سورگل شیخو

حسکه – مزوپوتامیا (بین‌النهرین) سرزمینی‌ست که بین رودهای دجله و فرات قرار دارد و چون از نظر تنوع ملل، مذاهب، زبانی‌ و فرهنگی برای انسانیت نقش رهبری ایفا کرده، مستمرا مورد حمله و تهاجم قرار می‌گیرد. مردم زیادی در این سرزمین مورد حمله قرار گرفته‌اند و حملات اشغالگرانه نیروهای سلطه‌طلب و سرمایه‌داری تا این لحظه ادامه دارد. مردم ارمنی دارای ریشه‌ایی تاریخی بوده و یکی از قدیمی‌ترین مردم خاورمیانه است. از قبل از سال ۱۹۱۵ تا کنون، آنها توسط دولت‌های عثمانی و ترکیه تحت سیاست‌های نسل‌کشی فرهنگی قرار گرفته‌اند. عثمانی‌ها آنها را از باکور (شمال) کوردستان کوچانده و به دنبال آنها به سوریه رساندند. ارامنه‌ی آن زمان بر اثر وحشی‌گری عثمانی گریختند، بخشی از آنها در سرکانی و تمامی شهرهای مرزی باکور کوردستان ساکن شدند. در سال ۲۰۱۴ حدود ۱۵۰ خانواده‌ی ارمنی در سرکانی اشغالی زندگی می‌کردند، اما با حملاتی که این منطقه با آن مواجه شدند، تعداد آنها کاهش یافت. نادیا غریب نوه‌ی ارامنه است، پدربزرگش پس از کشتار ارامنه به سرکانی مهاجرت، اما چون خیلی جوان بود، خانواده‌ای عرب او را پذیرفتند و بزرگ کردند. نادیا غریب در مورد قتل‌عام ارامنه و مهاجرت آنها با خبرگزاری ما گفت‌وگویی انجام داد.

 

سفر از ارمنی بودن تا مسلمان شدن

نادیا غریب درباره‌ی وجود مردم ارمنی در سرکانی و روندی که طی کردند، گفت: «پس از کشتار ارامنه در سال ۱۹۱۵، پدربزرگم و خواهرش به سوریه رفتند، سپس یک خانواده‌ی عرب آنها را گرفتند و از آنها مراقبت کردند. بعد مسلمان شدیم، اما این بدان معنا نیست که تاریخ، دین و عقیده‌ی خود و حتی کشتاری که بر اجداد ما روا داشته شده را فراموش کرده‌ایم. برخی از خانواده‌هایی که در زمان کشتار فهیم و جوان بودند، زبان ارمنی را فراموش نکرده‌اند، اما آنهایی که کودک بودند، برایشان سخت بود که این همه‌ی اطلاعات را در مغز خود تا به امروز نگه دارند. زبان اصیل ارمنی‌ها تحت تاثیر زبان عربی کم‌رنگ شد، اما آنها از نظر هوش، خلاقیت و پیشرفت تکنولوژی جلوتر هستند.

 

«اتحادی که به نتیجه نرسید»

نادیا غریب می‌گوید که پیش از حمله به سرکانی تعداد خانواده‌های ارمنی ۱۵۰ خانواده بوده و ادامه داد: «در سال ۲۰۱۲ بزرگانی که اصالتا ارمنی هستند دور هم جمع شده و خواستند قبیله‌ی ارمنی تشکیل دهند تا بحث‌های مذهبی، فرهنگی و مذهبی انجام شود و در مورد مسائل با هم تصمیم بگیرند. در آن زمان ۱۵۰ خانواده‌ی ارمنی در سرکانی و روستاهای آن زندگی می‌کردند. آنها می‌خواستند با این اقدام ارامنه متحد شوند و در برابر رویدادها همبستگی و نگرش مشترکی داشته باشند. در زمانی که می‌خواستیم خودمان را سازماندهی کنیم، مزدورهای جبهه النصره شروع به حمله کردند، تمام تلاش‌ها بی‌نتیجه ماند و مهاجرت دوم اتفاق افتاد».

 

«حملات ۱۹۱۵ در سال ۲۰۱۹ تکرار شد»

نادیا غریب در مورد حملات دولت متجاوز ترکیه می‌گوید: «در سرکانی با تکرار تاریخ، همان سناریو علیه ارامنه انجام شد. در حمله‌ی دولت ترکیه که در سال ۲۰۱۹ سرکانی را اشغال کرد، وضعیت ارامنه به خطر افتاد. همان چیزی که در سال ۱۹۱۵ اتفاق افتاد در سال ۲۰۱۹ نیز تکرار شد. جنگی که اجداد آنها علیه ما کردند کافی نبود، این بار آنها می‌خواهند ما را به تمامی نابود کنند. به بهانه‌ی جنگ با تروریسم همه‌ی ساکنان اصلی این سرزمین را آواره کردند. در کدام قانون نوشته که دولت ترکیه می‌تواند چنین کاری انجام دهد؟»

 

«از ترس تجاوز، مجبور شدیم که مهاجرت کنیم»

نادیا غریب در ادامه‌ی سخنانش ادامه داد: «به دلیل مهاجرت اجباری، آدم‌ربایی و تجاوز به زنان مجبور به ترک شدیم، در عین حال افراد بیگناه زیادی در زندان‌ها هستند، تا وقتی که حکم تبرئه‌ی آنها صادر شود، مسلما شکنجه خواهند شد. از بازگویی داستان‌هایی که اجداد ما از قتل‌عام‌ها موهایمان سیخ می‌شد. ما رفتیم چون می‌ترسیدیم مهاجمان همان جنایت را در حق زنانی که شکم زنان باردار را با شمشیر پاره می‌کردند و روی جنسیت بچه شرط‌بندی می‌کردند، تکرار کنند. جنایات ارتکابی علیه زنان هنوز گزارش نشده است. وضعیت مردم ارمنستان به همین شکل است، آنها دائماً با حملات روبرو هستند. دولت ترکیه که خود را به عنوان یک قدرت بزرگ و یک مهاجم نشان می‌دهد، مرتکب همه‌ی جنایات علیه بشریت می‌شود.»

 

فراخوان برای موسسات و نهادهای حقوقی

نادیا غریب سخنان خود را چنین خاتمه داد: «از نهادها و ارگان‌های قانونی می‌خواهیم که کمیته‌ای تشکیل دهند و به مناطق اشغالی شمال و شرق سوریه بروند و جنایات انجام شده علیه مردم ارمنی را مستندسازی کنند. از آنجایی که دولت ترکیه از قبل به نسل‌کشی و قتل‌عام معروف است، ما می‌خواهیم برای این کار حدی قائل شود.»