کاترین ترک، کتاب قابل‌توجهی درباره‌ی گروه women of now که در دهه‌ی ١٩۶٠ و ٧٠ اقدامات زیادی برای زنان آمریکایی انجام داده بود، نوشته است.

بتی فریدان، هوارد اسمیت و پاولی موری در مجموعه‌ای از رویدادهای وحشتناک، آتش‌هایی را روشن کردند که بزرگ‌ترین انقلاب اجتماعی قرن بیستم را شعله‌ور کرد.

فریدن در سال ١٩۶٣ کتاب موفق و پرفروش The Feminine Mystique را نوشت. اسمیت در این کتاب «جنسیت» را به عنوان قانون هفتم حقوق مدنی ١٩۶۴ مطرح کرد. در سال ١٩۶۵، موری نخستین تحلیل حقوقی فمینیستی را نوشت که جیم کرو (قوانین ایالتی و محلی که بین ۱۸۷۶ و ۱۹۶۵ در ایالات متحده به تصویب رسیدند) را بر اساس تبعیض جنسیتی بررسی می‌کرد. آینده‌نگری او در این مشارکت ناخواسته اما به‌موقع را می‌توان سکوی پرتاب جنبش فمینیستی موج دوم، جنبشی مترادف با سازمان ملی زنان یا NOW ، در نظر گرفت.

تقریباً ۶٠ سال پس از شروع این جریان، اکنون آنها یک گروه فمینیست ملی جریان اصلی هستند. اما در سال ١٩۶۶، این گروه با یک رویکرد رادیکال و با هدف «سازماندهی و حمایت از همه‌ی زنان با هدایت تلاش‌های آنها در یک انجمن که به دنبال پایان‌دادن به برتری مردان بود» پایه‌گذاری شد.

در جهانی که اکثر زنان از کارت‌های اعتباری و وام مسکن محروم‌ بودند، ورود به زمینه‌هایی از قبیل مسابقات ماراتن، دانشکده‌ی پزشکی و دانشکده‌ی حقوق، مشاغل مناقصه‌ای، سردبیر، خلبانی، و مدیریت کارخانه‌ها و در کل پایان دادن به برتری مردان در مشاغل غیرقابل‌درک به نظر می‌رسید.

کتاب The Women of NOW ترک، روایتی جذاب از سازمان بنیادی است که برای چندین دهه به عنوان قطب اصلی این جنبش چند وجهی عمل کرده است. با وجود صدها کتاب که هسته‌ی اصلی و غنی تاریخ زنان مدرن را تشکیل می‌دهند، نوشته‌های ترک در میان آنها بسیار ضروری و قابل‌توجه بوده و نخستین تاریخ کامل  NOWمحسوب می‌شود.

ترک، استاد دانشگاه کارولینای شمالی، ٢٠ سال را در پایان‌نامه‌ی کارشناسی خود به بیان این داستان پیچیده اختصاص داد. او با دقت بالا در گزارش‌دهی، به سراسر کشور سفر کرد و صدها سند و هزاران فایل قدیمی را که در آرشیو کتابخانه‌ها خاک می‌خورد، کشف و بررسی کرد. ترک با ترکیب این نقشه‌ی راه مستند مفصل با مصاحبه‌ها، داستان ریشه‌ای سازمانی را می‌بافد که دگرگون‌کننده‌ترین جنبش توده‌ای عصر مدرن را پیش می‌برد.

ترک با بیان دیدگاه سه رهبر بسیار متفاوت: آیلین هرناندز، مری جین کالینز و پاتریشیا هیل برنت، گستره‌ی جغرافیایی و تاریخ ۶٠ ساله‌ی NOW را تشریح کرد. هرناندز، سازمان‌دهنده‌ی باتجربه‌ی اتحادیه‌ی سیاه‌پوستان، کالینز، یک فعال سیاسی جوان طبقه‌ی کارگر، و برنت، خانه‌دار ثروتمند دیترویت و همسر سابق میشیگان بود. این سه نفر شخصیت‌های اصلی سازمانی بودند که اگرچه گاهی شکست می‌خورد، اما همچنان تلاش می‌کرد نماینده‌ی همه‌ی زنان باشد.

کالینز، که در سال ١٩۶٨ رئیس شیکاگو شد، با اشتیاق عجیبی به هدف جدید خود پرداخت و گفت: «پیوستن به NOW مانند بیدار‌شدن از مرگ برایم تاثیرگذار بود، با خودم گفتم این وضعیت اشتباه است. همه‌ی این تبعیض‌ها اشتباه است.» هدف این گروه برنامه‌ریزی مجدد جامعه‌ی آمریکا و اصلاح شیوه‌ی زندگی، کار و عشق مردم بود.

