هدیل عمر

ادلب- زنان آواره پس از سفر طاقت فرسای آوارگی، در نتیجه عملیات نظامی اخیر در مناطق کاهش تنش واقع در منطقه جبل الزاویه در جنوب ادلب، در شرایط سخت زندگی بین کوه‌ها و زمین‌های کشاورزی به سر می‌برند.

١٠ روز است که ثمر ثلاث (٣۵ ساله)، آواره‌ای که برای خود و فرزندانش در زمین‌های کشاورزی پناه گرفته است، در شرایط بد اقتصادی و معیشتی به دلیل نداشتن مکانی امن برای تضمین ثبات او پس از جابجایی وی از شهر البرا که نزدیک به مناطق درگیری است به مناطق شمالی که امن‌تر تلقی می‌شود، به سر می‌برد.

او گفت: من به دلیل نبود امکانات، کپری از نایلون را به عنوان خانه برای خود و فرزندانم ساختم. همسرم بر اثر اصابت گلوله توپی که در اواخر سال ٢٠٢١ در نزدیکی محل کارش افتاد، جان خود را از دست داد.

وی افزود که عدم تدبیر و شرایط تنگ اقتصادی و معیشتی او را از اجاره خانه برای اسکان خود و چهار فرزندش باز داشته است؛ اجاره خانه از چند برابر توان مالی او بیشتر است و او را مجبور به زندگی در شرایط سخت زیست محیطی و اقلیمی در میان زمین‌های کشاورزی کرده است.

او اشاره کرد که از زمان جابجایی‌اش هیچ کمکی دریافت نکرده است، به جز کمک‌های فردی ساکنان و خانواده‌های اردوگاه‌های همسایه که به دلیل کمبود غذا، پوشاک، مسکن و نیازهای اولیه زندگی، رنج آنها را تشدید کرده است.

او توضیح داد که این اولین بار نیست که به دلیل تشدید شدید و مداومی که هر از گاهی رخ می‌دهد از شهر و خانه خود آواره می‌شود. با این حال، این اولین باری است که هیچ یک از طرفین برای تأمین مسکن جایگزین و موقت که زندگی مناسب او را تضمین کند تا زمانی که وضعیت امنیتی تثبیت نشود، به او کمک نکردەاند.

رولا السبیح (٣٣ ساله)، یک آواره از شهر بالیون در جنوب ادلب، پس از حملات موشکی و توپخانه‌ای خانە خود را رها کردە و به زمین‌های کشاورزی را برای زندگی خود و سه دخترش انتخاب کرد.

او می گوید تمام تلاش‌هایش برای تهیه چادر پارچه‌ای شکست خورده است. این او را مجبور به زندگی در میان جنگل‌های کوهستانی کرد که برای زندگی مناسب نیست، اما چارەای دیگر نیز ندارد.

او با اشاره به شرایط سخت اقتصادی و معیشتی که به دلیل نبود حداقل نیازهای زندگی از جمله سرپناه، آب و غذا تجربه می‌کنند، می‌گوید: «فقط با لباس بیرون رفتیم». چون شدت بمباران آنها را قادر به برداشتن اثاثیه از خانه خود نمی‌کرد که می‌توانست مقداری از بار آوارگی را کاهش دهد.

وی افزود که در اثر وجود سگ‌های ولگرد در کوهستان و همچنین فراوانی مارها و عقرب‌ها به محلی که از خطری تهی نبوده آواره شده است و این ترس او را دو چندان می‌کند که دخترانش از هر خطری که ممکن است آنها را تهدید کند آسیب ببینند.

وی خاطرنشان کرد که اگر وضعیت به همین منوال باقی بماند، مجبور خواهد شد به شهر خود بازگردد، به خصوص که در نتیجه مرگ همسرش بر اثر ویروس کرونا در ابتدای سال گذشته، فاقد حمایت و نان آور خانه است و در زیر حملات توپخانەای و موشکی، در شرایطی سخت زندگی کنند.

بر اساس آمارهای محلی، بیش از ١٠٠ خانواده که بیشتر آنها زن و کودک بودند، مجبور به فرار از مناطق درگیری به سمت اردوگاه‌های شمالی شدند، جایی که شاهد شرایط زندگی غم انگیزی است که آوارگان را در تامین امنیت، مسکن و مواد غذایی اساسی با مشکلات زیادی مواجه می‌کند.

به نوبه خود، رانیا عبدالعزیز (٢٨ ساله)، کارمند یک نهاد بشردوستانه، بر ضرورت کمک به زنان و کودکان به عنوان آسیب پذیرترین گروه و ایجاد سرپناه مجهز به غذا و دارو در نتیجه شرایط اسفناکی که این زنان در نبود مایحتاج زندگی در آن به سر می‌برند، تاکید کرد.

وی افزود که بسیاری از زنان پس از جابجایی ناگهانی خود بر روی زمین می‌خوابند، زیرا اکثر زنان آواره نتوانسته‌اند هیچ یک از اثاثیه یا لباس‌های منزل خود را ببرند که در صورت تداوم شرایط، آنها را در معرض مشکلات بهداشتی بسیاری قرار خواهد داد.

وی با اشاره به اینکه شرایط اقلیمی گرم در صبح و سرمای شب در نتیجه نبود وسایل سرمایشی و گرمایشی، رنج مضاعف را برای این زنان به وجود آورده است، بر لزوم ارائه خدمات به آنها توسط سازمان‌های بشردوستانه، تیم‌های داوطلبانه و احزاب مورد نظر تاکید کرد.