بهاران لهیب

کابل- برای هفت روز در کابل ننداری (مکان خاص و دولتی که نمایشگاه‌های درآن برگزار می‌شود)،  نمایشگاهی از صنایع دستی، محصولات زراعتی، نقاشی و رسامی که رهبری اصلی را زنان تشکیل می‌دهند از ولایات مختلف در کابل راه‌اندازی شده است. پول کرایه مکان نمایشگاه را دفتر «یوناما» پرداخته نموده است، ما هم از این نمایشگاه دیدن به عمل آوردیم تا وضعیت را بیشتر بدانیم.

وقتی وارد جاده محل نمایشگاه ‌شدیم با ایست‌های بازرسی متعدد برخوردیم که باید به سؤالات طالبان پاسخ می‌گفتیم در ایست‌های بازرسی زنان و مردان طالب حضور داشتند که بیشتر از یک ساعت وقت ما تا رسیدن به محل نمایشگاه سپری شد. محوطه‌ای نمایشگاه از زیبا و سرسبزی خاصی برخوردار بود. بعد از گذشت لحظه‌ای با دیدن  زنانی «امر به معروف و نهی از منکر» طالبان زیبایی محل کاملا به فراموش سپرده می‌شد. اجازه تصویر‌برداری نبود و اگر مویت کمی هم از چادر(روسری) معلوم می‌شد. کارمندان زن امر به معروف تذکر می‌دادند و اگر زنی توجه به حرف‌شان نمی‌کرد به طرف بام‌های محل اشاره می‌کردند و می‌گفتند:«اگر حرف ما را قبول ندارید طالبان در بالا نشسته‌اند به آنان شما را معرفی می‌کنیم.»

طالبان با وجود تمام محدویت‌های که به زنان وضع کرده‌اند، تلاش دارند که زنان را از اجتماع افغانستان حذف نمایند. ولی برای‌شان ممکن نیست. چون تمام بازدیدکنندگان و فرشنده‌ها را زنان تشکیل می‌دادند.

وقتی قدم به سالن‌های نمایشگاه گذاشتیم با هر زنی فروشنده‌ای که صحبت نمودیم. آیا حاضر به مصاحبه هستند؟ بعد از سکوت طولانی با یأس و ناامید جواب می‌دادند: «نه». این «نه‌»‌ گفتن به دلیلی بود که طالبان به آنان اجازه صحبت نداده بودند. همه‌شان مخالف طرز رفتار طالبان بودند. آنان می‌گفتند: «ما نمایشگاه را به خاطر این برگزار کردیم تا تجارت خود را رونق دهیم و در عین حال در حمایت هفته (طفل ومادر). ولی خود ما حالا با ترس و وحشت حاکم در محیط نمی‌توانیم حرفی بزنیم.»

در این جریان یکی از فروشندەهای زن به اسم مژگان شیرزاد که کارمند شرکت تولیدی خدیجه بود. بدون ترس حاضر شد تا با ما صحبت کند. نامبرده گفت: «مدت شش ماه می‌شود که ما فعالیت خود را آغاز کردیم. بیشترین کار ما تولید صنایع دستی،‌ از قبیل (موره دوزی، ساختن زیورات، دوخت لباس‌های افغانی) می‌باشد.»

 حدود ۵۰ کارمند زن با مژگان کار می‌کنند و ده معلم زن آموزش می‌دهند در مجموع فروشات‌شان بنا به وضعیت بد اقتصادی حاکم در کشور بسیار کم بود.

مژگان به همنوعان خود پیام دارد: «از وضعیت پیش آمده ناامید نشوند تغییر آمدنی است و باید به خود هدف تعیین کنیم و تلاش نماییم تا به آن برسیم.»

آن طرف‌تر سالن نمایشگاه گروپی از دختران جوانی را دیدیم که رسامی‌ها و نقاشی‌های‌شان را به نمایش گذاشته بودند با س.خ استاد این گروپ هم صحبت شدیم گفت: «درست است که ما تحت حاکمیت طالبان قرار داریم که حتی برای ما زنان اجازه نفس کشیدن را نمی‌دهند ما گروپ از زنان تلاش نمودیم تا از راه هنر خود مبارزه و اسقامت زنان کشور خود را به نمایش بگذاریم.»