مرکز خبر- بە گزارش خبرگزاری زن، خشکسالی و کمبود آب در ایران منجر به وارد آمدن آسیب‌های جدی به محیط زیست و احتمال مهاجرت میلیون‌ها نفر از محل زندگی خود شده است. اجرا نشدن پروژه‌های آب‌رسانی، کشاورزی سنتی، برداشت بی رویه از آب‌های زیرزمینی، نابودسازی جنگل‌ها به بهانه‌ی توسعه‌ی صنعتی، سدسازی‌های بی ضابطه و خشکاندن رودخانه‌ها و دریاچه‌ها برای توسعه‌ی میادین نفتی، از جمله دلایل اصلی پدید آمدن بحران آب در ایران است.

کارشناسان تخمین زدەاند بحران کمبود آب‌های تجدیدپذیر در ایران از برآوردهای اولیه فراتر رفته و در سال‌های گذشته، میزان برداشت آب‌های زیرزمینی در ایران به سه برابر میزان استاندارد جهانی رسیده و بیش از ۸۵ درصد ذخایر استراتژیک آبی ایران مصرف شده است.

براساس گزارش‌های منتشر شدە از رسانەهای داخلی ایران، احمدرضا محمدی مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب چهارمحال‌وبختیاری از بروز کمبود آب شرب در شهرکرد خبرداده و گفته است: با افزایش دما در فصل تابستان و افزایش مصرف در بخش خانگی، پیش‌بینی می‌شود کمبود آب مجددا نمود بیش‌تری پیدا کند.

 طبق گفتەهای وی در حال حاضر ۶۰ روستا و شهر در چهارمحال‌وبختیاری با تانکر آب‌رسانی می‌شود که این تعداد در تابستان به بیش از ۱۰۰ روستا و شهر افزایش خواهد یافت. این درحالی‌ست کە پروژه‌ی آب‌رسانی بن - بروجن که برای تامین آب شرب نیمی از جمعیت ساکن در چهارمحال‌وبختیاری کە از سال ۱۳۹١ آغاز شده، هم‌چنان به بهره‌برداری نرسیده است.

 بحران آب در ایران تنها محدود بە چهار محال‌وبختیاری نیست و بیش‌تر شهرهای ایران درگیر این بحران می‌باشند از جملە سیستان و بلوچستان کە بیش از ٩٢ درصد آن با خشکسالی و کمبود آب روبرو شدەاند. پیش‌تر علیرضا قاسمی مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب سیستان و بلوچستان هم اعلام کرده بود دست‌کم ۳۵ درصد از شهروندان ساکن در زاهدان، با کمبود جدی آب روبه‌رو هستند. هم‌چنین طبق گفتەهای وی، در حال حاضر از ۲۷۶ روستای شهرستان چابهار، ۷۲ روستا بدون شبکه است و توسط ناوگان آب‌رسانی سیار و به صورت سقایی آب‌رسانی می‌شوند.

عبدالله فاضلی فارسانی، سرپرست دفتر حفاظت و بهره برداری منابع آب زیرزمینی شرکت مدیریت منابع آب ایران در اوایل دی‌ماه سال گذشته اعلام کرده بود: کسری ۱۳۰ میلیارد مترمکعبی آب سفره‌های زیرزمینی در ۲۰ سال اخیر زمینه‌ی مهاجرت و حاشیه‌نشینی نزدیک به ۲۰ میلیون نفر از جمعیت روستایی کشور را فراهم کرده و تداوم آن می‌تواند خطرناک باشد.

پس از روی  کارآمدن جمهوری اسلامی، شرکت‌های وابسته به سپاه پاسداران، با حمایت و تائید دولت‌های وقت و سوءمدیریت سدسازی‌های بی‌رویه، یکی از عاملان اصلی خشکی و نابودی بسیاری از رودخانه‌ها، دریاچه‌ها و تالاب‌ها بوده‌اند.