هرناندز، حرفه‌ای‌ترین عضو بین این سه نفر بود، او عضو یکی از پنج کمیسیون اول فرصت‌های شغلی برابر بود. هنگامی که این کمیسیون در سال ١٩۶۵ افتتاح شد، ماموریت اصلی آن رفع تبعیض نژادی در محل کار بود. و بعدها در کمال تعجب رهبران کمیسیون، مشخص شد که یک سوم شکایات از جانب زنان بود. وقتی آژانس تصمیم گرفت در پاسخ به شکایات مهماندارانی که در سن ٣٢ سالگی اخراج شدند کاری انجام ندهد و اپراتورهای تلفن AT&T مشاغل سطح بالاتر را رد کردند، برایشان روشن شد که این کشور برای پیشرفت رنگین پوستان به نسخه‌ی زنانه‌ی انجمن ملی نیاز دارد. در ٣٠ ژوئن ١٩۶۶، ٢٨ زن با همراهی رهبری شجاعانه‌ی فریدان، سازمانی را ایجاد کردند تا «زنان را به مشارکت کامل در جریان اصلی جامعه آمریکا و در مشارکت واقعی برابر با مردان وارد کند» و NOW متولد شد.

ترک با تأمل در زمینه‌های فمینیستی رشد NOW را بازگو می‌کند. این گروه در سال ١٩۶۶ فقط ١٢٠ عضو داشت، به تدریج به ١٨٠٠٠ عضو و ٢۵٠ بخش فعال در سال ١٩٧٢ و به ۴٠ هزار عضو و ٧٠٠ بخش فعال در سال ١٩٧۴ گسترش یافت. این گروه اکنون همکاری شرکت‌های بزرگی از قبیل سیرز،AT&T  و نیویورک تایمز را (بر اساس طبقه‌بندی جنسیتی خود) پذیرفته است. پوشش‌های جریان اصلی مطبوعات، دادخواست‌ها، اعتراضات و کنفرانس‌های مطبوعاتی به گسترش آن کمک شایانی کرده است.

دردهای رشد به سرعت شروع شد و هرگز فروکش نکرد. سازمانی که برای مبارزه با اختلاف بر سر نژاد، طبقه و گرایش جنسی، نمایندگی همه‌ی زنان را هدف قرار داده بود، در نهایت آنقدر پربار شد که از سنگینی خود غرق شد.

هرناندز و موری، دو تن از تأثیرگذارترین و استراتژیک‌ترین اعضای NOW، از « نادیده‌گرفتن‌های نژادپرستانه» زنان سفیدپوست انتقاد کردند. افرادی مانند ریتا مای براون علیه همجنس‌گراهراسی شورش کردند. سرانجام در ٢۶ اوت ١٩٧٠، صدها هزار زن از هر زمینه‌ای در بزرگترین تظاهرات سراسری زنان در تاریخ، «اعتصاب زنان برای برابری» شرکت کردند و این همان لحظه‌ای بود که این جنبش شهرت یافت.

دو سال بعد، زمانی که متمم حقوق برابر با اکثریت عظیمی در مجلس نمایندگان و سنا تصویب شد، Now  در یک دور‌ەی پنج ساله‌ی پیروزی در آرمان‌های عادلانه‌ی سیاسی خود به سر می‌برد. درست همینجا بود که رهبران NOW تصمیم سرنوشت‌سازی مبنی بر تصویب اصلاحیه‌ی ٣٨ ایالتی گرفتند، این اصلاحیه مأموریتی تک موضوعی بود که زنان سیاه‌پوست را از خود بیگانه کرده و مخالفان سازمان‌یافته را دعوت کرده و تلاشی بود در جهت اصلاح قانون اساسی ایالات متحده و مواجهه با نیروهای محافظه‌کار قدرتمند به رهبری فیلیس شلافلی و رونالد ریگان.  

همانطور که ترک، ماهرانه خوانندگان خود را در روایت‌هایش ازNOW ، مانند یک ترن هوایی از پیروزی‌ها و شکست‌های آنها می‌گذارند، ما با طرحی واضح برای تغییر - مملو از داستان‌های هشداردهنده - روبرو می‌شویم که چالش‌های جدیدی را در راه آزادی و برابری زنان مطرح می‌کند. امروزه چنین زنانی، می‌توانند راه را برای فمینیست‌ها روشن کنند.

 

منبع: theguardian