طالبان برای خاموش کردن صدای زنان دست به اسلحه می‌برند
ما بدون سلاح از طالبان ترس نداریم ولی آنان از بلند کردن صدای ما می‌هراسند. من افتخار می‌کنم با تعداد کمی که داریم، تن‌شان را به لرزه در می‌آوریم.
بهاران لهیب
کابل - در ۲۰ آبان ۱۴۰۰ زنی بنام آرزو از کابل به خبرگزاری آماج افشا کرد که طالبانی حوزه‌ی یازدهم کابل به قصد دستگیری برادرش که نظامی پیشین بود، به منزل وی هجوم آوردند ولی برادرش در خانه نبود. طالبان آرزو را بزور با خود به حوزه‌ی امنیتی بردند. آمر بخش جنایی طالبان از وی تقاضای ارتباط نامشروع کرد و وقتی آرزو به خواست وی جواب مثبت نداد او را آن قدر شلاق زدند که دیگر توان صحبت را نداشت.
ویدیوی سخنان آرزو در رسانه‌های اجتماعی انتشار یافت و عکس‌العمل‌های زیادی را به همراه داشت. طالبان بعد از انتشار این ویدیو اعلام کردند که آرزو توسط آنان دستگیر شده و دقیقا یک روز بعد این اعلام طالبان، ویدیویی از زن دیگری که طالبان او را آرزو معرفی کردند در رسانه‌ها منتشر شد. این زن در ویدیو می‌گوید: «من را طالبان لت و کوب نکرده‌اند، من فقط به خاطر رفتن به خارج این کار را انجام دادم.» اما بعد از نشر ویدیوی جعلی توسط طالبان، طالبان آرزوی اصلی را تیرباران کردند.
نرگس نثار(اسم مستعار است) یکی از فعالین حقوق بشر است که در بیشتر اعتراضات ماه‌های اخیر زنان در افغانستان شرکت نموده و آخرین تظاهرات‌شان در تقبیح حادثه‌ی آرزو بود می‌گوید: «در آخرین راهپیمایی، طالبان ما زنان را تعقیب نمودند. روزای به خانه‌‌ام حمله‌ور شدند. تمام خانه‌ی مرا به منظور به دست آوردن اسناد می‌گشتند ولی چیز پیدا نکردند. همسرم در منزل نبود، من با پسر خردسالم تنها در منزل بودیم، وقتی تلفن همراهم را خواستند، ندادم مرا و پسرم را لت و کوب کردند و در عین حال تلفن همراهم هم را شکستاند.»
لت و کوب و تهدید زنان توسط طالبان چه در دور اول حاکمیت‌شان، چه در طول بیست سال گذشته و چه حالا کماکان ادامه دارد. آرزو اولین زنی نیست که توسط طالبان تیرباران شده است، این گروه زن‌ستیز تیرباران زرمینه در کابل، سنگسار رخشانه در غور، بریدن گردن تبسم، تیرباران ثریا در تخار و قتل فروزان در مزار را در کارنامه‌ی سیاه خود دارند.
نرگس نثار در اخیر خطاب به زنان آگاه و مبارز دنیا و افغانستان می‌گوید: «در راهپیمایی‌ها اکثرا تعداد ما زنان کم می‌باشد در مقابل طالبان که ما را محاصره می‌کنند.
برایم جالب است! ما بدون سلاح از طالبان ترس نداریم ولی آنان از بلند کردن صدای ما می‌هراسند. من افتخار می‌کنم با تعداد کمی ما، تن‌شان را به لرزه در می‌آوریم.»
وی همچنین گفت: «بنا من از تمام زنان جامعه‌ی مدنی و فعالین افغانستان و جهان می‌خواهم که به طالبان اعتماد نکنند. طالبان به هیچ کسی رحم نمی‌کند. اکثریت زنان که برای حق، مبارزه کردند توسط طالبان کشته شدند. بالاخره ما در مقابل طالبان پیروز می‌شویم به هر شکل که باشد ما ادامه می‌دهیم.»