بهاران لهیب

کابل- دیروز روز جهانی معلم بود، در افغانستان هم اکثریت مکاتب از این روز تجلیل به عمل آوردند. معلمان افغانستان در کنار دیگر اقشار جامعه محروم‌ترین قشر هستند، کمترین حقوق را به دست می‌آورند، در طول بیست سال گذشته بی‌ارزش ترین بخش، تعلیم و تربیه به حساب می‌‌‌‌آمد، با این که پول‌های هنگفتی به نام معارف و ایجاد مکاتب سرازیر شد. ولی با آن هم در اکثریت مناطق ساختمان، چوکی، معلم و سایر وسایل نیاز شاگردان وجود نداشت، با حاکمیت طالبان معارف افغانستان مانند سایر بخش‌ها ضربه‌ای شدید را بیشتر از پیش متحمل شد در کنار بسته شدن دروازه‌های مکاتب به روی دختران تعداد زیاد معلمان زن نیز خانه‌نشین شدند و آنان که باقی هم مانده‌اند حقوق همه‌شان را کاهش دادند و هر روز از طرف طالبان با تحقیر و توهین مواجه هستند. ولی بنا به وضعیت بد اقتصادی که دامنگیر تمام ملت افغانستان شده است. تمام معلمان برای تأمین زندگی بخور و نمیر خانواده‌های شان مشکلات را تحمل می‌کنند.

دیروز ما به یکی از محفل‌های که از طرف سازمان زنانه‌ای «مؤسسه ارتقای توانمندی‌های زنان افغان» تجلیل به عمل آمده بود. شرکت نمودیم. محفل با محتوایی شعر، سرود، مقاله و سخنرانی آغاز شد.

هما سلطانی مدیر مرکز آموزشی این سازمان در لابه لای سخنان خود گفت: من امروز می‌خواهم در مورد معلم بگویم، اما نه در مورد این که یک معلم چی مقام و منزلتی دارد. من می خواهم در مورد رنج های یک معلم، در مورد زندگی سخت یک معلم، در مورد فقر یک معلم و در مورد فرزندان یک معلم که هیچگاه با شکم سیر نمی خوابد است بگویم.

معلمان در افغانستان قشر بوده که همیشه با رنج و بدبختی زندگی کرده و به ارزش و جایگاه اش بها قایل نشدند. معلمان با در آمد بسیار پایین سال‌ها تحت ستم قرار داشته ولی بازهم هرگز نا امید نشدند و سال‌ها فرزندان مان را تربیت کردند و آموزش داده اند.

نامبرده ادامه می‌دهد: اما ما امروز می‌توانیم با آگاهی و شجاعت و مقاومت مان در برابر ستم، درمان درد و رنج معلمان باشیم. امروز که ما در دل تاریکی و نا امیدی قرار داریم و معلمان ما در شرایط بسیار سختر از سال‌های قبل قرار دارند باید تلاش کنیم و به همه معلمان یاد آور شویم که کسی نمی‌تواند درهای آموزش را به روی ما ببندند و ما ارزش سال‌ها رنج شما را نمی‌‌گذاریم هدر برود.

هما خطاب به شاگران و معلمان اضافه می‌کند:‌من امروز از تمام شاگردان عزیز می‌خواهم که تلاش کنند، آگاه شوند، درس بخوانند و با آگاهی و سواد‌شان در دل تاریکی میهن‌مان در کنار معلمان‌شان شمع‌های امید را روشن کنند. همچنین دست‌های تمام معلمان زن را که از مجبوریت خانه نشستن شده‌اند از دور می‌فشارم و یاد‌آور می‌شوم تسلیم نشوید.