شهلا محمدی

 

مرکز خبر- انقلاب زنانەای کە در ایران بە وقوع پیوست از بسیاری جهات در سرتاسر جهان مورد توجە قرار گرفتە است. زنان پیشگام این انقلاب هستند و آزادی زن شعار اصلی این انقلاب است. از این رو در این برهەی زمانی نقش سازمان‌های زنان بیش از پیش برجستە می‌شود.

خبرگزاری زن در رابطە با مسائل اخیر با روزرین کمانگر عضو کمیتەی دیپلماسی جامعەی زنان آزاد شرق کوردستان (کژار) گفت‌وگو کردە و بە ارزیابی حوادث اخیر پرداختە است. 

 

«هر شهید رمز پیروزی و اتحاد ماست»

 روزرین کمانگر، عضو کمیته‌ی دیپلماسی کژار، ضمن درود بر زنانی که پیشاهنگ این اتحاد و اعتراض هستند و تسلیت به خانواده‌ی شهدای اعتراضات اخیر، افزود: هر شهید رمز پیروزی و اتحاد ماست و تا انتقام خون شهیدان را نگیرم از پای نمی‌نشینیم.

وی پروسه‌ی پیش رو را یک انقلاب نامید که از خیزش و نارضایتی یک گام فراتر است و به یک مطالبه و خواست خلق‌ها در شرق کوردستان و ایران تبدیل شده است.

او همچنین، شروع این پروسه را به مرگ «شلیر رسولی» ربط داد که ابتدا از حضور مردم مریوان در خیابان‌ها آغاز شده و به سنه رسید و بعد از قتل حکومتی «ژینا امینی» در روژهلات کوردستان و ایران گسترده‌تر شد. وی در این خصوص افزود: شرق کوردستان و ایران از پروسه‌ی قیام، نارضایتی، اعتراض و خیزش به دور نیست. به خصوص در ۴٣ سال اخیر در شهر به شهر ایران و در میان اقشار و اصناف مختلف به صورت مداوم شاهد اعتراضات بوده‌ایم.

 

روزرین کمانگر، «آنچە کە این خیزش را با سایر خیزش‌ها متمایز می‌سازد در چند اصل می‌داند کە بە شرح ذیل است:

اول اینکه، این انقلاب حول محور زن صورت گرفته است تا جایی که ما به آن می‌گوییم انقلاب زنانه. یعنی جامعه به این نتیجه رسیده است که ریشه‌ی تمام مشکلات به آزادی زن گره خورده است. یعنی ما می‌توانیم فقیر باشیم اما آزاد زندگی کنیم و برای ما آزادی مهمتر از فقر است.

دوم، پیشاهنگ بودن زنان. حاکمیت ایران می‌خواهد زنان قربانی باشند. بله چشم قربان گوهایی که هیچ وقت هیچ ادعایی نداشته باشند. در ایران ظلم‌هایی علیه زنان صورت می‌گیرد که شاید در هیچ کشوری شاهد آن نیستیم. زنان از کوچکترین حقوق خود بی‌بهره‌اند. خواندن و موسیقی برای زنان ممنوع است و برای رفتن به استادیوم باید دخترآبی را داشته باشند و باید بهای بزرگی بدهند به نام جان. زنان در این خیزش از خود تعریفی داشتند؛ به این معنی که ما قربانی نیستیم و پیشاهنگ خواهیم بود.

سوم، انقلاب ذهنیتی است که صورت گرفته است. یعنی زنان و جامعه به این نتیجه رسیده‌اند که باید تغییری بنیادی ایجاد کنند. یعنی جامعه منتظر نیست که حاکمیت به مطالبات آنها گوش دهد و عمل کند و به این نتیجه رسیده‌اند که خود عامل اصلی تغییر و تحولات هستند و یک قدم به عقب برنمی‌دارند.

نکته‌ی چهارم، اتحاد کل خلق‌های ایران به پیشاهنگی زنان است. ما با سیاست تفرقه‌افکنی حکومت ایران آشناییم اما با پیشاهنگی زنان، کل جامعه‌ی ایران با همه‌ی تفاوت‌ها و تکثرات یک اتحاد مثال نزدنی داشتند.

 

«جامعه یک درد مشترک دارد به نام آزادی جامعه یک درد مشترک دارد به نام آزادی»

وی با تاکید بر اینکه زنان توانستند «فرای تمام مرزها، تمام تفاوت‌مندی‌ها را در کنار هم جمع کنند» به  «درد مشترک» جامعه اشاره کرده و افزود: کوردستان، آذربایجان، اراک، زاهدان، مرکز ایران، همگی شعار «زن، زندگی، آزادی» را سر دادند و این یعنی جامعه یک درد مشترک دارد به نام آزادی. زنان و همه‌ی جامعه یک هدف دارد به نام آزادی. پس برای رسیدن به هدف، با تکیه بر نیروی خود مبارزه می‌کنند.

