برگزاری کلاس عروسک‌سازی برای بهبود وضعیت سلامت روان زنان پناهندە
زنان پناهنده در کلاس عروسک‌سازی برگزارشده با هدف کمک به وضعیت سلامت روان، راه‌هایی برای مقابله با تروماهایشان پیدا می‌کنند.
مرکز خبر - سال‌هاست، هوآی انگو سینگ ضربه‌ای را که هنگام فرار از میانمار با دو فرزند خردسالش تجربه کرد، سرکوب می‌کند.
زنان پناهنده، عمدتا به اندازه‌ی نیازشان از کمک‌های سلامت روان برخوردار نیستند. اکنون یک پروژه‌ی عروسک‌سازی سعی دارد این وضعیت را تغییر داده و تابوها را بشکند. هدف این پروژه افزایش آگاهی از سلامت روان و ارائه‌ی پشتیبانی‌های لازم است.
یکی از اقدامات این پروژه، یک کلاس عروسک‌سازی در حومه‌ی شمالی شهر پرث استرالیا بود. این کلاس به او کمک کرد آنچه را که از سر گذرانده درک کند و داستان خود را با دیگر زنان پناهنده به اشتراک بگذارد.
پروژه‌ی ساخت عروسک‌های چندفرهنگی دو سال پیش تأسیس شد. هدف آن افزایش آگاهی در مورد مسائل مربوط به سلامت روان، ارائه‌ی پشتیبانی‌های لازم، آموزش مهارت‌های زندگی و درآمدزایی برای زنان پناهنده بود.
ویدو کارولیا، هماهنگ‌کننده‌ی پروژه، در این مورد گفتە است این کلاس‌ها روشی منحصربه‌فرد است تا زنان بتوانند ابراز وجود کنند.
بە گفتەی او «این که عروسک‌ساز چه احساسی دارد... این تنها چیزی است که در عروسک نمایان می‌شود.»
یکی از زنان با نام هوآی انگو سینگ گفتە است این واقعیت که او از یک گروه اقلیت مسیحی است، او را به یک هدف در سرزمین خود تبدیل کرد و نهایتا او را مجبور کرد در سال ۲۰۱۸ با دو فرزندش از کشورش فرار کند.
بە گفتەی او «در میانمار، جنگ آنقدر به ما فشار می‌آورد که هیچ‌گونه احساس امنیتی معنی نداشت... همیشه عصبی یا غمگین بودم.»
ترس از شرمسارشدن
تابوهای فرهنگی و فقدان خدمات تخصصی به این معناست که بسیاری از زنان پناهنده، اغلب به اندازه‌ی نیازشان کمک دریافت نمی‌کنند. برخی به دلیل موانع زبانی، ناتوانی در شناسایی علائم و ترس از شرمسارشدن توسط جامعه، تمایلی به درخواست کمک و اطلاعات موردنیازشان ندارند. جینان شاکارچی ( یکی از زنان مصاحبە شوندە) ابتدا به دلیل جنگ، از کشور خود، عراق، به ایران گریخت و در سال ۲۰۰۱ به استرالیا آمد. او گفت پس از این همه جابجایی به شدت احساس بی تابعیتی می‌کند.
او گفت: «احساس می‌کنید به جایی تعلق ندارید. هیچ اطمینانی وجود ندارد، نمی‌دانید باید چه کار کنید، من نه زبان این کشور را بلد بودم، نه هیچ‌گونه اطلاعات فرهنگی‌ای داشتم... تنها بودم و خانواده نداشتم.»
شکاارچی گفتە است افسردگی شدید در او تشخیص داده شده است. اگرچه می‌دانست باید به دنبال کمک باشد، اما هیچگاه نتوانست. زیرا گفت‌وگو در مورد سلامت روان در جامعه‌ی او هرگز آسان نبود.
او گفت: «مردم اینجا پنهان می‌کنند که چه مشکلاتی دارند. خجالت می‌کشند بگویند مشکلات روانی دارند. آنها سریعا به شما برچسب دیوانه می‌زنند... اگر مشکلات خود را بیان کنید، هیچ‌کس به شما اعتماد نخواهد کرد.»
