سنیا مرادی

سنه- «همیشه این زنان هستند که حافظان فرهنگ یک ملت‌اند. زنانی که خود بخش بزرگی از رنج‌ها، مبارزات، شکست‌ها و پیروزی‌هایند. آنها مانند حافظه پنهان و هویت یک سرزمین عمل می‌کنند. زنان نوری در شکاف‌های تاریخ‌اند و با هنر، علم و فلسفه هر آنچه را که از آنها دریغ شده باز پس می‌گیرند، و روح تازه‌ای در زندگی می‌دمند.» این حرف‌ها را ثریا لطفی، خالق آثار نمایشگاه «سرزمین من»، بیان می‌کند و با آن مخاطب را به قلب دنیای درونی خود و تجربه‌های زنان دعوت می‌کند.

         

        

ثریا لطفی که بیش از پانزده سال در زمینه نقاشی فعالیت حرفه‌ای داشته و تجربه کار در سبک‌های رئالیسم و امپرسیونیسم را دارد، درباره نمایشگاه انفرادی خود با نام «نیشتمانی من» می‌گوید: «این نمایشگاه مجموعه‌ای است از رنج، عشق، نور و تاریکی؛ هر آنچه که زندگی من کورد را شکل داده و تجربه‌های شخصی و فرهنگی مرا بازتاب می‌دهد. تابلوهایم هم در قالب منظره‌ها و طبیعت و هم در قالب تصویر زنان، داستانی از زندگی، مبارزه و تحمل درد را روایت می‌کنند. زن در نجابت و سادگی خود پر از رنج و غم است، اما همین رنج‌ها به او قدرت و صلابت می‌بخشند.»

         

        

او با لحنی تأمل‌آمیز ادامه می‌دهد: «هرکاری که تمام می‌شد، با وسواسی تمام در مقابل آن می‌نشستم و ساعت‌ها فکر می‌کردم تا ببینم چه چیزی به تصویر می‌آید و چه پیامی می‌تواند منتقل شود. به عنوان مثال در یکی از تابلوها، زنی با روسری سفید دیده می‌شود. در نگاه خسته‌اش جهان می‌لرزد، اما روسری سفیدش پرچم تسلیم نیست؛ نشانه صبری است که تا عمقِ درد ریشه دوانده است. هر تابلو برای من مانند زنی است که داستانی ناگفته دارد و من تنها می‌توانم آن را بازگو کنم.»

         

        

ثریا لطفی درباره نقش خود در آموزش و انتقال هنر به نسل جوان نیز می‌گوید: «به مدت نه سال است که در حال تدریس نقاشی در زمینه‌های آبرنگ، رنگ روغن، مداد رنگی و طراحی هستم. هدفم این است که هنر را به نسل جوان، به‌ویژه زنان، منتقل کنم. می‌خواهم آنها با قدرت تمام حرفی برای گفتن داشته باشند، جسارت و خلاقیت خود را نشان دهند و مسیرشان روشن باشد. هنر برای من تنها خلق تصویر نیست؛ بلکه راهی است برای بیان هویت، مقاومت و امید.»

         

        

نمایشگاه «نیشتمانی من» مسیر شخصی و تجربیات زندگی ثریا لطفی را به تصویر می‌کشد؛ مسیری که هنوز ادامه دارد و او خود می‌گوید: «نمایشگاه صرفاً مسیر من است و مقصد نیست. هنوز بسیاری از مسیرها مانده که من طی کنم و به قول معروف هفت شهر عشق را عطار گشت و من هنوز اندر خم یک کوچه‌ام…» این جمله نه تنها بیانگر فروتنی و صراحت اوست، بلکه نشان می‌دهد که آثار او بخشی از یک جریان مداوم هنری و فرهنگی‌اند که هر روز با تجربه‌های جدید غنی‌تر می‌شود.

         

        

در نگاه ثریا، هر تابلو، هر رنگ و هر شکل، روایتگر تجربه‌ای انسانی، اجتماعی و فرهنگی است؛ روایت‌هایی که از رنج‌ها و مبارزات زنان می‌آید و همزمان پیام امید، مقاومت و بازسازی را منتقل می‌کند. او با استفاده از هنر، زندگی و فرهنگ جامعه خود را بازآفرینی می‌کند و همزمان مخاطب را به تأمل در هویت و تاریخ خود فرا می‌خواند.