اتحاد زنان از شمال آفریقا تا ایران؛ ائتلاف نادا صدای مشترک علیه خشونت و جنگ
نخستین کنگره ائتلاف نادا با حضور ۲۰۰ زن از سه قاره در سلیمانیه برگزار شد؛ حضور فعالان زن ایرانی در این نشست، پیوند مبارزات زنان ایران با جریان‌های منطقه‌ای و جهانی را پررنگ‌تر کرده است.
سلیمانیه- با شعار «با انقلاب زن، به‌سوی جامعه‌ای دموکراتیک»، نخستین کنگره ائتلاف نادا دیروز پانزدهم مه در شهر سلیمانیه آغاز شد و به مدت سه روز ادامه خواهد داشت. در این نشست، حدود ۲۰۰ زن از ۱۹ کشور آسیایی، آفریقایی و منطقه خاورمیانه شرکت کرده‌اند.
محورهای اصلی کنگره بررسی راهبردهای مقابله با جنگ‌ها و خشونت‌ها علیه زنان، انطباق انقلاب زن با شرایط جهانی و تقویت نقش پیش‌رو زنان در روند صلح و دموکراسی است.
در حاشیه این رویداد، با فعال سیاسی، مهدیه میرحبیبی و عضو شورای پلتفرم دموکراتیک ایران، بسی شاماری، گفت‌وگو کردیم؛ زنانی که حضورشان در این کنگره حامل پیام‌هایی از درون جامعه ایران و پیوند آن با جنبش‌های فرامنطقه‌ای است.
مهدیه میرحبیبی: ائتلاف نادا، افقی فراتر از مرزها
مهدیه میرحبیبی، فعال سیاسی شرکت‌کننده در کنگره، این نشست را لحظه‌ای تاریخی توصیف کرد و گفت: «نادا موفق شده برای نخستین بار زنان سراسر جهان، به‌ویژه از خاورمیانه و شمال آفریقا را گرد هم آورد. این همبستگی از نظر سیاسی و اجتماعی بسیار مهم است، زیرا ما با افزایش خشونت‌های جنسیتی، ناشی از جنگ‌ها و ویرانی‌ها، در این مناطق روبه‌رو هستیم.»
او همچنین به تاثیر انقلاب «زن، زندگی، آزادی» در ایران اشاره کرد و افزود:«زنان ایرانی حالا نگاهی بازتر و جهانی‌تر به مبارزه دارند. دیگر نمی‌توان تغییر را فقط در چارچوب مرزهای ایران جست‌وجو کرد. پیوستن به جنبش‌های منطقه‌ای و بین‌المللی، امروز یک ضرورت است.»
بسی شاماری: کنگره نادا، الگویی برای آینده زنان منطقه
بسی شاماری، عضو شورای پلتفرم دموکراتیک ایران، از سخنرانان این کنگره بود. او ضمن قدردانی از برگزارکنندگان، گفت: «این کنگره امکانی شد تا نمایندگان زنان آزادی‌خواه از سراسر خاورمیانه و شمال آفریقا بتوانند تبادل نظر کنند. در شرایطی که منطقه ما پس از هفتم اکتبر دستخوش تحولات عظیم شده، گرد هم آمدن زنانی از ملیت‌ها و زبان‌های گوناگون اهمیت دوچندانی پیدا می‌کند.»
او تأکید کرد که این نشست، می‌تواند نقطه آغاز یک همگرایی پایدار باشد: «امیدوارم در ادامه، نادا بتواند مجموعه‌ای از زنان فعال از ملیت‌های مختلف را در دل خود جای دهد؛ زنانی که نقش مؤثری در روند تغییرات منطقه‌ای ایفا کنند. از بیست و هفتم نوامبر گذشته و پس از بیانیه تاریخی آقای اوجالان درباره پایان جنگ، ما شاهد گشایش افقی نو در مبارزه برای آزادی هستیم؛ افقی که نقطه آغاز آن، آزادی زنان است.»
شاماری همچنین با اشاره به اهمیت هم‌پیوندی جنبش‌های زنانه، گفت: «تمام جنبش‌هایی که زن‌ها در آن‌ها پرچمدار هستند، مثل حلقه‌های یک زنجیر به هم متصل‌اند. این کنگره می‌تواند الگویی کوچک و زنده برای زنان آزادی‌خواه ایران باشد؛ کشوری با تنوع بالای ملیتی و فرهنگی که در آن، زنان سال‌هاست با ستم و تبعیض روبه‌رو هستند.»
او انقلاب «زن، زندگی، آزادی» را انقلابی ذهنیتی دانست که به سومین سال خود نزدیک می‌شود: «همه می‌دانند صدای زنان آزادی‌خواه ایران چگونه به جهان رسید. حالا وقت آن است که این صدا در قالب نهادها و ائتلاف‌های جدی تثبیت شود.»
او در بخش دیگری از سخنانش به نام چند زن زندانی و مبارز اشاره کرد: «من افتخار داشتم یکی از سخنرانان این کنگره باشم و از زینب جلالیان، از پخشان عزیزی، و وریشه مرادی بگویم؛ زنانی که به صدای بی‌صدایان تبدیل شده‌اند. به معلمانی که راه فرزاد کمانگر و شیرین علم‌هولی را بار دیگر زنده کردند. آن‌ها تنها افراد نیستند؛ بلکه حامل یک مانیفست‌اند، یک ایدئولوژی برای آزادی جهانی زنان.»
بسی شاماری افزود: «در هر کجا که سخن از آزادی زن باشد، باید پرچم زینب جلالیان، پخشان عزیزی و وریشه مرادی بالا برود. این فقط یک ادای احترام نیست، بلکه تأکید بر آن است که ما به الگویی نیاز داریم برای جهانی کردن جنبش زنان؛ جنبشی که امروز دیگر تنها یک مقاومت محلی نیست، بلکه صدای همه زنان سرکوب‌شده در قرن بیست‌ویکم است.»