عدم درک سلامت روان
جینان شاکارچی و هوآی انگو سینگ در این تجربه‌ها تنها نیستند. بر اساس اطلاعات منتشر شدە توسط موسسه‌ی استرالیایی مطالعات خانواده، حدود ۴۸ درصد از پناهندگان (در مقایسه با ۱۱ درصد از جمعیت عمومی)، اختلال استرس پس از سانحه را تجربه کرده‌اند.
این مطالعه نشان می‌دهد از بین کسانی که با مشکلات سلامت روان دست و پنجه نرم می‌کنند، ۸۰ درصد آنها هیچ تلاشی برای دریافت کمک نمی‌کنند.
پروژه‌ی عروسک‌ها، توسط مرکز خدمات چندفرهنگی اداره می‌شود. اخیرا رمداس سانکاران، مدیر اجرایی آن، گفتە است که پناهندگان عمدتا ، مانند افراد عادی، توانایی تشخیص صحیح مسائل سلامت روان خود را ندارند.
بە گفتەی او کلاس‌های عروسک‌سازی به زنان این امکان را می‌دهد که در یک محیط غیررسمی و امن درباره‌ی مسائل سلامت روانشان بحث کنند.
او در مورد وضعیت زنان آسیب دیدە گفتە است: «بیشتر آنها به جای اینکه بگویند «افسرده هستم» یا «من غمگینم» و جدی‌گرفتن مشکلی که دارند؛ معمولا درگیر مسائل دیگری بوده و کاملاً از وضعیت خود آگاه نیستند. اگر آنها در فضای امنی با یکدیگر آشنا شوند، شروع می‌کنند به مطرح‌کردن چیزهایی که احساس می‌کنند، چیزهایی که قبلاً در هیچ موقعیتی نمی‌توانستند با کسی به اشتراک بگذارند.»
بە گفتەی رمداس سانکاران گفت که اگر به مشکلات سلامت روان پناهندگان رسیدگی نشود، این مشکلات به راحتی رو به وخامت گذاشته و منجر به انزوای آنها خواهد شد. با اینحال، همچنان مطالعات هدفمند بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
آنا زیرش، دانشمند اجتماعی بهداشت عمومی دانشگاه فلیندرز، نیز در این مورد معتقد است تقاضا برای خدمات فرهنگی مناسب‌تر به منظور مقابله با مبارزه با استرس‌ها و موانع پس از اسکان پناهندگان، روز به روز بیشتر می‌شود.
بە گفتەی او «آنها با موانع بسیاری روبرو هستند. موانعی از قبیل یادگیری یک زبان جدید، چالش‌های اقامت در یک کشور و عادت به فرهنگ جدید، یافتن ارتباطات اجتماعی، نگرانی‌های مداوم در مورد خانواده‌شان در کشور خودشان و نگرانی مسائل امنیتی.»
آنا زیرش گفتە است تحقیقات هدفمند بیشتری برای نشان‌دادن تقاضا و بهبود خدمات برای پناهندگان، به ویژه برای زنانی که عمدتا تجربیاتی متفاوت با مردان دارند، مورد نیاز است.
زنان در حال کمک به یکدیگر
عروسک‌های ساخته شده در کلاس‌ها در رویدادهای اجتماعی مختلف فروخته می‌شوند و سود آن بین کسانی که آنها را می‌سازند تقسیم می‌شود. اما برای اکثر کسانی که شرکت می‌کنند، ارزش این مسئله بسیار بیشتر از پول است.
جینان شاکارچی در این مورد می‌گوید: «ما در مورد آنچه در کشورمان اتفاق افتاده صحبت می‌کنیم و دردهای خود را با هم در میان می‌گذاریم ... ما به یکدیگر کمک می‌کنیم.»
برای هوآی انگو سینگ نیز، کلاس‌ها یادآور این است که کجا بوده و تا کجا پیش رفته است.