زنان کمپاین‌نر افغانستان: «تنها با مبارزه است که می‌توانیم حق زنان را بگیریم!»
زنان فعال در افغانستان به امید روزی که دوباره بتوانند به حقوق پایمال‌شده‌ی خود برسند، با براه انداختن تجمعات اعتراضی سعی دارند صدای خود را به گوش جهانیان برسانند. یکی از این زنان میگوید: من مطمئن هستم که بالاخره حق خود را از طالبان گرفته می‌توانیم.
بهاران لهیب
کابل - از حاکمیت دوباره‌ی طالبان در افغانستان مدت یک سال می‌گذرد، در این مدت جنایات فراوانی در حق مردم افغانستان به خصوص زنان از طرف طالبان صورت گرفته است با این که جنبش‌های زنان بارها سرکوب شده‌اند، ولی زنان از هر روزنه‌ای ممکن، صدا بلند کرده‌اند تا به ابتدایی‌ترین حقوق‌شان برسند.
به همین منظور زنان افغان کمپاین را به راه انداخته‌اند تا در مقابل جنایات طالبان ایستادگی نمایند.
خبرگزاری زن با دو تن از کمپاین‌نرها مصاحبه‌ای را انجام داده است.
یکی آن، زرغونه احمدی عضو «جنبش زنان افغانستان» می‌باشد. قبل از حاکمیت طالبان وی به صفت وکیل مدافع و عضو «دیدبان شفافیت افغانستان» فعال بود. همیشه فعالیت‌هایش برای تامین حقوق زنان بوده است.
وی در مورد هدف کمپاین‌شان میگوید: «یک سلسله تظاهرات مسالمت‌آمیز و کمپاین‌ها از طریق شبکه‌های اجتماعی برای تامین حقوق زنان راه‌اندازی نموده‌ایم. کمپاین ما از طرف «جنبش زنان افغانستان» برای زنان راه‌اندازی شده است که در افغانستان فعالیت دارند. تمام فعالین زن و حقوق بشر دست به دست هم داده‌اند تا نقض‌های حقوق انسانی که طالبان در مدت یک سال انجام داده‌اند، افشا نمایند كه در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ حکومت افغانستان به دست طالبان افتاده است. این روز سیاه در تاریخ ما از بنیاد نظام را فروپاشید و زنان از حق و حقوق، آزادی بیان، حق تحصیل، حق کار و حق تعلیم محروم شدند و فعلا در خانه‌ها به سر می‌برند.»
«زنان در داخل و خارج کشور دست به دست همدیگر بدهیم و به خشونت‌ها پایان دهیم»
زرغونه در مورد زندگی‌اش قبل از حاکمیت طالبان میگوید: «قبل از آمدن طالبان من به صفت وکیل مدافع در ولایت هرات کار می‌کردم. سال‌هاست برای جامعه به خصوص زنان رنج‌دیده‌ی خود که در خشونت‌های خانوادگی، منازعات فامیلی به سر می‌بردند از حق آنان دفاع می‌کردم. برای زنان که در ادارات دولتی کار می‌کردند و مورد خشونت قرار می‌گرفتند از حقوق آنان دفاع کرده‌ام. کمپاین‌های مسالمت‌آمیز که از طرف «بنیاد زنان برای زنان» و «دیدبان شفافیت افغانستان» راه‌اندازی می‌شد، نقش داشتم.
با حاکم شدن دوباره‌ی طالبان در مدت یک سال همه‌ی زنان به خصوص وکیلان مدافع دیگر فعالیت ندارند. برایشان اجازه داده نمی‌شود که کار برای زنان خشونت‌دیده انجام دهند. هیچ محکمه‌ای که از حقوق زنان دفاع کند، فعالیت ندارد. تمام نهادهایی که برای زنان خشونت‌دیده فعالیت داشتند، بسته شده و حداقل کار، ثبت خشونت زنان هم صورت نمی‌گیرد.
در کنار محروم شدن زنان از کار و تحصیل معصونیت جانی هم ندارند به خصوص فعالین مدنی، حقوق بشر، دادستان‌ها و وکیلان مدافع می‌باشند. بیشتر آنان برای زنان فعالیت داشتند، ولی حالا هیچ فعالیت ندارند. فقط با راهپیمایی‌های مسالمت‌آمیز ما می‌توانیم به حقوق خود دسترسی پیدا کنیم.»
