شهلا محمدی

مرکز خبر - پروین آزاد فعال حقوق زنان و کودکان، بر بیش از ۴ دهه مبارزه‌ی دولت ایران با زنان تاکید کرد و با اشاره به نامه‌ی وریشه مرادی، زندانی سیاسی محبوس در زندان، حرف‌های وی را از بطن جامعه عنوان کرد و گفت: ما با حاکمیتی طرف هستیم که ۴۵ سال است از بدو تشکیلش با زنان مبارزه می‌کند. بعد از انتخابات هم این مبارزات را بر علیه زنان بیشتر کرد و بعد از انتخابات کذایی و فرمایشی برای ریاست جمهوری، احکام اعدام و بگیر و ببندها بیشتر شده است و این در حکومت اسلامی چیز تازه‌ای نیست. اگر بخواهیم نامه و دفاعیه‌ی وریشه مرادی نوشته و بیرون داده است تا مردم خودشان قضاوت کنند، اگر این نامه را تجزیه و تحلیل کنیم، درواقع می‌بینیم حرف‌هایش از دل جامعه بیرون آمده است. وریشه از جامعه‌ای پرده برمی‌دارد که زن بودن در آن جامعه جرم است، کورد بودن، ترک بودن، اقلیت‌های دینی و مذهبی، همه‌ی اینها در این حکومت جرم تلقی می‌شود. او در نامه‌اش اشاره می‌کند که بستگی به اینکه آدم در کجا به دنیا می‌آید و محل زیستش کجا باشد، مورد تبعیض قرار می‌گیرد. مثلا کوردستان و سیستان و بلوچستان را مثال می‌زند که می‌دانیم مناطق محرومی هستند و شما بسته به اینکه در این مناطق به دنیا آمده‌اید مورد تبعیض بیشتری قرار می‌گیرید، فقر بیداد می‌کند، بی‌کاری بیداد می‌کند و کسایی که حتی به خاطر عدم امکانات اقتصادی و موارد دیگر دست به کولبری یا سوختبری می‌زنند، نه تنها حمایت نمی‌شوند بلکه روزی نیست که یک کولبر زخمی نشود یا کشته نشود.

 

«داعش سرمان را می‌برید و رژیم جمهوری اسلامی سرمان را به دار می‌کشد»

وی در رابطه با سخنان وریشه مردادی در خصوص «درد مشترک زنان»، بیان کرد: وریشه، اشاره به درد مشترک زنان دارد. درد مشترکی که زنان خاورمیانه گریبانگیرش هستند، چه در افغانستان که طالبان حاکم است، چه در ایران، چه در کشورهایی که داعش به نوعی حکومت می‌کند و می‌گوید که داعش سرمان را می‌برید و رژیم جمهوری اسلامی سرمان را به دار می‌کشد. من می‌توانم بگویم که اولین حکومت داعشی که به وجود آمد، داعش در ایران به وجود آمد. يعنی حکومت جمهوری اسلامی، داعش بزرگی است که داعش و طالبان دارند از جمهوری اسلامی درس می‌گیرند و همان کارها را انجام می‌دهند که جمهوری اسلامی ۴۵ سال است بر سر زنان، کودکان و زندانیان می‌آورد منتهی تنها فرقش، همانطور که وریشه گفته این است که یکی با شمشیر گردن میزند و یکی با طناب دار اما در اصل ماهیت سرکوبگرانه و دیکتاتوری این رژيم‌ها هیچ فرقی نمی‌کند. وریشه برای درد مشترکی که زنان در خاورمیانه و به خصوص در کشورهای اسلامی مثل ایران و افغانستان دارند، در نامه‌اش توضیح می‌دهد برای اینکه این درد مشترک را از بین ببریم و بتوانیم دارای حقوق برابر و مساوی باشیم، باید بتوانیم با همدیگر اتحاد و همبستگی مشترکی داشته باشیم و برای اینکه بتوانیم اینها را به دست بیاوریم باید در یک جبهه‌ی واحد بر علیه این دیکتاتوری‌ها مبارزه کنیم.

او بر افزایش آگاهی زنان تاکید کرد و در ادامه‌ی تحلیل و بررسی نامه‌ی وریشه مرادی، گفت: در جای دیگری راجع به زن بودن و اینکه زن باید آگاهی به دست بیاورد تاکید می‌کند؛ چراکه نیمی از جامعه را زنان تشکیل می‌دهند و اگر این زنان آگاهی داشته باشند باعث ايجاد صلح، آرامش و دوستی می‌شوند اما اگر این آگاهی نباشد و زنان نتوانند در مسائل اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی نقش داشته باشتند و نتوانستند مثل مردان در این عرصه‌ها حضور پیدا کنند، باعث می‌شود آن جامعه، به آن جامعه‌ی ایده‌آل و جامعه‌ای که دارای رفاه باشد نمی‌رسد. چون نمی‌شود نیمی از جمعیت جامعه را در خانه حبس کرد و باعث شد که فقط به رشد فرزندان و زایمان تکیه کرد.

