مسئله‌ی امنیت اجتماعی برای زنان یک مشکل بزرگ در زندگی همه‌ی زنان و مانع بزرگ حضور، اشتغال و پیشرفت آنان است.

 

مرکز خبر- نگاه‌های خیره، لمس کردن، کلمات رکیک و متلک‌ها و مزه‌پرانی‌ها که در جامعه عادی شده و روزمره‌گی گرفته همه از مصادیق آزار جنسی و تعرض به حریم افراد محسوب می‌شود.

در جامعه‌ی سنت‌زده‌ی ایران هرچند تمام رفتارهای سبک و آزاردهنده خلاف ارزش و به شدت مغایر ارزش‌های جامعه است اما به دلایل ضعف قانون، نبود فرهنگ معترض بودن و دیوارکشی جنسیتی در سنین پایین و غلبه بر نگاه ابزاری و استفاده‌گرانه از زنان، پدیده‌ی آزار کلامی و خیابانی به یک معضل فراگیر در سطح کشور تبدیل شده است.

در ابتدا باید واقعیت را قبول کنیم حتی اگر این واقعیت یک واقعیت منفی باشد، تا بتوانیم آن را تغییر دهیم. طبق آمار مزاحمت توسط اتومبیل‌های شخصی ۹۲ درصد، مزاحمت کلامی ۹۰ درصد، مزاحمت لمسی ۷۵ درصد و مزاحمت لمسی در وسایل نقلیه ۶۳ درصد به ترتیب دارای بیشترین فراوانی هستند؛ آزارهایی که عموماً با سکوت زنان مواجه می‌شود و تصویب قانونی اختصاصی برای مقابله با آن می‌تواند به همراه فرهنگ‌سازی و البته جرم‌انگاری در این باره برای آزارگران پیامدهای جدی‌تری داشته باشد تا بدانند اگر به زنی متلک می‌گویند یا مزاحمتی برای او ایجاد می‌کنند قانون می‌تواند با آن‌ها برخورد کرده و حتی روانه‌ی زندانشان کند و زنان هم به پشتوانه‌ی همین قانون سکوتشان را بشکنند.

اما متاسفانه در جامعه‌ی ایران زنان حتی امنیت روانی اعتراض کردن و مطالبه‌گری را ندارند و همین سد بزرگی در مسیر حل این معضل است. که سکوت زنان باعث شده این آسیب اجتماعی از خیابان به کافه‌ها، محل کار و حتی ادارات دولتی هم کشیده شود و تجربیات شفاهی و مکتوب بسیاری در این زمینه وجود دارد که وقوع و تکرار هر روزه‌ی آنرا تایید می‌کند.

تا جایی که از یک آسیب اجتماعی به یک عادت ملی تبدیل شده، اگر به هر عنوانی به اینکه هر از گاهی کسی به ما آزار برساند عادت کنیم؛ این بدترین آسیب است، چرا که اوج نداشتن سلامت روان یک فرد و یک جامعه این است که نیازها، حقوق خود و مشکلات خود را نبیند و به عادت گرفتار شود و برای رفتن به محل کار و برگشتن به منزل و یا رفتن به دانشگاه یا هر جای دیگری، امنیت روانی و جسمی نداشته باشد. پس مهم آن است که هیچ شهروندی در جامعه در برابر این خشونت‌ها سکوت نکند.