تورم، فقر، گرانی... «۵ ماه است که هیچ نوع گوشتی نخریده‌ایم»
زنان از مشکلات معیشتی خود و زندگی سختی کە تورم برای آنها بە وجود آوردە است می‌گویند. ع.ب، جامعه‌شناس است و در مورد گرانی‌های می‌گوید: این واقعی‌ترین حقیقت موجود است که دولت باعث و بانی تورم‌های شدید و فقیرتر شدن لحظه‌ای مردم بوده است.
سایدا شیرزاد
سنه- تورم‌های شدید و افزایش غیرقابل کنترل قیمت‌ها در ایران، تنها مردم را بیش از پیش دچار مشکل می‌کند. ناکامی دولت در کنترل قیمت‌ها، سبب موج گرانی افسار گسیختەی همەی کالاها منجمله اقلام خوراکی شده است.
قیمت مواد غذایی در ایران به بالاترین میزان خود رسیده است و طبق بررسی آمارهای سالانه، تا به حال این حجم از سقوط قدرت خرید خانوارهای ایرانی بی‌سابقه بوده و معیشت مردم را از همیشه سخت‌تر کرده است. نکته عجیب اما غم انگیز ماجرا اینجاست که علی‌رغم این وضعیت، دولت ادعای جراحی اقتصادی دارد و مدعی شده که کشور را سوار قطار پیشرفت کرده و اوضاع و احوال اقتصادی را بهبود بخشیده است.
براساس داده‌های مرکز آمار، نرخ تورم مواد غذایی در بهمن‌ماه گذشته به ۴٧.٧ درصد رسیده که به گفته‌ی کارشناسان مستقل اقتصاد، درصد تورم در واقعیت سه رقمی بوده و افزایش چند برابری برخی از اقلام مانند مواد غذایی، مسکن، رفاه اجتماعی و خدمات گواه این واقعیت است و تمامی دهک‌های جامعه به ویژه دهک‌های پایین جامعه را درگیر کرده است.
ایران با شروع سال جدید با افزایش شدید قیمت کالاها، اقلام و خوراکی‌ها روبه رو بوده است و مردم با فشار کمرشکنی روبه رو هستند. تأثیرات گرانی مواد غذایی بر برخی اقلام مانند گوشت قرمز، ماهی، برنج، حبوبات، میوه و سبزیجات خطر امنیت غذایی جامعه به ویژه دهک‌های پایین را به خطر انداخته و بسیاری از خانوارها را مجبور به حذف برخی از اقلام ضروری کرده است.
حاکمیت جمهوری اسلامی به جای تمرکز و چاره اندیشی در خصوص گرانی‌های اخیر و کنترل افزایش لحظه‌ای قیمت‌ها با پیشنهادات و راهکارهای کاملا نادرست سعی دارد این تورم افسارگسیخته را عادی جلوه دهد.
از طرفی، بی توجهی و عدم مدیریت و کنترل مسئولان ناکارآمد بر بازار و کنترل قیمت‌ها، باعث سوءاستفاده‌ی عده‌ای فرصت طلب شده تا از آب گل آلود ماهی بگیرند. همین بی توجهی‌ها سبب شده تا قیمت تمامی وسایل و مایحتاج مردم از اقلام ریز خوراکی گرفته تا وسایل بزرگ منازل، از مغازه‌ای به مغازه‌ی دیگر فرق داشته باشد.
«مملکت بی صاحب است و هرکس هرچقدر بخواهد روی محصولاتش قیمت می‌گذارد»
سارا، زن جوان دارای دو فرزند و سرپرست خانواده که همسرش را در تصادف از دست داده و با حقوق ناچیز بیمه و کمک بستگان نزدیک توانسته یک مغازه‌ی کوچک در پس‌کوچه‌های سنه باز کند، می‌گوید: با این اوضاع اقتصادی اصلا نمی‌دانم چطور می‌توانم بچه‌هایم را سروسامان بدهم. برای یک کیلو گوجه باید چند جا را بگردم چون قیمت یک مغازه دار با مغازه‌دار دیگر فرق می‌کند و هر کدام هزار تومان ارزانتر بود از آنجا خرید میکنم.
یک دستفروش در بازار میوه می‌گوید: مملکت بی صاحب است و هرکس هرچقدر بخواهد روی محصولاتش قیمت می‌گذارد. کسی نیست بگوید چرا اینکار را می‌کنید. مثلا من از یک نفر خرید میکنم قیمت هر کیلو میوه برایم ١٠ هزار تومان تمام می‌شود و آن را ١۵ هزار می‌دهم اما کسی دیگر میوه‌ها را ١۵ تومان گرفته و معلوم است که با ٢٠ تومان می‌فروشد. اینها باعث ایجاد ناراحتی در بین مردم و فروشنده‌ها شده است. دولت دوست دارد این ناراحتی‌ها پیش بیاید و خودش باعث ایجاد آن می‌شود.
