مرکز خبر- تشکل‌های کارگری و اجتماعی علیه اعدام‌های حکومتی و سرکوب‌گری‌های حکومت علیه شهروندان بیانیه‌ای منتشر کردند.

در بخشی از این بیانیە کە توسط ندای زنان ایران، اتحاد بازنشستگان، انجمن برق و فلز کرمانشاه، سندیکای نقاشان البرز، شورای بازنشستگان ایران،  شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت (ارکان ثالث)،  شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت،  شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران، گروه بازنشستگان مستقل تهران و نهاد دادخواهان امضا شدە، آمدە است: علاوه بر اعدام‌ها، حکومت از دیگر ظرفیت‌های سرکوبگرانه‌اش استفاده می‌کند و پاسخ هر اعتراضی با تهدید و زندان و اخراج داده می‌شود. از جمله ماشین پرونده‌سازی‌های امنیتی، احضار کردن‌ها و حکم دادن‌ها با سرعت در حرکت است و در این یکساله کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان، دانشجویان، خانواده‌های دادخواه و فعالین اجتماعی بسیاری بخاطر اعتراضاتشان احکام زندان، اخراج و تبعید گرفته‌اند. اما اتحاد و همبستگی ‌مردم در مقابل همه شیوه‌های سرکوب حتی یک لحظه متوقف نشده است.

 

 

متن این بیان‌نامه به شرح زیر است:

ما امضا کنندگان این بیانیه در کنار خانواده‌های دادخواه اعدام‌شدگان و جانباختگان انقلاب زن زندگی آزادی بر توقف فوری اعدام‌ها تاکید داریم.

بدنبال اعتراضات قدرتمند ما کارگران، ما معلمان، ما بازنشستگان، ما زنان، ما دادخواهان و ما همه مردم تحت انواع ستم که با شعار زن زندگی آزادی، معیشت، منزلت و داشتن زندگی انسانی را حق مسلم خود اعلام کردیم، حکومت با تشدید سرکوبگری‌هایش می‌خواهد ما مردم را عقب براند. اعدام ابزار خطرناک پیشبرد این سیاست برای مرعوب کردن جامعه است. در کنار آن پرونده‌سازی‌های امنیتی، اعتراف‌گیری‌های اجباری در زیر شکنجه، صدور احکام زندان و تبعید و اخراج و انفصال از کار اجزای دیگر سیاست سرکوبگرانه حکومت است. متحد و سراسری سدی در برابر این سرکوب‌گری‌ها باشیم.
سال گذشته در یکی از همین روزهای دی‌ماه بود که محسن شکاری اولین معترض انقلاب زن، زندگی، آزادی، اعدام شد و به دنبال آن مجیدرضا رهنورد، محمدمهدی کرمی، محمدحسینی، مجید کاظمی، صالح میرهاشمی ، سعید یعقوبی و میلاد زهره‌وند، هفت نفر دیگر از معترضان اعدام شدند. علاوه بر این طی یک سال گذشته اعدام این عمل شنیع و ضدانسانی در مورد برخی از زندانیان سیاسی و عقیدی که زیر فشار ناچار به اعتراف اجباری شده بودند، با اتهاماتی چون “افساد فی الارض” به اجرا گذاشته شد. در مجموع طبق آمار به دست آمده  تنها در سال ۲۰۲۳ میلادی تعداد ۶۴۰ نفر اعدام شده‌اند. همین امروز نیز خطر فوری اعدام مجاهد کورکور، رضا رسایی از بازداشت‌شدگان جنبش زن زندگی آزادی، احمدرضا جلالی و جمشید شارمهد (زندانیان دو تابعیتی)  بعلاوه هشت نفر دیگر را تهدید می‌کند و هر روز خبر جدیدی از اعدام‌ها داده می‌شود. بکارگیری طناب دار این ابزار قتل عمد دولتی، سیاستی کثیف و خطرناک است که هدف مستقیمش مرعوب کردن ما مردم است. باید با قدرت اتحاد سراسری مبارزاتی‌مان جلوی حرکت این ماشین سرکوب و جنایت را بگیریم.
ما امضا کنندگان این بیانیه در کنار خانواده‌های دادخواه اعدام‌شدگان و جانباختگان انقلاب زن زندگی آزادی بر توقف فوری اعدام‌ها تاکید داریم.
علاوه بر اعدام‌ها، حکومت از دیگر ظرفیت‌های سرکوبگرانه‌اش استفاده می‌کند و پاسخ هر اعتراضی با تهدید و زندان و اخراج داده می‌شود. از جمله ماشین پرونده‌سازی‌های امنیتی، احضار کردن‌ها و حکم دادن‌ها با سرعت در حرکت است و در این یکساله کارگران، معلمان، بازنشستگان، زنان، دانشجویان، خانواده‌های دادخواه و فعالین اجتماعی بسیاری بخاطر اعتراضاتشان احکام زندان، اخراج و تبعید گرفته‌اند. اما اتحاد و همبستگی ‌مردم در مقابل همه شیوه‌های سرکوب حتی یک لحظه متوقف نشده است.
گرو ملی صنعتی فولاد اهواز یک نمونه  از این همبستگی ستودنی است که  موفق به برگرداندن ۳۸ همکار تعلیقی خود به کار و رفع انسداد کارت‌های ورودشان به شرکت و تحمیل تحقق بخشی از مطالبه طبقه‌بندی مشاغل بصورت علی‌الحساب بر کارفرما و همه حامیان حکومتی‌اش شدند. اکنون نیز هم‌چنان بر پیگیری تمامی مطالباتشان تاکید دارند. این کارگران برای مقابله با سرکوبگری‌ها راه نشان داده‌اند و باید وسیعاً مورد حمایت عمومی قرار بگیرند.
نمونه تحسین برانگیز دیگر همانا صحنه‌هایی از بروز شجاعت و همبستگی زنان زندانی اوین در مقابل نیروهای امنیتی دادگاه‌ها و زندان‌ها بود که در تاریخ ثبت خواهد شد.
هم اکنون تعدادی از معلمان، دانشجویان، هنرمندان، کارگران، زنان و تعدادی از خانواده‌های دادخواه و شمار بسیاری دیگر در جریان جنبش انقلابی مردمی بازداشت و هنوز زندانی هستند. ما امضا کنندگان این بیانیه بر آزادی فوری تمامی آن‌ها که همانا آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی است تاکید داریم.
برای ما مردم به جان آمده از فقر و تبعیض و چپاول و غارت و محروم از پایه‌ای‌ترین حقوق انسانی‌مان، برای ما مردمی که بخاطر طلب حق و حقوق از دست رفته‌مان عزیزانی را از دست داده‌ایم راهی دیگر بجز پیشروی وجود ندارد. از همین رو با صدایی رسا هم‌چون کارگران ذوب‌آهن اصفهان که شعار دادند و فریاد زدند “باتوم و گارد ویژه دیگر اثر ندارد”، هم‌چون کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز که با ایستادگی‌شان در برابر تعلیق و اخراج همکارانشان ایستاده و با شعار “نه تهدید، نه زندان، دیگر اثر ندارد” و هم‌چون زنان پیشرو که با شعار زن زندگی آزادی به مصاف زندانبانشان رفتند و بر تداوم مبارزات تاکید کردند، ایستاده‌ایم و کوتاه نمی‌آییم.