روزرین کمانگر، با اشاره به عدم سکوت و مبدل شدن خانه و خیابان به صدای زنان و جامعه در بیش از یک ماه، اعلام کرد که «منظور از انقلاب زنانه تاکید بر یک جنس خاص نیست». بلکه مبارزه در برابر یک ذهنیت، یک ایدئولوژی یک نهاد بزرگ به نام  «سیستم مردسالار» و یک «ذهنیت مردمحور» است که با «خشونت، قتل، شکنجه و اقتدار پی‌درپی» همراه است و خاطر نشان کرد: زنان با پیشاهنگی این انقلاب توانستند این تعاریف را از بین ببرند و خیلی از تعاریف همبستگی، صلح، اتحاد و تعاریفی که به دور از حاکمیت است را با خود می‌آورد و ما شاهد دو پارادیم هستیم که آنچه تا کنون شاهد بوده‌ایم پیروزی ذهنیت بر مبنای آزادی زنان است.

«زندان آینه‌ی تمام نمای جامعه و محل امید جامعه است»

وی تعریف زندان برای «جنبش‌های آزادی خواهانه مثل جنبش آپویی» را متفاوت دانست و با تعریف زندان به عنوان «محل مقاومت» و مکانی که «شکنجه‌های زیاد»ی در آن صورت می‌گیرد که گاه تا «اعدام» پیش می‌رود، تاکید کرد که با این شکنجه‌ها «هرگز نتوانسته‌اند که با شکنجه تمام زندانیان آنها را به عقب بکشانند» و افزود: زندان آینه‌ی تمام نمای جامعه و محل امید جامعه است. وقتی پیشاهنگان یک خلق در زندان مقاومت می‌کنند این رهنمود را از داخل زندان به جامعه می‌دهند که شما نمی‌توانید به عقب برگردید.

او همچنین با تاکید بر ایجاد «اعدام‌ها و شکنجه‌های صورت گرفته در زندان‌ها» از سوی دولت و اجازه ندادن خروج اخبار از برخی زندانیان از جمله «زینب جلالیان»، خاطرنشان کرد که «حاکمیت با جدا کردن زندان و جامعه نمی‌خواهد جامعه با پیشاهنگان خود در ارتباط باشد» و افزود: سال ٢٠١٠ بود که شیرین علمهوری و سایر رفقا توسط حاکمیت ایران اعدام شدند و شاید الان جسم آنها در این انقلاب نباشد اما رهنمودهایشان کاملا حس می‌شود. همبندی‌های رفیق شیرین الان توییت می‌کنند که ما اولین بار «ژن، ژیان، ئازادی» را از او شنیدیم. اینها رهنمود و تجربه‌هایی است که زندان برای جامعه درست کرده است.

وی خواست و مطالبان زندان و خیابان را یک موضوع بیان کرد و گفت: فریاد «مرگ بر دیکتاتور»ی که در زندان اوین سر دادند همان فریادی بود که در خیابان زده شد. به همین دلیل حاکمیت آنقدر از زندان به خصوص زنان زندانی واهمه دارد. چون شاهد بوده‌ایم که پیام‌هایی از زندان به مردم می‌رسد و این به یک مرکز امید و یک رهنمود مبدل شده است.

 

«اتحاد، حرف اول و رمز این انقلاب زیر پرچم ژن، ژیان، ئازادی است»

روزرین کمانگر، ضمن تاکید بر مقاومت مردم «شرق کوردستان، زنان کورد و کل ایران»، افزود که «کژار» این سطح از مقاومت را پیش‌بینی می‌کرده است و در بیانیه‌ی نخست خود به این مهم اشاره کرده‌اند که: گرچه حاکمیت ایران تمام عرصه‌ها را به مبارزه علیه زنان مبدل می‌کند ما تمام عرصه‌ها را از کوردستان تا تهران به پیشاهنگی زنان تبدیل می‌کنیم.

وی، تاکید داشت که «اتحاد، حرف اول و رمز این انقلاب زیر پرچم ژن، ژیان، ئازادی» است و با اشاره به اقدامات حاکمیت از جمله قطعی اینترنت، عادی جلوه دادن مرگ کسانی که در اعتراضات شهید شده‌اند و گرفتن اعترافات اجباری از خانواده‌ها، و رد شدن این ادعاها از سوی جامعه و مردم، این راهکار مردم را عملی «سازمان یافته» دانست و اعلام کرد که مردم «به آگاهی رسیده‌اند» و خطاب به آنها اظهار داشت : ما هرچقدر‌ برنامه‌ریزی شده و متحد عمل کنیم، همانقدر به پیروزی نزدیک هستیم.

او در نهایت، در خصوص حمایت از اعتراضات سراسری زنان و مردم ایران با یادآور شدن موضوعات مرگ «شلیر رسولی» و «ژینا امینی» توسط «گوران» و «گشت ارشاد» عقب‌نشینی را به منظور مرگ زن‌های دیگر اعلام کرد و افزود: تمام پلان‌ها از سوی کژار هم این بوده است که ما نه تنها به عقب برنمی‌گردیم بلکه این پروسه را گسترده‌تر می‌کنیم و مطالباتمان نیز افزایش می‌یابد تا به هدف واقعیمان که آزادی جامعه و زنان است، برسیم.