پروین آزاد افزود: در جای دیگر هم می‌گوید این نابرابری و تبعیض را زمانی می‌توانیم از بین ببریم و رشد فرهنگی را به اوج خود برسانیم که باهم باشیم و در عرصه‌های مختلف مثل مردان فعالیت کنیم و چرخه‌های اقتصادی، سیاسی و مسائل اجتماعی را در دست خودمان داشته باشیم.

این فعال حقوق زنان، اهداف و خواسته‌ی زنان فعال و محبوس شده در زندان را در یک راستا عنوان کرد و با اشاره به نام‌های وریشه مرادی و پخشان عزیزی، زندانی سیاسی محبوس در زندان و محکوم به اعدام، بیان کرد: همانطور که وریشه در نامه‌اش گفته، پخشان عزیزی هم به این نکات اشاره کرده و پخشان هم در جایی در نامه‌اش می‌گوید که زن بودن در جامعه ما جرم است و اینکه شما از ملیت دیگه‌ای باشید یا از اقلیت‌های مذهبی باشید. پخشان عزیزی می‌گوید که یک انسان با ملیتش، زبانش و فرهنگش مشخص می‌شود و وقتی که یک انسان را از این مسائل حذف کنید، از مسئله‌ی جنسیت، یعنی جنسیت انسان در جامعه‌ای مثل ایران، جرم محسوب شود، نتوانید به زبان مادریتان صحبت کنید، نتوانید فرهنگی که دارا هستید را اجرا کنید، همه‌ی این‌ها باعث می‌شود که هویت شما از شما گرفته شود و انسان با هویتش شکل می‌گیرد همه‌ی این‌ها مواردی است که ما در ۴۵ سال جمهوری اسلامی تجربه کرده‌ایم. زنانی که فقط به خاطر اعتراض به حجاب اجباری در خیابان‌ها دستگیر کردە، تحقیر می‌کنند، کتک می‌زنند، در زندان‌ها با شکنجه‌هایی روبه‌رو هستند، اعترافات اجباری، تجاوز و همه‌ی اینها دال بر این است که ما با یک حکومت ضد زن و حکومتی که تبعیض را پیاده می‌کند، روبه‌رو هستیم.

 

«انقلاب آتی ایران، انقلابی زنانه است»

پروین آزاد، سال‌ها مبارزه‌ی حکومت‌های دیکتاتوری با زنان را مورد بحث قرار داد و با تاکید بر سخنان وریشه مرادی، اتحاد و همبستگی زنان را، راه از بین بردن «درد مشترک زنان» دانست. او گفت: ما همیشه می‌گویم انقلاب آتی ایران، انقلابی زنانه است و همین مسئله می‌تواند در مورد خاورمیانه، عراق، افغانستان و به طور کلی در مورد حکومت‌های دیکتاتوری که حکومت می‌کنند، باشد و فرقی نمی‌کند و همانطور که وریشه گفتند درد ما زنان مشترک است. پس باید با اتحاد و همبستگی در خاورمیانه و کشورهایی که حکومت زن‌ستیز است، این درد را از بین ببریم. مثلا در نقاطی از سومالی یا ایران، دختران را ختنه می‌کنند و این جنایتی است که علیه دختران می‌شود و همانطور که وریشه گفتند اگر بتوانیم فرهنگ‌سازی بکنیم و آگاهی زنان را بالا ببریم این فجایع پیش نمی‌آید چراکه اینها مربوط به فرهنگ مردسالار و فرهنگ ارتجاعی حکومت‌های حاکم است.

وی در نهایت خاطر نشان کرد: ما الان کودک همسری را داریم و قوانینی که همه برعلیه زنان است، وقتی زنان به آگاهی برسند می‌توانند این قوانین و فرهنگ عوض شود به شرطی که بتوانیم با آگاهی و آگاهی دادن نسبت به هم این فرهنگ‌های ارتجاعی و مردسالاری که در کشورها حاکم است را افشا کنیم. همونجور که وریشه در نامه‌اش گفته ما می‌توانیم با همبستگی، اتحاد و یکپارچگی قوانین ظالمانه و ضد زن را در ایران و خاورمیانه از بین ببریم و در یک حکومت عادلانه و حکومتی که بدون تبعیض باشد و زنان بتوانند در همه عرصه‌ها فعالیت داشته باشند، حکومتی که کودک همسری، کودک آزاری، خشونت، فقر، بیکاری و... در آنجا وجود نداشته باشد، زندگی کنیم.