در صورت عدم سکوت با مرگ مواجە خواهی شد
خدیجه نذیر که اصالتاً ترکمن بودە و در اردوگاه الهول زندگی می‌کند، گفت «مردم نمی‌دانند هسته‌ها و مزدوران داعش از کجا آمده‌اند آنها زنان را سلاخی کردە و در مقابل چشمان همه اعدام می‌کنند.»
سورگل شیخو
حسکە- نیروهای امنیت داخلی مرحله‌ی دوم کمپین «انسانیت و امنیت» را در ٢۵ اوت با حمایت یگان‌های حفاظت از زنان و نیروهای سوریه دمکراتیک در اردوگاه الهول آغاز کردند. در چهارمین روز از مبارزات انتخاباتی ١٢ مظنون دستگیر شدند که ۵ نفر از آنها بە عضویت در داعش اعتراف کردند و ٣٧ چادر که مزدوران داعش از آنها برای آموزش و به عنوان دادگاه و شکنجه‌گاه استفاده می‌کردند، کشف و خارج شدند.
خدیجه نذیر ٢۵ ساله و مادر سه فرزند پناهنده‌ی ترکمن اهل شهر تلعفر عراق و ۶ سال است که در اردوگاه الهول زندگی می‌کند، در مورد جنایات مزدوران داعش در این اردوگاه با خبرگزاری ما صحبت کرد.
«آنها را می‌کشند و در زباله می‌اندازند یا در گودال دفن می‌کنند»
خدیجه نذیر گفت: «ما ۶ سال پیش به اردوگاه آمدیم. در این جا قتل، سر بریدن و شلاق وجود دارد. در این اردوگاه انواع جنایات مشاهدە می‌شود. هر اشتباهی بهایی دارد. کسی که سخنی بگوید مجازات می‌شود، در صورت عدم سکوت با مرگ مواجە می‌شود، آنها را می‌کشند و جسدشان را در زباله‌ها می‌اندازند، در گودال‌ها دفن می‌کنند و یا در جوی آب می‌اندازند. حتی اجساد را جلوی تانکر‌های آب می‌اندازند. وقتی ما و فرزندانمان چنین چیزهایی را می‌بینیم وحشت می‌کنیم، زنی که حرف نادرست بزند، هر جا او را بیابند او را دستگیر کردە و بعد از مدتی بی‌خبری از او، جسدش را در فاضلاب یا دره‌ای پیدا می‌کنند.»
«آنها جنایت می‌کنند و ما بهای آن را می‌پردازیم»
او افزود: «ما نمی‌دانیم آنها از کجا می‌آیند و به ما حمله می‌کنند. قبلاً فامیل‌هایمان از عراق به ما سر می‌زدند. اما در حال حاضر این ملاقات‌ها متوقف شدە است، آنها جنایت می‌کنند و ما بهای آن را می‌پردازیم و چادرهایمان می‌سوزد. گاهی اوقات درگیری می‌شود و ما کە در چادرهای پارچەای زندگی می‌کنیم، هر گلوله‌ای ممکن است به فرزندانمان اصابت کند و یا چادر بسوزد. همچنین اگر بشنوند که کسی سیگار می‌کشد، می‌آیند و فرد مورد نظر را بردە و معلوم است چە سرنوشتی خوا‌هد داشت. قبلاً این مکان امن بود و ما می‌توانستیم ساعت‌ها بیرون بمانیم اما اکنون شرایط کاملاً تغییر کرده است. داعش بسیاری از مردم را بدون دلیل کشت.»
«هر روز ما شاهد مرگ کسی هستیم»
وی در ادامە گفت: «ما قربانی شده‌ایم، ما باید بە کشور خود برگردیم، اینجا خسته شده‌ایم و دیگر هیچ یک از ما نمی‌خواهیم اینجا بمانیم. تمام ابزارهای مورد استفاده در کشتار مانند چاقو تیز است و برای خفه کردن زنان و مردان از طناب استفاده می‌شود. صبح که از خواب بیدار شدە و از چادر بیرون می‌آییم با خبر کشتە‌شدن یک نفر در شوک بزرگی قرار می‌گیریم.»
«آنها بچه‌ها را می‌ربایند، می‌کشند، اعضای بدنشان را دزدیدە و بدنشان را دور می‌اندازند»
خدیجه نذیر با اشاره به اینکه نمی‌توانند فرزندان خود را به مدرسه بفرستند، گفت: «در اردوگاه مواردی از قبیل آدم‌ربایی و سرقت کودکان وجود دارد، بنابراین نمی‌توانیم آنها را به مدرسه بفرستیم، اینجا یک کودک ربودە و کشتند سپس اعضای بدن او را دزدیدە و جسدش را دور انداختند، من نمی‌توانم بچه‌هایم را به مهد کودک بفرستم و آنها در خانە می‌مانند.»
خدیجه نذیر با اشارە بە این قتل‌ها افزود: «قتل‌هایی در داخل خیمه‌ها اتفاق می‌افتد، اما بیشتر آنها در بازار و مغازه‌ها اتفاق می‌افتد و افرادی را که می‌خواهند بکشند در معرض دید مردم و در بازار می‌کشند. این واقعیت اردوگاه الهول است. آیا چیزی بدتر از قتل و کشتار وجود دارد؟ هر اتفاقی بیفتد، بعد از هفت شب بیرون نمی‌رویم و حتی اگر بمیریم نمی‌توانیم از چادر بیرون بیاییم و نزد دکتر برویم».
«می‌خواهم زندگی کنم»
خدیجه نذیر در پایان سخنان خود گفت: «ما می‌خواهیم به کشور خود بازگردیم، حداقل باید حقوق فرزندان و وظیفه‌ای را که بر دوش ماست، تامین کنیم و فرزندان خود را نیز به مدرسه بفرستیم، زیرا فرزندان ما بزرگ شده‌اند. در این مکان آنها از خیلی چیزها محروم می‌شوند، امروز من مادر سه فرزند هستم، پسرم ۴ ساله و دو دخترم ٣ و ١ ساله هستند، ما تمام عمرمان را در اردوگاه گذراندیم، این زندگی نیست، من همچنین می‌خواهم به عنوان یک انسان زندگی کنم، بدون ترس یا مسئولیت چیزی. ما نمی‌خواهیم هر روز در میان کشتار زندگی کنیم.»