دختران دبستان شیناوی که زیبایی‌ و سلامتشان در آتش کمبود امکانات و فقر آموزش و پرورش سوخت و آینده‌ی آن‌ها با واژه و نشان سوختگی گره خورد.

 

مرکز خبر- ۱۵ آذرماه ۱۳۹۱ بود که مدرسه‌ی دخترانه‌ی شیناوی در شهرستان پیرانشهر به دلیل استفاده از بخاری نفتی غیراستاندارد، دچار حادثه‌ی آتش‌سوزی شد که در آن ۲۴ دانش‌آموز دچار سوختگی شدند و ۱۳ نفر از آنها جراحات جدی‌تری داشتند که دو نفر به دلیل سوختگی شدید فوت کردند، آتشی که به جان زیبای دختران یک کلاس درس افتاد و خاکستر شد.

از این اتفاق تلخ ۹ سال می‌گذرد اما درمان این دانش‌آموزان همچنان با روند کندی ادامه دارد. وعده و وعیدهای بسیاری از مسئولین در مورد روند درمان این دانش‌آموزان تنها در جلو تریبون‌ها است.

۱۲ دانش‌آموز حادثه‌ی آتش‌سوزی شیناوی مفاصل دست‌شان خشک شده است. پزشکان در ابتدای حادثه از بهبود آنها خبر دادند، اما تاکنون برای درمان آنها کاری از پیش نبرده‌اند.

به دلیل هزینه‌های گران به بیمارستان دولتی منتقل شده‌اند ولی اقدامات درمانی تاثیرگذاری صورت نگرفته است.

 جامعه و مسئولان می‌دانند که بچه‌های معصوم "شیناوی" در آتش بی‌تدبیری سوختند و متاسفانه کسی هم پاسخگو نبود.

آسیب‌های روانی ناشی از سوختگی، به ویژه سوختگی‌هایی از این دست که بر ظاهر افراد تاثیر بگذارند قابل چشم‌پوشی نیست. این دانش‌آموزان می‌گویند نه تنها دیده نمی‌شویم بلکه صدایمان هم شنیده نمی‌شود.

آنها می‌گویند ما می‌خواهیم حرف بزنیم اما حتی به ما مشاور هم نمی‌دهند، صدای ما به گوش کسی نمی‌رسد.

همین مسئولانی که باعث آتش‌سوزی‌های مدارس می‌شوند با بی‌خیالی از کنار مسایل و مشکلاتی که ممکن است دوباره به چنین حوادثی منجر شود، می‌گذرند و با امروز و فرداها، گفتن‌ها و گذراندن‌ها، ممکن است شین‌آباد دیگر تکرار شود.

حادثه‌ی مدرسه‌ی زاهدان و دیگر حوادث بعد از شین‌آباد، موید این بی‌خیالی بود و نشان داد فتیله‌ی این کابوس تلخ می‌تواند تلخ‌تر بیافریند.

 هم اکنون، با از راه رسیدن سرما و محرومیت مدارس استان‌های محروم و حاشیه‌نشین، خیزش و زبانه کشیدن این آتش‌های جان‌سوز، تهدیدی برای دانش‌آموزان شده است.