در ٢۵ نوامبر سال ١٩۶٠ بود که سه خواهر مبارز میرابال اهل جمهوری دومینیکن، توسط سازمان امنیت ارتش این کشور بە جرم شرکت در فعالیتهای سیاسی و مبارزە علیە رژیم دیکتاتوری حاکم به قتل رسیدند.

٢١ سال بعد و در سال ۱۹۸۱، در همایشی که در بوگوتا، پایتخت کلمبیا، با شرکت مدافعان حقوق زنان در آمریکای لاتین و منطقه‌ی کارائیب تشکیل شد، پیشنهاد اختصاص دادن روز قتل خواهران میرابل به روز مبارزه علیه خشونت بر زنان مطرح شد. سال ۱۹۹۹ سازمان ملل، ۲۵نوامبر را به عنوان روز جهانی مبارزه علیه خشونت بر زنان به رسمیت شناخت.

                                                                                                                               

با گذشت بیش از دو دهە از بە رسمیت شناختن این روز توسط سازمان ملل زنان همچنان در این جهان مردسالار، اولین قربانیان خشونت و نابرابری‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی هستند و روزی نیست که در رسانەهای بورژوایی ما شاهد پخش اخبار مربوط بە قتل و آزار جنسی و تجاوز به آنها نباشیم. طبق آمار یک‌ سوم زنان در اقصی ‌نقاط جهان تحت انواع خشونت‌های فیزیکی و روانی سیستماتیک قرار می‌گیرند از جملە در مناطق جنگی کە زنان نە تنها از لحاظ جنسی - جنسیتی بلکە به عنوان بخشی از میدان و غنیمت جنگی تا حد بردە‌ی جنسی خرید و فروش می‌شوند. با این وجود آمارهای رسمی نشان‌دهندە‌ی موقعیت تمامی زنان نیست، زیرا بسیاری از زنان به دلایل گوناگون از قبیل فرهنگ‌های سنتی مردسالار و دینگرای حاکم بر نهاد خانوادە و اجتماع، نبود پشتیبانی قانونی، ترس، افسردگی، تحقیر، توهین و غیره مشکلات خود را حتی با نزدیکان و خانواده‌ی خود در میان نمی گذارند، چه رسد به مراجعه و شکایت به ارگان‌های دولتی.

خشونت بر زنان امری جهان‌شمول است و در سراسر جهان مردسالار، طبقاتی سرمایه‌داری، زنجیر هولناک بهم پیوسته‌ای است، از ستم خانگی، اجتماعی و دولتی، که زندگی را برای زنان غیر قابل تحمل می‌کند.

در بسیاری کشورها مانند ایران، تنها سنت و باورهای فرهنگی نیست که زندگی را بر زنان سخت کرده است بلکە قوانین  جنسیت‌گرا و مرتجع جمهوری اسلامی سنت‌های نانوشته را هم به قانون تبدیل کرده و این خشونت را برای زنان ملیت‌ها و اتنیک‌های تحت ستم چند برابر کردە است، کە البتە هموارە زنان پیشاهنگی مبارزه نە تنها برای آزادی خویش بلکە برای آزادی جامعە را هم بە عهدە گرفتەاند. زنان با مشارکت در صف مقدم مبارزات ملی، کارگری، دانشجویی، محیط‌زیست، دفاع از حقوق کودکان، دفاع از آزادی بیان، حقوق بشر و… جمهوری اسلامی را بە چالش کشیدەاند. در این راه هزاران زن جان باختە و اکنون نیز زندانهای این رژیم مملو از زنان جسور و آزاد می‌باشد.

 

در افغانستان نیز با بیرون رفتن ارتش اشغالگر آمریکا و ناتو و بازگرداندن قدرت به طالبان، زنان در افغانستان اولین قربانیان این توحش و جنایت سازمان‌یافته بودند، آنها ضمن حذفشان از تمامی فضاهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی  فاقد امنیت جانی شده و طی یک سیاست زن‌کشی و فمنیسید روزانە به قتل می‌رسند. طالبان دخترکان خردسال  را به زور از خانواده‌های خود جدا کرده و به برده‌ی جنسی نیروهای خود درمی‌آورند. زنان مشاغل خود را از دست دادند، درب‌های مدارس و دانشگاه‌ها بر روی آنان بسته شد و از هر نوع فعالیت سیاسی و اجتماعی محروم گشتند. زنان افغانستان، اما در دفاع از حقوق از دست رفته‌ی خود ساکت ننشستند، روزانه در اقصی نقاط این سرزمین، با وجود حضور نیروی وحشیانه‌ی طالبان در خیابان‌ها، با شجاعت به اعتراض و طرح خواسته‌های خود می‌پردازند و با سر دادن شعارهایی همچون "نان، کار، آموزش" مطالبات خود را فرمولبندی و از حق خود دفاع می‌کنند.

 تقویت بنیادگرایی و ارتجاع مذهبی منطقه نه تنها امنیت را از زنان گرفته است، بلکه زنان مورد حمله‌ی سیستماتیک سیاست‌های زن‌ستیز حکومت‌های مرتجع منطقه، چون افغانستان، پاکستان، ترکیه و جمهوری اسلامی در ایران  می‌باشند. این توحش و بربریت امری تصادفی نیست، بلکه این ریشه در سیستم سرمایه‌داری مردسالاری دارد که خود عامل اصلی خشونت است.

ما زنان متشکل در "پلاتفرم دموکراتیک فرا ملیتی زنان" ضمن گرامیداشت این روز بە عنوان سمبل مبارزاتی مشترک و به مناسبت سالگرد روز جهانی مبارزه علیه خشونت بر زنان، همه‌ی زنان و مردان را برای مبارزه علیه خشونت بر زنان وعلیه مناسبات ظالمانه پدرسالارانه‌ی سرمایه‌داری امپریالیستی به مبارزه و همبستگی با جنبش زنان دعوت می‌کنیم.

 

نوامبر ۲۰۲۱

پلاتفرم دمکراتیک فرا ملیتی زنان