافزون همین مقدار نیز مقدور نیست.

همچنین آمدە است: همه می‌دانیم که کار آکادمیک به فضای امن و تعامل میان استاد و دانشجو نیاز دارد و این فضا اگر در گذشته کم یا بیش موجود بود، به سرعت در حال مفقود شدن است و این به معنای از دست رفتن کارآیی دانشگاه در دستیابی به مهمترین اهداف آن است. این یک دغدغه جدی است که در صورت تثبیت آن، خروج از این وضعیت بسیار سخت و زمان بر خواهد بود.

در این نامە چند درخواست برای چاره جویی عاجل مشکلات دانشجویان پیشنهاد شدە است:

درخواست اول: برای حفظ امنیت دانشجویان تمام توان خود را به کار بگیرید و نهایت گشاده دستی را به خرج دهید. احکام انضباطی فزاینده دانشجویان را که گاه سختگیرانه هم هست، با درایت و برای دستیابی به هدفی بزرگتر، لغو کنید.

درخواست دوم: در اولین فرصت از تمام ظرفیت و توانمندی فردی و حقوقی خویش برای آزادسازی دانشجویان در بند از این دانشگاه، استفاده کنید و این را فراتر از یک انتخاب، یک امر ضروری تلقی نمایید.

درخواست سوم: استقلال نهاد دانشگاه را مهم و بنیادین بدانید و با به کارگیری همه ظرفیت‌های خود و مدیران ارشد دانشگاه، به این اصل اساسی پایبند بمانید.