حضور زنان روزنامه‌نگار، جامعه را به‌سوی ساختارشکنی می‌برد
کژال عبدالقادر، فعال حقوق زنان می‌گوید: در هر جامعه‌ای که حضور زنان روزنامه‌نگار در آن پررنگ‌تر باشد، جامعه‌ای‌ست که به‌سوی ساختارشکنی و پیشرفت گام برمی‌دارد.
هیرو علی
سلیمانی- روزنامه‌نگاران آزاد، به‌ویژه زنان روزنامه‌نگار، در سراسر کوردستان و جهان، در برابر سیاست‌های سرکوبگرانه و فشارهای مستمر ایستادگی می‌کنند. آن‌ها در معرض انواع خشونت‌های آشکار و پنهان‌اند. زن، نه‌تنها در بستر خانواده با خشونت‌های جسمی، روانی و اقتصادی روبه‌روست، بلکه با ورود به جامعه و عرصه‌های حرفه‌ای، با چهره‌هایی تازه از همان تهدیدها مواجه می‌شود؛ تهدیدهایی که پیچیده‌تر اما به‌همان اندازه ویرانگرند.
تنها راه عبور از این وضعیت، آگاهی است؛ آگاهی زنان از حقوق و قوانین‌شان. این آگاهی، سدی‌ست در برابر خشونت، و کلیدی‌ست برای کامیابی در مسیر حرفه‌ای. زیرا ساختارهایی که با ذهنیتی مردسالارانه جامعه را در چنگ دارند، باید درهم‌شکسته و از ریشه برکنده شوند.
« هر جامعه‌ای که حضور زنان روزنامه‌نگار در آن پررنگ‌تر باشد، جامعه‌ای‌ست که به‌سوی ساختارشکنی و پیشرفت گام برمی‌دارد»
کژال عبدالقادر، فعال حقوق زنان، در سخنانی درباره نقش زنان روزنامه‌نگار در باشور کوردستان گفت: «هر جامعه‌ای که حضور زنان روزنامه‌نگار در آن پررنگ‌تر باشد، جامعه‌ای‌ست که به‌سوی ساختارشکنی و پیشرفت گام برمی‌دارد. چرا که وقتی زنان نوشتن را آغاز می‌کنند، بی‌تردید زیبایی‌هایی را که سال‌ها نادیده گرفته شده‌اند، به تصویر می‌کشند و به مردم بازمی‌گردانند. قلم روزنامه‌نگار همیشه لرزه بر اندام قدرت می‌اندازد؛ و این ترسی‌ست دیرپا.
در باشور کوردستان نیز زنان حضور فعالی دارند، اما اغلب با محدودیت‌هایی جدی روبه‌رو می‌شوند. اجازه نمی‌یابند آزادانه بنویسند، واقعیت‌ها را آشکار کنند و آنچه زیبا یا زشت است، بازتاب دهند. این محدودسازی‌ها، کار را برای نویسنده دشوار می‌کند. روزنامه‌نگاری که می‌خواهد دردهای جامعه را، از فساد حاکمیت گرفته تا ضعف‌های سیستم آموزش و درمان، روایت کند، با سانسور، تهدید و حتی خشونت و ترور مواجه می‌شود.»
این فعال حقوق زنان در ادامه گفت: « در این کشور، اگرچه قوانین بسیاری وجود دارد، اما اجرای آن‌ها با خلل روبه‌روست. مسئولیت اصلی این وضعیت بر دوش سندیکای روزنامه‌نگاران است و همچنین دادگاه‌هایی که در برابر تخلفات آشکار سکوت پیشه کرده‌اند. در سال ۲۰۲۴، موارد متعددی از نقض حقوق رسانه‌ها و روزنامه‌نگاران ثبت شد؛ نقض‌هایی که بی‌پاسخ ماندند.
از همین‌رو، روزنامه‌نگاران باید خود را از وابستگی‌های حزبی رها سازند. چرا که امروز، بخش بزرگی از فعالان رسانه‌ای در خدمت منافع جناحی خاص عمل می‌کنند. نخستین گام ضروری، بازشناسی مسیر حرفه‌ای است؛ اینکه هر روزنامه‌نگار بداند راهش چیست و چگونه می‌تواند مستقل، آزاد و مسئولانه عمل کند.»
«سیستم‌های نظامی شکست‌خورده‌اند، اما صداهای آزاد انفجاری در سکوت‌اند»
کژال عبدالقادر به این نکته اشاره کرد: « صدای زن، نیرویی‌ست برخاسته از اراده و آگاهی؛ آن‌چنان نیرومند که نظام‌ها، به‌ویژه در خاورمیانه، بیشتر از آن می‌هراسند تا از ارتش‌ها. ارتش‌ها شکست خورده‌اند، اما صدای قلم، صدای رهایی، همچون انفجاری در سکوت، مرزها را درمی‌نوردد. همین صدای ساده، با کمترین ابزار اما با ایمانی راسخ، ذهن‌ها را بیدار می‌کند.
«زنانی که وارد میدان شده‌اند و کار می‌کنند، باید آگاهانه و بسیار روشنفکرانه رفتار کنند»
کژال عبدالقادر در پایان سخنانش، پیام خود را به زنان روزنامه‌نگار چنین رساند: «زنانی که به عرصه رسانه پا گذاشته‌اند و در میدان فعالیت‌اند، باید با آگاهی و نگاهی روشن و مسئولانه قدم بردارند. بسیاری از ما نقدهایی جدی داریم؛ اینکه در روز مصاحبه، بی‌درنگ سراغ یک مقام مسئول می‌روند و هر پرسشی را مطرح می‌کنند، یا به خانه‌ی داغ‌داری می‌روند و از مادر یا پدری سوگوار سؤال می‌پرسند. پس آگاهی، شعور رسانه‌ای و روشن‌فکری باید در بالاترین سطح ممکن باشد.»