«مردم فقط به فکر تهیه‌ی اقلام خوراکی آن هم در حد بخور و نمیر هستند.»
مرضیه، در مرکزشهر یک مغازه‌ی کوچک برای فروش وسایل و لباس‌های بهداشتی زنان را اجاره کرده است. او می‌گوید: قیمت‌ها بالا رفته و اجناس خیلی گران شده‌اند. اجاره‌ی مغازه‌ها هم بسیار بالا رفته و ما ناچاریم قیمت‌ها را جوری تنظیم کنیم که بتوانیم به فکر اجاره‌ی آخر ماه نیز باشیم اما هرطور حساب کنیم باز هم قیمت‌ها بسیار بالا می‌رود. این تورم‌های شدید باعث شده حتی مشتری ما هم کم شود. یعنی لباس‌های بهداشتی که از وسایل ضروری برای زنان است الان توسط زن‌ها خریداری نمی‌شود و بسیار کم شده است. صادقانه بگویم مردم فقط به فکر تهیه‌ی اقلام خوراکی آن هم در حد بخور و نمیر هستند.
«نمی‌دانم دولت از مردم چه می‌خواهد...»
ا. ن، ۵٠ ساله، خانه‌دار و دارای ٣ فرزند در مورد وضعیت زندگی خود می‌گوید: ما مستاجر هستیم و خانه‌ی کوچک و یک خوتبه‌ای در حاشیه اجاره کرده‌ایم. همسرم نگهبان است و ماهی ٣ میلیون حقوق می‌گیرد که یک میلیون و نیم را باید برای اجاره خانه کنار بگذاریم. ۵ ماه است که هیچ نوع گوشتی نخریده‌ایم. نمی‌دانم دولت از مردم چه می‌خواهد، دیگر کسی نمی‌تواند با این وضع زندگی کند.
«مردم... هر روز بیشتر از روز قبل بسیاری از مایحتاج ضروری را از زندگی خود حذف می‌کنند.»
روژین، کارشناس ارشد ادبیات داستانی، از طریق آنلاين شاپ امرارمعاش می‌کند. او می‌گوید: قبلا که قیمت‌ها بالا می‌رفت، مردم می‌گفتند درآمد خودمان هم بالا رفته و با این توجیهات خود را قانع می‌کردند. الان این فقط قیمت‌هاست که بالا می‌رود. درآمد در بسیاری از مشاغل کمتر هم شده است. اگر قبلا یک کیلو میوه، آجیل یا هرچیز را با قیمتی خاص تهیه می‌کردی، الان همان مقدار چند برابر شده است. برای فروشنده‌ها هم سودی ندارد و بعضا ضرر نیز می‌شود چون خودشان با قیمتی گران وسایل و محصولات را تهیه می‌کنند و ناچارند قیمتی بیشتر برروی آن بگذارند اما مردم نمی‌توانند با این قیمت‌ها به راحتی کنار بیایند و هر روز بیشتر از روز قبل بسیاری از مایحتاج ضروری را از زندگی خود حذف می‌کنند.
روژین در ادامه گفت: گرانی‌ها به کنار، نبود یک قیمت یکسان در بازار هم به کنار. این تفاوت قیمت‌ها در بیشتر محصولات و وسایل وجود دارد که باعث سردرگمی و حتی خشم مردم شده است. مسئولان به ظاهر مسئول هیچ اقدامی برای یکسان کردن قیمت در بازار انجام نمی‌دهند و هرکس بسته به جایی که مغازه دارد، قیمت خاصی بر محصولات می‌گذارد. یعنی اگر در داخل یک پاساژ خرید کنی باید پول بیشتری پرداخت کنی چون هزینه‌ی خیلی چیزها مثل برق و اجاره مغازه را هم روی وسایل می‌کشند. این تنها به وسایل خانگی یا پوشاک مربوط نیست؛ بلکه در اقلام خوراکی نیز قیمت‌ها از یک دستفروش یا مغازه‌دار با قیمت دستفروش و مغازه‌دار دیگر فرق دارد.
«دولت باعث و بانی فقیرتر شدن لحظه‌ای مردم بوده است.»
ع.ب، جامعه‌شناس، می‌گوید: بدون شک حاکمیت در کنترل قیمت‌ها دچار مشکل شده و تورم از دستش خارج شده است. مقامات همیشه راهکارهای بی‌اساسی برای عادی نشان دادن بحران‌ها داشته‌اند اما آنچه اهمیت دارد بی توجهی مردم نسبت به این راهکارهای ناکارآمد است. پیش‌تر مردم شاید تورم را عادی و در روال معمول می‌دیدند اما الان کوچکترین اتفاق را هم از چشم دولت می‌بینند و انگشت اتهام را به سمت مقامات می‌کشند و این واقعی‌ترین حقیقت موجود است که دولت باعث و بانی تورم‌های شدید و فقیرتر شدن لحظه‌ای مردم بوده است.