دیلان محمدی

 

مهاباد- با پروین قرار ملاقات می‌گذارم و قرار است ساعت دوازده ظهر او را در استخر ببینم. به خاطر تاکسی چند دقیقه تاخیر می‌کنم وقتی روی پله‌ها بالا رفتم دیدم منتظر من است که با او صحبت کنم. در حالی که او کلاس آموزش شنا داشت و از بچه تا زنان میانسال در آنجا آموزش می‌دیدند که شنا یاد بگیرند. با پروین به طرف رخت کن رفتیم و باهم سر صحبت را  باز کردیم. در مورد شرایط کار و زندگیش از او سوال کردم. بخار استخر همه جا را فرا گرفته بود و بعضی مواقع آدم در میان بخار استخر گم می‌شد.

 

پشتکار و توانای‌های پروین و خواهرانش سرمشق همەی زنان است

پروین از کارهای مختلفی سخن می‌گوید کە بە آنها مشغول بودە و می‌گوید: سال‌هاست وارد بازار کار شده‌ام اوایل در هلال احمر کار می‌کردم و الان به خاطر تامین مخارج زندگی در آموزشگاه تعلیم رانندگی هم به صورت پاره وقت کار می‌کنم.

چند دقیقه بعد دوخواهرش وارد رخت کن می‌شوند و باهم سر صحبت را باز می‌کنیم و یکی از آنها می‌گوید: سه خواهر هستیم و باهم در استخر کار می‌کنیم و حتی دوره‌های آموزشی برگزار می‌کنیم. یکی دیگر از خواهران می‌گوید: در کنار مربی شنا، در خانه کارگاه کیک پزی دارم. و خواهر دیگرش می‌گوید با وجود آنکه فوق لیسانس فیزیک دارم بیکار هستم و در استخر با وجود نداشتن امنیت شغلی کار می‌کنم. یکی از آنها می‌گوید سه خواهر هستیم و مادرمان سال‌هاست که فوت کرده‌ و پدرمان ازدواج مجدد داشته است و ما خودمان زندگی خودمان را می‌چرخانیم.

 امید به زندگی و مقاومت در چشم‌هایشان موج می‌زند و بعضی مواقع بغض می‌کنم و احساس می‌کنم برای یک زندگی نرمال تلاش و پشتکار زیادتردارند تا بتوانند زندگیشان را بچرخانند و در زندگی استقلال خودشان را حفظ کنند.

 

با وجود سال‌ها تلاش در رشتەی شنا اما هیچ گاە مورد تقدیر قرار نگرفتە است

پروین می‌گوید حتی بیمه ندارم و سال‌های زیادی است که کار می‌کنم ولی به خاطر زحماتم حتی یک لوح تقدیر دریافت نکرده‌ام هیچ ارگان و سازمانی زحمات من را نمی بیند.

دوربین دستم بود وقتی که گفت حتی با یک لوح از من تقدیر نکردند بغضم شکست و نارحت شدم که کسی  زحمات پروین را نمی‌بیند و برای دلداریش مرتب به او می‌گفتم دوست دارم بعد از این گفتگو هم باهم در ارتباط باشیم و کارهای تو برای من ارزشمند است. پروین چهل سال دارد. او بیشتر وقت خود را سر کار می‌گذراند و مشغول چرخاندن چرخ‌های زندگی که با زور می‌چرخد، است. زنی مستقل و قوی است ولی بعضی مواقع سکوت می‌کند و حتی بغض می‌کند مشخص است برای یک زندگی عادی تلاش زیادی می‌کند. بعد گفت‌وگو با ماشین من را تا خانه می‌برد و در راه باهم دوباره صحبت می‌کنیم و این بار پشت  فرمان ماشین در مورد آموزش رانندگی به زنان صحبت می‌کند و می‌گوید زنان زیادی هستند که من به آنها رانندگی و شنا یاد داده‌ام.‎

پروین در مورد خودش می‌گوید: «پروین اسماعیل نژاد هستم، ۴٠ سال سن دارم و مربی شنا و نجات غریق شهرستان سردشت که به مدت ١۵ سال است در این حرفه فعالیت دارم و شاگردان و مربی‌های زیادی را پرورش دادەام اما به طور گسترده از سن ١٧ سالگی کار می‌کنم و فعالیت‌های زیادی داشته‌ام».

