ایلم آکداغ

آمد –

ارتش آلمان تحت فرمان هیتلر لهستان را اشغال کرد و پس از این اشغال جنگ جهانی دوم آغاز شد. میلیون‌ها نفر در این جنگ جان خود را از دست دادند. سازمان ملل متحد آغاز جنگ جهانی دوم را در اول سپتامبر، به عنوان روز جهانی صلح، برای پایان دادن به ویرانی‌های ناشی از جنگ اعلام کرده است. اول سپتامبر از سال ۱۹۸۲ به عنوان روز جهانی صلح گرامی داشته می‌شود. اما جنگ ۳۹ سال است که ادامه دارد. یکی از کشورهایی که جنگ در آن جریان دارد ترکیه است. در ترکیه، کوردها هر سال در اول سپتامبر برای صلح فریاد می‌زنند. یکی از نمادهای این فریاد‌ها نیز مادران صلح است.

مادر صلح امینه دنیز (۶۰)، که نیمی از عمر خود را در پایان مبارزه برای صلح گذراند، در جنگ در سال‌های ۱۹۹۳-۹۷ یک فرزند را از دست داد و در سال ۲۰۱۳ قبر فرزند خود را با دستان خود ساخت. دنیز گفت: "ما جسد او را ندیدیم، اما دست از صلح برنمی‌داریم."

امینه دنیز با اشاره به اینکه از روز تأسیس ابتکار مادران صلح در سال ۱۹۹۶ برای صلح مبارزه می‌کنیم، گفت: "ما برای صلح به هر جا سر زدیم. ما به آنکارا رفتیم، به استانبول رفتیم و روسری سفید خود را به زمین انداختیم. ما همین کار را در آمد (دریابکر) نیز انجام دادیم. داستان ما بسیار طولانی است. ما همیشه درخواست صلح کرده و هنوز هم می‌خواهیم، اما دولت به درخواست ما گوش نمی‌دهد."

 

صلح جرم نیست

امینه دنیز جنگ را یک "شر بزرگ" توصیف کرد و گفت: "اما صلح یک چیز بسیار خوب است، هیچ چیز بهتر از آن نیست. وقتی صلح برقرار شود، آرامش و امنیت بوجود آمده و هیچکس نمی‌میرد. صلح جنایت نیست. ما خواستار صلح شدیم، آنها گاز به روی ما باراندند، ما را به زمین کشاندند، اما ما هنوز از هدف خود دست نکشیدیم. ما اجازه نمی‌دهیم روسری‌های ما سیاه شود. ما برای صلح تا پایان مبارزه خواهیم کرد. برای صلح هر کسی هر کاری از دستش برمی‌آید باید انجام دهد. ما نباید سکوت کنیم. اگر سکوت کنیم، خبر مرگمان خواهد آمد. سکوت مرگ است."

 

ما دست از صلح برنداشتیم

وی همچنان اذعان داشت علیرغم رنج‌های بسیاری که کشیده است، اما یک روز از صلح دست نکشید و گفت: "ما درد خود را فراموش کردیم، گفتیم ما گریه کردیم، اجازه ندهید مادران دیگر گریه کنند. اگر گلوله نیز به ما اصابت کند، خیالی نیست، اما جنگ باید متوقف شود. چون مادران همه یکسان هستند. ما نگران مرگ گریلاها، سربازان و پلیس‌ها هستیم. اجازه ندهید خبر مرگ هیچ فرزندی به گوش مادرش برسد. آنچه بر سر ما آمده اجازه ندهیم برای هیچ مادر دیگری اتفاق بیفتد."

 

"چرا کسی صدای کوردها را نمی‌شنود؟"

امینه دنیز گفت‌ "چرا صدای ما را نمی‌شنوید؟" و افزود: "چرا همه‌ی جهانیان در مقابل کوردها سکوت کرده‌اند؟ چرا همه در مقابل کوردها کور شده‌اند؟ چرا فرهنگ و زبان ما جرم محسوب می‌شود؟ ما نیز انسانیم. چرا هر کسی با زبان خود آموزش می‌بیند اما ما نمی‌بینیم؟ ما نیز می‌خواهیم همچون دیگر انسانها از صلح لذت ببریم. تا چشم باز کرده با جنازه‌هایمان روبرو می‌شویم. جنگ، مرگ، ظلم، حقارت، شکنجه و زندان وجود دارد."

منبع:‌ آژانس مزوپوتامیا