مرکز خبر- با قدرت گیری دوبارەی طالبان در افغانستان زنان بار دیگر قربانیان اصلی این یورش‌های گروه ارتجاعی و تندروی طالبان شدند، زنان افغانستان طی نامەای سرگشاده‌ای خواهان آتش بس و تحقق صلح شدند.

در این نامه چنین آمده است: ''ما دوستان واقعی افغانستان، امضاکنندگان این نامه‌ی سرگشاده، حمایت خود را از خواسته‌‌های زنان افغانستان که در زیر ابراز شده، اعلام می‌‌داریم و همصدا با آنان سازمان ملل متحد، دولت افغانستان و بازیگران ذیدخل ملی و بین‏‌المللی را به انجام تعهدات و در پیش گرفتن اقدامات مسئولانه برای پایان بخشیدن به جنگ و تحقق صلح عادلانه‌‏ی همه‎‌‏شمول که حافظ منافع و حقوق همه باشندگان این سرزمین اعم از زن و مرد باشد، فرا می‌‏خوانیم''.

در این نامه به زنان افغانستان که بیش از چهل سال است این جنگ خانمانسور را تحمل می‌کنند اشاره شده و نوشتەاند: ''جنگی که در آن هیچ نقشی نداشته‌اند و کرامت انسانی‌شان بطور مداوم و روزمره مورد هجوم قرار گرفته است، آنها سال‌هاست خواهران و مادران، همسران، کودکان و جوانان بی‌گناه خود را در این چرخه‌ی جنگ، خشونت بی‌‏پایان، آپارتاید جنسی، آدم‎‌ربایی، نسل‌کشی، زن‌کشی، تجاوز، بردگی، فقر مطلق و بی‏داد از دست می‎‌دهند و هر روز داغی تازه بر جانشان می‌نشیند. خانه‌‏هایشان ویران، کودکانشان یتیم و چند نسل از آنان در سرزمین خود و یا کشورهای منطقه و جهان آواره شده‌‎اند''.

در طول چندین دهه‌ی جنگ و کشتار، در افغانستان زنان بیش از همه‌ی افراد جامعه از مجموعه‎‌ی حقوق انسانی خود بە دور ماندند در این نامه به این محرومیت‌های زنان پرداخته شده و چنین آمده: ''زنان در افغانستان از دسترسی به امکانات اولیه‌ی زندگی، امنیت، امکانات سلامتی و بهداشتی، تحصیل و کار، فعالیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و داشتن جامعه‌ی مدنی مستقل محروم شده‏‌اند. در حالیکه پس از جنگ سرد با وجود چالش‌ها و تغییر پی در پی رژیم‌های سیاسی، امیدهایی برای تحقق یک زندگی بهتر برای مردم افغانستان نمایان شده بود، اما جنگ و اشغال بار دیگر همه چیز را نابود کرد''.

در این نامه به خشونت سازمان‌یافته علیه زنان توسط طالبان اشاره شده و چنین بیان شده: '' ارتکاب جرایم جنگی از جمله کشتار غیرنظامیان، غصب خانه‏‌ها و غارت اموال، تجاوز، ازدواج اجباری، خشونت‌های جنسی و جنسیتی و نقض فاحش حقوق بشر، آینده‌ی تاریکی را برای زنان افغانستان نشان می‌دهد''.

در این نامه دربارەی مذاکرات صلح با طالبان چنین آمده: ''همزمان با این جنگ و خشونت، مذاکرات صلح نیز بیش از آنکه با هدف بهبودی اوضاع در افغانستان باشد، در جهت مشروعیت بخشیدن به متهمان جنایت‌های جنگی و بانیان فجایع انسانی بی‌‏شمار، پیش می‌رود. مذاکراتی که در آن جامعه مدنی مستقل افغانستان هیچ نماینده‌ای در آن ندارد و صدای زنانی که همین امروز در ولایات تحت امر طالبان، شلاق می‌خورند و سنگسار می‌شوند و به اجبار به عقد نکاح سربازان طالب درمی‌آیند، شنیده نمی‌شود. مذاکراتی که هیچ نشانی از صلح در آن نیست و بیشتر به چانه‌‎زنی برای کسب قدرت می‌‎ماند''.

و در آخر این نامه زنان از فعالان و جامعەی بین‌المللی خواهان پایان دادن به جنگ و ایجاد صلح عادلانه شدند؛ ''ما جمعی از فعالان زن افغانستان و ایران، با صدای بلند اعلام می‎‌کنیم که زنان افغانستان شهروندانی برابر هستند و حقوق انسانی آنها می‌بایست در هر مذاکرات صلحی به عنوان پیش‌شرط مطرح و مورد قبول طرفین قرار گیرد. زنان افغانستان نباید باردیگر قربانی جنگ‌‎های نیابتی شوند و دستاوردهایشان در آتش جنگ‎‌هایی که در آن نقشی ندارند، از میان برود.

