برچم جودی

کوبانی- دولت ترکیه و مزدورانش در ۲۰ ژانویه ۲۰۱۸ حملات اشغالگرانه خود به منطقه عفرین را آغاز کردند. خلق عفرین با تمامی اقشار خود ۵۸ روز در برابر شدیدترین بمباران‌های هواپیماهای جنگی، نبرد زمینی، تانک‌ها و توپ‌ها ایستادگی کردند که به «مقاومت عصر» مشهور شد. عفرین در ۱۸ مارس همان سال به اشغال دولت ترکیه درآمد و هزاران تن از ساکنانش به شهبا پناهنده شدند و در اردوگاه‌های مقاومت اسکان یافتند.

 

هشت سال اشغالگری، دو کوچ اجباری

پس از هفت سال مقاومت خلق در اردوگاه‌ها، دولت ترکیه با بهره‌گیری از ناتوانی نظام اسد در تأمین منافع خود، به آوارگان عفرین در شهبا یورش برد. در پی این رویداد، اداره خودمدیریتی ناگزیر شد شمار زیادی از آوارگان را به کوبانی، طبقه، رقه، قامشلو و حسکه منتقل کند. این حمله موجب شد خلق عفرین برای دومین بار آوارگی را تجربه کند.

در دهم مارس، پیمانی میان نیروهای سوریه دموکراتیک و دولت جدید سوریه به امضا رسید که یکی از شروط اصلی آن، بازگشت امن آوارگان از جمله ساکنان عفرین، سریکانی و گری‌سپی به سرزمین‌هایشان بود. در همین راستا و به مناسبت هشتمین سالگرد اشغال عفرین، خبرگزاری ما با حمیده محمد که اخیراً به کوبانی کوچ کرده، گفت‌وگو کرد و او خاطرات و امیدهایش را با ما در میان گذاشت.

 

ما عاشق خاک و زندگی خود بودیم

حمیده محمد در آغاز سخنانش به وضعیت کنونی عفرین و حسرت خود برای دیارش پرداخت. او تأکید کرد که از سال ۲۰۱۸ تاکنون حملات همچنان ادامه دارد و زخم‌های خلق عفرین نه تنها التیام نیافته، بلکه عمیق‌تر شده است. حمیده گفت: «عفرین سرزمینی کهن با طبیعتی غنی است که با دره‌ها، رودخانه‌ها، درختان زیتون، گردو، انجیر و انارهایش شهرت دارد. خلق عفرین نیز بخشی از این طبیعت هستند؛ مردمی خلاق و عاشق زندگی. پیش از سال ۲۰۱۱، ما از رژیم بعث آسیب‌های فراوانی دیدیم و هر روز به اموال و دارایی‌هایمان تعرض می‌شد. اما با انقلاب ۱۹ ژوئیه، آن دوران حاکمیت کاملاً دگرگون شد. ما خود را سازماندهی کردیم، اداره خودمدیریتی را بنیان نهادیم و نیروهای دفاعی خود را تشکیل دادیم. با تلاش جوانان و پیشگامی زنان، زندگی شایسته‌ای آفریدیم که همگان در دستاوردهایش سهیم بودند.»

 

عفرین در نتیجه توافق‌های نیروهای بین‌المللی سقوط کرد

حمیده محمد با اشاره به مقاومت حماسی در برابر اشغالگری دولت ترکیه گفت: «اشغال عفرین نتیجه توافقی پنهان میان قدرت‌های بین‌المللی بود. عفرین، این قلب و روح کوردستان، با جغرافیا و سکونتگاه‌هایش نمادی از تمام بخش‌های کوردستان است. در برابر یورش اشغالگران، تمام اقشار مردم عفرین اعم از کودکان، زنان، جوانان، سالمندان، نهادهای اداره خودمدیریتی، نیروهای دفاعی و جنبش زنان، مقاومتی بی‌نظیر را شکل دادند. در ۵۸ روز مقاومت عفرین، وقایعی رخ داد که در قالب کلمات نمی‌گنجد. همزمان که شهیدان خود را به خاک می‌سپردیم، در برابر توپ‌باران و بمباران به دفاع از خود ادامه می‌دادیم. این خاطرات هرگز فراموش نمی‌شود و زخم عفرین بر پیکر کوردستان هرگز التیام نمی‌یابد مگر با آزادی آن.»

 

عفرین زخمی است و زخم‌هایش ادامه دارد

حمیده محمد در ادامه گفت‌وگو، درد و رنج تجربه‌شده را با لحنی عمیق بازگو کرد. او با یادآوری سوگند و اراده خلق عفرین چنین گفت: «در ۱۸ مارس، ما به عنوان خلق متحد تصمیم گرفتیم حتی به قیمت جانمان در عفرین بمانیم. همانگونه که در کوبانی مقاومت علیه مزدوران داعش شکل گرفت، ما نیز آماده ایستادگی مشابهی بودیم. اما شدت حملات دولت ترکیه به حدی بود که ناگزیر به ترک سرزمینمان شدیم و سفر دردناک آوارگی آغاز شد. عفرین در شعله‌های آتش فرو رفت و ما تنها توانستیم پیکرهای کودکان، زنان، سالمندان و مبارزان را با خود بیرون ببریم.»

او افزود: «عفرین زخمی عمیق برداشته که تا امروز التیام نیافته است. پس از آوارگی در شهبا پناه گرفتیم؛ جایی که چیزی برای زندگی وجود نداشت. با دستان خالی، زندگی نوینی بنا کردیم اما هرگز امید به آزادسازی عفرین را از دست ندادیم. متأسفانه دولت ترکیه این سرپناه را نیز از ما دریغ کرد و زمانی که امیدوار بودیم نوروز را در عفرین جشن بگیریم، بار دیگر مجبور به کوچ شدیم و با کاروان‌ها به مناطق مختلف شمال و شرق سوریه پراکنده شدیم. به واقع، آوارگی در آوارگی را تجربه کردیم. گرچه خلق و اداره خودمدیریتی در همه جا پشتیبان ما بودند، اما دشواری آوارگی چنان است که ما به عنوان خلق عفرین، هویت خود را در خطر نابودی می‌بینیم.»

 

ما به تصمیمات نیروهای خود اعتماد داریم

حمیده محمد با اشاره به توافق‌های اخیر میان نیروهای سوریه دموکراتیک و دولت موقت سوریه گفت: «یکی از بندهای کلیدی این توافق، بازگشت آوارگان عفرین، سریکانی و گری‌سپی به سرزمین‌هایشان است. ما تا آخرین لحظه به تصمیمات نیروهای خود اعتماد داریم، اما به دولت جدید بی‌اعتمادیم. رویدادهای تلخ سواحل سوریه با نسل‌کشی و ویرانی‌هایش، گواهی بر درستی تردیدهای ماست.»

او با لحنی قاطع افزود: «حتی اگر بازگشتی به سرزمینمان داشته باشیم، تنها زیر چتر حمایتی نیروها و اداره خودمدیریتی خواهیم زیست. بیش از این حملات و اشغالگری‌های دولت ترکیه را تحمل نخواهیم کرد. زمان آن رسیده که ترکیه از خاک سوریه خارج شود و ما به‌عنوان بخشی از سوریه، سرنوشت خود را رقم بزنیم. مبارزه برای آزادسازی مناطقمان را با همان روحیه مقاومت سد تشرین ادامه خواهیم داد و تنها همراه با نیروها و اداره خودمدیریتی خود به عفرین بازخواهیم گشت.»