پیام زرغونه برای تمام زنان افغانستان اینست: «زنان که در داخل و خارج کشور هستند، بیایند و دست به دست همدیگر بدهیم، با هم متحد شویم! تا از حقوق همدیگر دفاع کنیم و به خشونت‌ها پایین دهیم به راهپیمایی‌ها و کمپاین‌های دادخواهی خود ادامه دهیم. امیدوار باشیم به یک نتیجه‌ی مثبت دست پیدا می‌کنیم.»
زرغونه در اخیر می‌افزاید: «ما شاهد هستیم که زنان حق آمورش و کار را ندارند، فقر اقتصادی فراگیر شده، منازعات فامیلی ازدیاد پیدا کرده است. بنا ما به دادخواهی‌ها و مبارزات خود ادامه می‌دهیم تا به نتیجه مثبت برسیم و حق و حقوق خود را به دست بیاوریم. حق دادنی نیست، گرفتنی‌ست!»
«ناامید نشویم، به مبارزه‌ی خود ادامه بدهیم»
شیرین.ج، یکی دیگر از فعالین حقوق زن و خبرنگار عضو کمپاین که بعد از آمدن طالبان به راه انداخته شده، تا جنایات و سرکوب‌‌هایی که در قبال زنان صورت می‌گیرد، تقبیح و افشا نمایند. وی در مصاحبه‌ای با خبرگزاری زن میگوید: «بیشتر از یک سال می‌شود که دولت طالبان در کابل حاکم شده‌اند. زنان از تمام حقوق‌شان محروم شده‌اند، بنا ما کمپاین را راه‌اندازی نمودیم. هدف کمپاین ما بازگشایی مکتب‌ها، رفتن زنان به وظایف‌شان و گرفتن حقوق زنان می‌باشد.»
شیرین اضافه می‌کند: «کمپاین را که به راه انداخته‌ایم، زنان در داخل و خارج کشور رهبری آن را به دست دارند. زنان فعال مدنی، خبرنگاران وفعال حقوق بشر می‌باشند که گرد هم جمع شده‌اند. گروپ و نهاد دیگر نیست که ما را حمایت نمایند. فقط ما همه زنان افغان هستیم.»
شیرین در مورد تغییر که با حاکمیت طالبان در زندگی‌اش آمده میگوید: «من قبلا وظیفه داشتم، حالا ندارم. بعد از یک ماه حاکمیت طالبان من در ادارەا‌ی که کار می‌کردم، مراجعه کردم. برایم گفتند اینجا، جای شما نیست به خانه خود بروید. به جای من یک مرد را مقرر کرده بودند، برایم مشکل است. من تحصیلات کرده هستم ولی به جای من حالا فرد دیگر که بی‌سواد است، آمده و کار می‌کند. طالبان گفته‌‌اند که زنان تنها معلم و داکتر شده می‌توانند. اگر جای دیگر هم کار می‌کنند حجاب اسلامی را مراعات نمایند. به نظر من ما زنان، گذشته هم لباس مناسب خود را داشتیم، مشکل وجود نداشت. زمانیکه در جامعه‌ی افغانستان نظام‌های حاکم تغییر می‌کنند، ضربه‌ی بزرگ را زنان می‌بینند.»
شیرین پیام به همه‌ی زنان افغان دارد، میگوید: «باید مبارزه کنیم. تنها با مبارزه است که می‌توانیم حق زنان را بگیریم. در کشور ما هیچ حق به زنان داده نشده، زندگی کردن در افغانستان و مبارزه در کنار آن مشکلات خود را دارد. آن هم در مقابل گروه که هیچ حق به زنان نمی‌دهند. تنها می‌گویند در خانه باشید. طالبان حرف و فکرشان همین است که زنان تنها برای خانه بودن و رسیدن به امور آن تولد شده‌اند. پیام من به همه‌ی زنان اینست که متحد شویم، حق ندهیم که حقوق ما پایمال شود.»
در پایان شیرین اضافه می‌کند: «ناامید نشویم، به مبارزه‌ی خود ادامه بدهیم. آن زنانی که خانه‌نشین شده‌اند، مبارزه کنند. من مطمئن هستم که بالاخره حق خود را از طالبان گرفته می‌توانیم، به امید چنین روزی.»