«بحران مسکن» دانشجویان عمیق‌تر می‌شود
باشاک دوغان، دانشجوی معترض اظهار داشت که بحران مسکن دانشجویان به دلیل اجاره‌های گزاف و وضعیت نامناسب خوابگاه‌ها به مرحله حادی رسیده است.
پلین اوزکاپتان
مرکز خبر- بحران اقتصادی رو به رشد در ترکیه، بخش‌های مختلف جامعه را تحت تأثیر قرار داده است. یکی از گروه‌هایی که به شدت آسیب دیده‌اند، دانشجویان هستند.
گزارش‌ها حاکی از آن است بسیاری از دانشجویانی که برای دستیابی به آینده‌ای بهتر وارد دانشگاه شده‌اند، اکنون با مشکلات جدی گذران زندگی در دوران تحصیل روبرو هستند. از سال گذشته تاکنون، افزایش سرسام‌آور اجاره‌بها و ناکافی بودن ظرفیت خوابگاه‌های دانشجویی، معضل کمبود مسکن را روزبه‌روز وخیم‌تر کرده است.
در این میان، تعدادی از دانشجویان مجبور به ترک تحصیل و برخی دیگر ناچار به تعلیق تحصیل خود شده‌اند. دانشجویان زن نیز همزمان با مبارزه برای برخورداری از شرایط زندگی انسانی، با چالش بقا در نظام مردسالار نیز روبرو هستند.
«در حال حاضر به دنبال خانە می‌گردم، اما پیدا کردن تقریبا امکان‌ناپذیر است»
باشاک دوغان، دانشجوی دانشگاه استانبول، درباره مشکلات متعدد دانشجویان از جمله کمبود مسکن و فشارهای امنیتی، توضیحاتی ارائه کرد. وی بیان کرد که امسال در رشته طراحی داخلی پذیرفته شده و در حال حاضر با خانواده در استانبول زندگی می‌کند، اما به دلیل فاصله زیاد منزل تا دانشگاه، با مشکل مواجه است. دوغان افزود: هم‌اکنون در حال جستجوی مسکن نزدیک به دانشگاه هستم، اما با این شرایط زندگی مستقل برای من غیرممکن است.
باشاک دوغان درباره مشکلات مسکنی که با آن روبروست، چنین توضیح داد: منزل ما تا دانشگاه فاصله زیادی دارد و کلاس‌ها خیلی زود شروع می‌شوند. به همین دلیل گاهی نمی‌توانم به موقع به کلاس برسم و درس‌ها را از دست می‌دهم. اکنون در جستجوی خانه‌ای نزدیکتر به دانشگاه هستم، اما توانایی مالی برای زندگی مستقل را ندارم.
فکر می‌کنم بتوانم با خواهرم اتاقی مشترک اجاره کنیم، اما درآمد ما برای پرداخت اجاره‌بها کافی نیست. اگر سە، چهار نفری زندگی کنیم، صاحبخانه‌ها معمولاً راضی نمی‌شوند. اگر خانه‌ای در حد بودجه ما پیدا شود، معمولاً در محله‌ای ناامن واقع است. نگران هستم در خانه‌ام هم احساس ناامنی داشته باشم. آیا تنها راه برای من پیدا کردن چنین سرپناهی است؟
«شرایط ما روز به روز بدتر می‌شود»
باشاک دوغان تشریح کرد که گرانی اجاره‌بها از یک سو و کمبود امکانات خوابگاهی از سوی دیگر، من جمله مشکلاتی هستند کە دانشجویان با آنها دست و پنجە نرم می‌کنند. دانشجویان حتی در تأمین نیاز اساسی تغذیه نیز با مشکل مواجه هستند.
باشاک دوغان وضعیت دانشجویان را اینگونه شرح داد: دوستانی که برای ادامه تحصیل به دانشگاه‌های خارج از شهرشان می‌روند، با مشکلات زیادی روبرو هستند. بخشی از آنان که توانسته‌اند جایی در خوابگاه‌های دولتی پیدا کنند، وضعیت بهتری دارند. اما کسانی که نتوانسته‌اند خوابگاه‌های دولتی بگیرند، مجبورند به خوابگاه‌های خصوصی بروند که هزینه‌های بسیار سنگینی دارند. این در حالی است که خانواده‌های بسیاری از دانشجویان خود مستاجر هستند و پرداخت این هزینه‌های سنگین برایشان بسیار دشوار است. این مسئله موجب شده حتی تأمین غذای روزانه برای تعداد زیادی از دانشجویان دشوار شود.
شرایط خوابگاه‌های دولتی نیز مطلوب نیست. اتاق‌های ۶ نفره‌ای که فقط تختخواب و یک میز کوچک در وسط دارند و میز مطالعه‌ای وجود ندارد. پیش از این نیز گزارش‌هایی از وجود حشرات و مار در خوابگاه‌ها منتشر شده بود. با وجود این شرایط دشوار، هیچ راه‌حلی برای بهبود وضعیت دانشجویان ارائه نمی‌شود و مسئولان ذیربط در رسیدگی بە مشکلات دانشجویان کوتاهی می‌کنند.
«قیمت غذا در سلف‌های دانشگاه به تجارت تبدیل شده است»
باشاک دوغان، درباره افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها در سلف‌های دانشگاه‌ها اظهار نظر کرد: یک ماه پیش قیمت غذا ۶.۵ لیره بود که به ١٠ لیره و سپس ١۵ لیره افزایش یافت. بدون اطلاع قبلی، ١۵٠ درصد افزایش قیمت داده‌اند. دیروز به دلیل تمام شدن غذاها، کنسرو ماهی دادند که برای سیر کردن یک انسان کافی نیست. کیفیت غذاها پایین است و سرد هستند.
باشاک دوغان افزود: قیمت ١۵ لیره برای یک دانشگاه دولتی خیلی زیاد است. در حالی که دانشگاه استانبول بیشترین بودجه را دریافت می‌کند، می‌توانست غذا را به صورت رایگان در اختیار دانشجویان قرار دهد. اما به جای آن، مدام قیمت‌ها را افزایش می‌دهد. این موضوع حالا به تجارت تبدیل شده است.
وی تأکید کرد که دانشجویان مسئول بحران اقتصادی نیستند و نهادهای دولتی نباید مشکلات اقتصادی را بر دوش آنها بندازند.
«حتی هنگام نفس کشیدن هم تحت فشار هستیم»
باشاک دوغان با اشارە بە اینکە حتی در مبارزه برای بدیهی‌ترین حقوقشان نیز بلافاصله با پلیس روبرو می‌شوند، گفت: حتی اگر تظاهراتی نباشد، با کوچکترین واکنش از سوی ما، پلیس را مقابل خود می‌بینیم. به عنوان مثال، قرار بود فقط به خاطر افزایش قیمت غذا در سلف عکاسی کنیم، اما مأموران جمع شدند و مانعمان شدند.
باشاک دوغان افزود: اگر در چنین موارد کوچکی با ما اینگونه رفتار می‌کنند، نمی‌دانم در تظاهرات چه خواهند کرد. احساس می‌کنیم حتی هنگام تنفس هم فشاری بر ما وجود دارد. من تازە وارد دانشگاە شدەام اما این فشار را به شدت احساس می‌کنم. انگار دائم تحت نظر و کنترل هستیم.