زنان فلسطینی بر نیاز به همبستگی زنان در سراسر مرزها برای رویارویی با چالش‌های پس از فاجعه تأکید می‌کنند
فعالان زن فلسطینی از کشورهای منطقه و جامعه‌ی بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشر و بشردوستانه خواستند تا برای حفاظت از زنان آسیب‌دیده در کشورهای مراکش و لیبی و مراقبت همه‌جانبه و نجات آن‌ها از محیط‌های ویران شده‌ی ناشی از بلایای طبیعی، فوراً مداخله کنند.
نغم کراجه
غزه- فعالان زن فلسطینی بر لزوم حمایت و همبستگی از تمامی زنان در سراسر جهان و ایجاد تأثیر مثبت و مؤثر برای کمک به زنان مراکش و لیبی در مواجهه با چالش‌های پس از بلایا، بحران‌ها و شرایط اضطراری تأکید کردند.
زمین لرزه‌ی ٧ ریشتری که روز جمعه ٨ سپتامبر مراکش را لرزاند، جان دست‌کم ٢ هزارو ٩۴۶ نفر را گرفت و ۵ هزارو ۶٧۴ مجروح نیز بر جای گذاشت و بسیاری از روستاها و زیرساخت‌ها را ویران کرد. طوفان دانیال که از سوی اروپا و یونان به سوی لیبی آمد نیز جان بیش از ١١ هزارو ٣٠٠ نفر را گرفت و خسارات قابل توجهی به زیرساخت‌ها و اموال عمومی و دولتی وارد کرد و شهر درنه نیز در اثر این طوفان به عنوان شهر فاجعه آمیز اعلام شد.
هدی علیان، فعال سیاسی پس از زلزله‌ی ویرانگر مراکش و همچنین پس از برخورد طوفان مرگبار دانیال به لیبی که خسارات زیادی از نظر کشته، مجروح و ویرانی به بار آورد، همبستگی خود را با مردم مراکش و لیبی نشان داد و گفت که «آن‌چه در مراکش و لیبی رخ داد فاجعه‌ای است که همه‌ی مردم را تحت تأثیر قرار داده است.»
وی تصریح کرد: این فاجعه تأثیر زیادی بر روی زنان می‌گذارد، چرا که زنان اولین قربانیان محسوب می‌شوند و در مواقع بحرانی و اضطراری بار خانواده را به دوش می‌کشند و سعی می‌کنند همانند ققنوس از زیر آوار بیرون بیایند و برای یک زندگی آبرومندانه و با عزت گرد و غبار را پاک کنند و زندگی را از نو خلق کنند. «ما به عنوان زنان فلسطینی باید از نظر اخلاقی و مادی در کنار زنان مراکشی و لیبیایی باشیم.»
وی توضیح داد که لیبی با بزرگترین فاجعه در جهان روبرو است، زیرا ساختمان‌ها و شهرها با ساکنان آن‌ها کاملاً ناپدید شده‌اند و مناطق فرو ریخته‌ای هستند که توسط آب شسته شده‌اند، «فاجعه فراتر از حد انتظار بود و تعداد قربانیان در حال افزایش است. در واقع، ما قبلاً هرگز شاهد چنین فاجعه‌ای نبوده‌ایم. این نشان می‌دهد که هزاران خانواده خانه‌هایشان ویران شده و بی‌خانمان شده‌اند و در خیابان‌ها می‌خوابند و چادر برپا می‌کنند، به ویژه که زنان حساس‌ترین و آسیب دیده‌ترین هستند. زیرا آسیبپذیرترین بخش جامعه هستند و مسئولیت کامل خانواده‌ی خود را بر عهده دارند و سرپناه امنی ندارند و از دستیابی به بهداشت و خدمات اولیه محروم هستند.»
هدی علیان با اشاره به اینکه جستجو برای افراد گمشده همچنان ادامه دارد، گفت که این امر به طور مستمر فشارهای روانی، اضطراب و تنش را در زنان تشدید می‌کند.
وی با اشاره به اینکه زنان در اثر تجربه‌های سخت و وحشتناکی که گذرانده‌اند، تحت فشار روانی زیادی قرار گرفته‌اند که منجر به از دست دادن خانواده و دارایی‌شان و افزایش ابتلا به افسردگی و فروپاشی‌های عصبی شده است، گفت: «فجایع رخ داده از حد فاجعه و ویرانی فراتر رفته است.»
نسرین ابوعمره، فعال فمینیست، با ابراز تأسف عمیق از حوادث سخت و بلایای وحشتناکی که بر کشورهای مراکش و لیبی وارد شده است و از اینکه این بلایا بر زندگی زنان و کودکان تأثیر منفی گذاشته است، ابراز تأسف کرد. زیرا پس از تخریب تأسیسات، ساختمان‌ها و زیرساخت‌ها و وخامت اوضاع اقتصادی بسیاری از زنان و کودکان از دسترسی به آموزش و بهداشت و امنیت محروم خواهند شد.
وی خاطرنشان کرد که زنان پس از آسیب‌های روحی و صحنه‌های وحشتناکی که تجربه کرده‌اند، به زمان بیشتری نیاز دارند تا زندگی خود را در جامعه بازسازی کنند و به دلیل تأثیرات اجتماعی و روانی، نیاز به حمایت کامل و جلسات مراقبت از خود دارند تا بتوانند بهبود یابند و دوباره در جامعه ادغام شوند.
وی افزود: «باید یک استراتژی زیست محیطی برای محافظت از آسیب‌دیدگان در هنگام بلایا وجود داشته باشد» و معتقد است که عوامل محیطی ضعیف دلیل اصلی تعداد بالای قربانیان است.
نسرین ابوعمره در پایان صحبت‌های خود گفت که این خسارات بر اهمیت هدایت تلاش‌ها به سمت ارائه‌ی حمایت و مراقبت لازم از زنان آسیب‌دیده در مراکش و لیبی و تضمین ارائه‌ی حمایت اجتماعی و اقتصادی که به آن‌ها کمک می‌کند تا از پیامدهای زلزله و طوفان بهبود یافته و با عزت زندگی کنند، تأکید می‌کند.
مروه ابومصطفی، فعال اجتماعی معتقد است که نیاز فوری به همکاری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی برای تأمین منابع و پشتیبانی لازم برای بازسازی زیرساخت‌ها و دستیابی به مفاهیم توسعه و ثبات وجود دارد، «هدف از این خواسته‌ها تقویت حمایت و همبستگی تمامی زنان در سراسر جهان و ایجاد تأثیر مثبت و مؤثر برای کمک به زنان مراکش و لیبی در مواجهه با چالش‌های پس از بلایا، بحران‌ها و شرایط اضطراری است.»
وی از جامعه‌ی بین‌المللی و سازمان‌های بشردوستانه خواست تا تلاش‌ها را تشدید کنند و حمایت فوری و همه جانبه را از قربانیان ارائه کنند و گفت: «ما باید به عنوان یک جامعه‌ی جهانی متحد شویم تا از زنان و کودکانی که در مواقع بحران‌ها آسیبپذیرترین قشر جامعه هستند، حمایت کنیم.»