پروین در حوزەی هنرهای دستی، مربی کمک‌های اولیه و هلال احمر فعالیت داشته‌ و می‌گوید: بنا بر بعضی از دلایل  از این حیطه خارج شدم  و وارد حیطه ورزشی شدم و حدود ١۵ سال هست در این زمینه فعالیت می‌کنم و جدا از مربی شنا، مربی آمادگی جسمانی هم هستم و در کل در شاخەهای زیادی کار کردەام اما به صورت حرفه‌ای در رشته شنا فعالیت داشته‌ام چون بسیار به آن علاقه‌مند بودم و علاقه خودم را در این رشته پیدا کردم. شنا جزء رشته‌هایی است که جدای از فعالیت جسمانی ، بسیار روی روحیه و ذهن انسان تاثیر می گذارد و آرامش بخش است».

 

شنا تنها ورزش برای سرگرمی زنان سردشت است

در ادامه او در مورد ورزشی که در آن مشغول به کار است می‌گوید:«استخر و شنا، تنها رشته و فعالیت تفریحی، جسمی و روحی است که در سطح شهرستان سردشت برای خانم‌ها وجود دارد و من از خانم‌ها درخواست می‌کنم به این ورزش روی بیاورند هرچند که هزینه دارد اما برای روحیه و روان آنها بسیار عالی و تاثیرگذار است».

پروین سخنان خود را ادامە می‌دهد:« ورزش شنا واقعا حرفه‌ای است که هیچ وقت در برابر مشکلات از آن حمایت نشده است به عنوان مثال دوسال و نیم که کرونا شیوع پیدا کرد تنها رشته‌ای که از هر لحاظ ضربه خورد شنا و مربی‌های شنا و نجات غریق‌ها بودند که کاملا بیکار شدند و از لحاظ مالی بسیار در مذیقه قرار گرفتند و هیچ ارگان و اداره‌ای  از آنها حمایت نکرد».

 در مورد نبود امنیت شغلی می‌گوید:«شغل ناجی گری و مربی‌گری شنا از سخت‌ترین شغل‌هایی است که در بین تمامی رشته‌ها وجود دارد اما از لحاظ حقوق و درآمد واقعا در سطح پایین قرار دارد و درآمد بسیار کمی دارد و در حدی نیست که بتوانید به آن کفایت کنید و امرار معاش کنید و بیشتر مربی‌ها و ناجی‌های استخر دارای شغل دوم نیز هستند چون با این حقوق کم نمی‌توانند زندگی خود را اداره کنند.»

 

«هیچ‌گاە از سوی جامعە حمایت نشدم»

پروین کە حدود ١۵ سال سابقەی فعالیت در این حرفە را دارد می‌گوید: «از طرف هیچ ارگان و اداره‌ای حمایت نمی‌شویم، بیمه نداریم و به این دلیل است که اکثر مربی‌های شنا و ناجی‌گران بیشتر اوقات در مذیقه قرار دارند. به عنوان یک زن شاغل که در اجتماع هستم و چندین سال است که کار می‌کنم ، هیچ وقت از طرف جامعه به هیچ شکل حمایت نشده‌ام و چون زنی هستم که  سرپرست خانواده هستم و از خانواده‌ام حمایت و نگهداری می‌کنم و مجبور هستم با این حق‌الزحمه کم زندگیم را بچرخانم به ناچار شغل دوم هم در کنار این کار دارم و مجبورم کار کنم. درست است که خانواده‌ام همیشه من را حمایت و تشویق کرده‌اند و پشتوانه بزرگی برایم بوده‌اند اما متاسفانه من هیچ امنیت شغلی ندارم».

پیام او به همه‌ی زنان جامعه این است: «از زنان جامعه می‌خواهم به خاطر این که همیشه سالم و سرحال باشند و فرزندان خوبی به جامعه تحویل دهند حتما در یکی از رشته‌های ورزشی فعالیت داشته باشند، چه شنا و چه رشتەهای دیگر باشد فرقی ندارد و برای سلامتی جامعه واقعا ورزش نیاز است و واقعا دوست ندارم زنان جامعه مریض باشند و از شدت درد همیشه آه و ناله داشته باشند».