شبنم توکلی

تهران- دوشنبه  ۱۴ اسفندماه، یادمان زنده‌یاد نسترن هاشمی در فرهنگسرای ارسباران با حضور مینا افتاده، شهرام ناظری، حسین علیزاده و نوازندگان سرشناس دیگر برگزار شد.

نسترن هاشمی آهنگساز، تنظیم کننده، نوازنده و مدرس سنتور ایرانی متولد ۱۳۶۲ در اصفهان بود. او از کودکی موسیقی را به همراه برادرش که یار و همدم هم بودند، شروع کرد. در سال ٨٩ رتبه اول ارشد رشته موسیقی شد. او استاد دانشگاه هنر تهران و چندین کتاب آموزشی و آهنگسازی نوشته و در پروژه‌های مختلفی در این زمینه فعالیت داشته است. یکی از این پروژه‌ها آلبوم موسیقی «شعر زن بود» که در سال ١٣٩٧ به خوانندگی حسین علی‌شاپور منتشر شد. همچنین سرپرستی گروه موسیقی «بانگ نو»  را بر عهده داشت. نسترن هاشمی در حدود یک دهه به مطالعه و تحقیق در زمینه‌ی ردیف نوازی و آهنگسازی موسیقی ایرانی و غربی پرداخت. وی در روز دوشنبه ٢٧ آذر  ۱۴٠٢ در  چهل سالگی بر اثر تصادف رانندگی جان خود را از دست داد.

بهاره فیاضی نوازنده تار و سه‌تار یکی از دوستان نزدیک نسترن هاشمی امروز در مراسم یادبود وی گفت: از همان لحظه‌ای که خبر مرگ نسترن را شنیدم چندین احساس متفاوت به سراغم آمد، ناباوری، ترس، عدم پذیرش واقعیت و در انتها فقط سکوت بود، آخر مگر می‌شود او دیگر نباشد. برای مدتی قدرت تحلیل اتفاقی که شنیده بودم را نداشتم. انگار به یکباره چیز عظیمی در دلم فرو ریخت و دلم صد پاره شد. پرتاب شدم به ١٨ سال قبل  و سر گروه شیدا که اولین بار او را دیدم و شناختم،  دوستی با نسترن و همدلی و هم زبانی با او چون آب روان بود و در پی روزها و ماه‌های بعد ما دو دوست صمیمی بودیم که رازهای هم را می‌دانستیم و حسی قوی که قلب‌های ما را به هم نزدیک کرده بود. شاید مهم‌ترین خصلتش که مرا برای ادامه دوستی با او ترغیب می‌کرد صداقت او در قالب قلب بی‌آلایش و شور و اشتیاقش برای یادگیری و پیشرفت در مسیر کاری و انرژی بی‌پایانش برای فهم تمام زوایا و سایه روشن‌های زندگی بود.

بهارە فیاضی گفت: در طول این سال‌ها شاهد پیشرفت او و رشد تحسین برانگیزش در مسیر حرفه‌ی موسیقی بودم که چگونه  از آموختن کوچک‌ترین نکات چشم پوشی نمی‌کرد و  تا چه اندازه مشتاق آموختن بود و هیچگاه از این اشتیاق دست نکشید. او که در مقطع کارشناسی دانشگاه موسیقی نخوانده بود، چنان برای درک هنر تلاش کرد که در مقطع کارشناسی ارشد رتبه نخست کنکور موسیقی را به دست آورد و شگفتی همگان را برانگیخت وپیشرفتی که طی سالیان به آن دست یافت، سرپرستی گروه بانگ نو، نخستین آلبوم مستقل شعر زن، تدریس در دانشگاه هنر، همه و همه از عزم راسخ او به عشق عظیمش به فراگیری و آموختن خبر می‌داد.