زنان آواره سریکانی روژآوا: دولت ترکیه مانع بازگشت ماست
زنان آواره اهل سریکانی که شش سال گذشته را در کمپ واشوکانی سپری کرده‌اند، می‌گویند به دلیل اجرا نشدن پیمان ۱۰ مارس، امکان بازگشت امن به خانه‌هایشان را ندارند. آنان تأکید می‌کنند که سال‌هاست در این کمپ‌ها برای بازپس‌گیری خاک و کاشانه خود مبارزه می‌کنند.
رونیدا حاجی
حسکه- به دنبال حملات اشغالگرانه دولت ترکیه و مزدورانش، هزاران نفر از ساکنان سریکانی ناگزیر شهر خود را ترک کردند و به مناطق امن تحت کنترل اداره خودگردانی پناه آوردند. اکنون ده‌ها هزار نفر از آنان در کمپ‌های حسکه و دیرک، با وجود تمام سختی‌ها، به امید بازگشت به سریکانی آزاد، مقاومت می‌کنند.
در مسیرهای خاکی کمپ واشوکانی که قدم می‌زدم، فرصتی برای گفتگو با ساکنان آن دست داد. در لابه‌لای چادرها، با زنانی هم‌کلام شدم که از چشمانشان همزمان نگرانی و اراده‌ای پولادین می‌بارید. آن‌ها از مبارزه طولانی خود برای بازگشت به سریکانی گفتند.
طبق آمار سال ۲۰۲۳، این کمپ به پناهگاه حدود ۱۶ هزار و ۶۵۷ انسان بدل شده است. بخش عمده‌ی این جمعیت، همان ساکنان سریکانی هستند که تهاجم سال ۲۰۱۹، آنان را از خانه و شهرشان آواره کرد.
پیمان ۱۰ مارس، که میان نیروهای سوریه دموکراتیک و دولت موقت شام امضا شده، بازگشت امن آوارگان را تضمین می‌کند. اما از آنجا که این مناطق همچنان در اشغال ترکیه است، این توافق هرگز به مرحله اجرا نرسیده است. ثریا محمد حسو، در حالی که می‌کوشد از فرزندانش در چادر محافظت کند، می‌گوید: «آن خاک و خانه متعلق به ماست، اما اشغالگری دولت ترکیه مانع بازگشت ماست. اجرا نشدن این پیمان، چیزی جز یک تغییر دموگرافیک برنامه‌ریزی‌شده و تداوم اشغالگری نیست.»
زنان سریکانی می‌کوشند با حفظ فرهنگ و سبک زندگی پیشین خود، پیوندشان را با سرزمینشان زنده نگه دارند. با وجود زندگی طاقت‌فرسا در کمپ و آگاهی کامل از موانع بزرگ پیش رو، آنان همچنان امید به بازگشت را در دل زنده نگه داشته‌اند. در چنین شرایطی، این زنان برای حفظ خانواده و هویت خود می‌جنگند و علی‌رغم سکوت جامعه جهانی و بی‌اعتنایی به پیمان ۱۰ مارس، با قاطعیت اعلام می‌کنند: «از حقوق خود دفاع می‌کنیم و به سرزمینمان بازخواهیم گشت.»
فروش املاک ما غیرقانونی است
ثریا محمد حسین، یکی از مادران ساکن کمپ، حضور مزدوران دولت ترکیه را مانع اصلی بازگشت می‌داند و می‌گوید: «تا وقتی مزدوران ترکیه در سریکانی باشند، بازگشت ما ممکن نیست. ما خواهان اجرای پیمان ۱۰ مارس برای بازگشتی امن به خانه‌هایمان هستیم. هرگونه خرید و فروش املاک ما غیرقانونی و مردود است و دولت موقت شام مسئول مستقیم این وقایع است. ما اشغال سرزمینمان را هرگز نمی‌پذیریم و این زندگی سخت در کمپ‌ها را تنها برای رسیدن به بازگشتی امن تحمل می‌کنیم. ما شهرمان را رها نمی‌کنیم و تنها به نیروهای سوریه دموکراتیک اعتماد داریم. جنایات دولت موقت در سواحل سوریه و سویدا، تکرار همان جنایاتی است که مزدوران ترکیه در سریکانی مرتکب شدند. ما خواهان بازگشتی تحت کنترل نیروهای سوریه دموکراتیک برای یک زندگی امن و آرام هستیم.»
هدفشان تغییر بافت جمعیتی است
میسا محمد معتقد است فروش املاک ساکنان بومی سریکانی، با هدف تغییر دموگرافیک انجام می‌شود. او می‌گوید: «بر فراز ساختمان‌های عمومی در شهر اشغالی ما، پرچم‌های ترکیه و پاکستان را برافراشته‌اند. این کار دهن‌کجی به اراده، هویت و تاریخ خلق‌های کورد، عرب و سریانی است. ما این خانه‌ها را با سال‌ها رنج و زحمت ساخته‌ایم و کسی حق ندارد دسترنج ما را غصب کند. تمام نهادهای حقوق بشری در برابر این فاجعه مسئول‌اند. ما سکوت نمی‌کنیم و از حاصل عمر خود دفاع خواهیم کرد.»
مبارزه زنان در کمپ‌ها ادامه دارد
هدیه محمد به رنج مضاعف زنان در کمپ‌ها اشاره کرده و می‌گوید: «زنان در سریکانی با دسترنج خود زندگی ساخته بودند. حالا شش سال است که در بدترین شرایط و زیر چادرهای پوسیده، برای بازگشت به همان زندگی مبارزه می‌کنند. دولت ترکیه به چه حقی اموال ما را می‌فروشد؟ چرا دولت موقت شام سکوت کرده است و پیمان ۱۰ مارس را اجرا نمی‌کند؟ ما از جامعه جهانی می‌خواهیم به مسئولیت خود عمل کند و به این اشغالگری پایان دهد.»