ما از دبیر کل سازمان ملل، شورای حقوق بشر سازمان ملل، نهادهای حقوق بشری جهان و جامعه جهانی می‌خواهیم تا پیش از آنکه افغانستان به قتل‎‌گاه زنان تبدیل شود، صدای ما را بشنوند و برای دفاع از حقوق بشری مردم افغانستان مداخله کنند''.

آنها در این نامه طی شروطی خواهان آتش‌بس فوری شدند:

١. طرف‌های درگیر در جنگ با قبول و پایبندی به مجموعه قوانین، کنوانسیون‏‌ها و تعهدات بین‌‏المللی بشردوستانه الزام‏‌آور، آتش‌‏بس فوری برقرار کنند.

٢. دولت افغانستان از بکار بردن استراتژی‏‌ها و تاکتیک‏‌های نظامی که در آن جان افراد ملکی و غیرنظامی را با خطر مواجه می‏‌سازد، جدا اجتناب ورزد.

٣. هر نوع تغییر رژیم سیاسی و یا تغییر قانون اساسی تنها از طریق انتخابات و توسط مردم افغانستان صورت بگیرد و نه از طریق جنگ و دخالت‎‌های نظامی.

٤.  طرف‎های درگیر در جنگ، شامل طالبان، نیروهای مخالف مسلح، نیروهای بین‎‌المللی و دولت افغانستان ملزم به قبول مسئولیت و پاسخگویی در مقابل جرایم و جنایت‌‎های جنگی گذشته و حال شوند.

۵. دبیرکل سازمان ملل، نماینده‌ی خاص سرمنشی سازمان ملل در افغانستان، شورای حقوق بشر سازمان ملل و سایر نهادهای بین المللی از تمام مکانیزم‎‌ها و اختیارات خود برای توقف این جنگ استفاده کنند.

۶. با توجه به عدم رعایت تعهدات بین‌المللی از جانب طالبان و توافقنامه‌ی صلح دوحه، شورای حقوق بشر سازمان ملل با تشکیل یک هیئت حقیقت‌یاب، به ارزیابی و پیگیری موارد نقض حقوق بشر و جنایات علیه بشریت از سوی طالبان و سایر گروه‌های مخالف مسلح، بپردازد.

٧.  دولت افغانستان، جامعه بین‌المللی و آژانس‌های حقوق بشری برای جلوگیری از جنایات سازمان‌یافته طالبان و پیگرد قانونی عاملان این جنایت‌ها با دادگاه بین‌المللی جزایی (دادگاه کیفری بین المللی) همکاری کنند تا به مصونیت از مجازات و تکرار این تعدی‌ها پایان داده شود.

٨.  جامعه‌ی جهانی به خصوص تمام کشورهایی که طی این سالها با پول مردمان خود در افغانستان سرمایه‏‌گذاری کرده‌اند و نیز تمام مراجع سازمان ملل، باید اطمینان حاصل کنند که مذاکرات صلح، واقعی است و در مراحل مختلف این مذاکرات، تمام اصول و ارزش‏های بشردوستانه جهانشمول رعایت شوند.

اصول و ارزش‌هایی که در طول بیش از دو دهه با تلاش، فداکاری و از جان‌گذشتگی ده‌‏ها هزار مرد و زن افغانستان در این سرزمین بدست آمده و حفاظت شده و قابل معامله و مذاکره نیستند.

٩.  حق حیات و امنیت، حقوق برابر، پایان دادن به کلیه‌ی اشکال تبعیض و خشونت علیه زنان، آزادی بیان و حق فعالیت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی زنان، گروه‏‌های قومی، مذهبی و جنسی تضمین شود.

١٠. دسترسی مساوی همه‌ی کودکان دختر و پسر به آموزش، مکاتب و تحصیلات عالی در تمام ولایات، ولسوالی‏‌ها، شهرها و قریه‏‌های افغانستان تضمین شود.

١١. حق کار و مشارکت در تمام ابعاد حیات اجتماعی و سیاسی برای همه‌ی اتباع افغانستان به ویژه زنان افغانستان به‌عنوان حقی غیرقابل مذاکره تضمین شود.

 

١٢. تدوین، تصویب و اجرای قوانین مدنی و جزایی کشور، منطبق بر قانون اساسی افغانستان و تنها مرجع تصویب‌کننده‌ی آن، مجلس ملی کشور باشد و ایجاد هر گونه نهاد غیرانتخابی منجمله شورای عالی فقهی طالبان و اعمال سلیقه و قدرت فراقانونی، غیرقانونی اعلام شود.