«تعداد زنان ساکن نزدیک مناطق درگیری به رکورد چند دهه اخیر رسید»
آنتونیو گوترش، ضمن هشدار نسبت به اینکه زنان در سراسر جهان با «روندهای نگران‌کننده‌ای» از خشونت، درگیری و طرد اجتماعی مواجه هستند، گفت: تعداد زنانی که در نزدیکی مناطق درگیری مرگبار زندگی می‌کنند، به بالاترین میزان در چند دهه اخیر رسیده است.
مرکز خبر- روز دوشنبه ١۵ مهرماه، آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، در سخنرانی خود در نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد به مناسبت مباحثه سالانه «زنان، صلح و امنیت»، اعلام کرد که سال گذشته حدود ۶۷۶ میلیون زن در فاصله ۵۰ کیلومتری از درگیری‌های مرگبار زندگی می‌کردند، رقمی که در دهه‌های اخیر بی‌سابقه است.
دبیرکل سازمان ملل همچنین ضمن هشدار نسبت به اینکه خشونت جنسی علیه زنان در حال افزایش است و موارد ثبت‌شده علیه آنان ۳۵ درصد افزایش یافته است، به‌گونه‌ای که در برخی مناطق زنان تقریباً نیمی از کل قربانیان را تشکیل می‌دهند، تأکید کرد که با وجود سال‌ها پیشرفت، دستاوردهای جهانی در زمینه مشارکت زنان در روندهای صلح و امنیت «شکننده‌اند و متأسفانه در حال عقب‌گرد هستند.»
آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل در نشست شورای امنیت درباره زنان گفت: بیست و پنج سال پیش، قطعنامه ۱۳۲۵ شورای امنیت حقیقتی ساده را بیان کرد که رهبری زنان برای دستیابی به صلحی پایدار، امری حیاتی است. در طول این ربع قرن، دستورکار زنان، صلح و امنیت الهام‌بخش قطعنامه‌ها، گزارش‌ها و میزگردهای بی‌شماری بوده است. ما از برابری و مشارکت زنان سخن می‌گوییم، اما هنوز زنان اغلب از میزهای مذاکره غایب هستند. ما از حمایت و حفاظت صحبت می‌کنیم، اما خشونت جنسی همچنان بدون مجازات ادامه دارد. از رهبری زنان حرف می‌زنیم، اما صلح‌سازان زن با کمبود بودجه، تهدیدات گسترده و نادیده‌انگاری مواجه هستند و این شکست‌ها، به زیان همگان، زنان و مردان تمام می‌شود.
آنتونیو گوترش تاکید کرد: ما می‌دانیم که پیشرفت ممکن است. بیش از ۱۰۰ کشور برنامه اقدام ملی در خصوص زنان، صلح و امنیت تصویب کرده‌اند. زنان در سطوح محلی در روندهای میانجی‌گری پیشتاز بوده، در تدوین قوانین جدید نقش داشته و برای بازماندگان خشونت‌های مبتنی بر جنسیت عدالت را پیش برده‌اند. در عملیات‌های صلح سازمان ملل، تعداد زنان دو برابر شده است.
وی ادامه داد: مفاد مربوط به برابری جنسیتی در توافق‌های صلح رایج‌تر شده و سازمان‌های زنان به بازسازی و آشتی پس از جنگ در جوامع مختلف جهان کمک کرده‌اند. اما این دستاوردها شکننده و با نگرانی فراوان در حال عقب‌گرد هستند.
وی در ادامه گفت: در سرزمین‌های اشغالی فلسطین، سودان، هائیتی، میانمار و فراتر از آن، زنان با خطرات جدی و سطوح وحشتناکی از خشونت روبرو هستند و در حالی‌که سازمان‌های زنان، همچنان خط نجات میلیون‌ها نفر در بحران هستند، با بحران مالی شدیدی روبرو شده‌اند.
وی همچنین در مورد نقض حقوق زنان افغانستان گفت: در افغانستان، حذف سیستماتیک زنان از عرصه عمومی با محدودیت‌های فاجعه‌بار در دسترسی به آموزش، اشتغال، خدمات درمانی و عدالت، با شتاب ادامه دارد و افزایش خشونت جنسی و مرگ و میر مادران، به شدت در حال افزایش است.
وی افزود: طبق نظرسنجی اخیر «زنان سازمان ملل»، ۹۰ درصد از سازمان‌های محلی زنان در مناطق درگیر، دچار مشکلات شدید مالی هستند و انتظار می‌رفت تقریباً نیمی از آنها ظرف شش ماه تعطیل شوند.
آنتونیو گوترش اضافه کرد: یک سال پیش، من تعهد مشترک برای مشارکت کامل، برابر و معنادار زنان در فرآیندهای صلح را آغاز کردم. از آن زمان، ۳۹ نهاد از جمله کشورهای عضو، سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای آن را پذیرفته‌اند. اکنون باید اطمینان حاصل کنیم که تعهدات به اقدامات مشخص تبدیل می‌شوند. ما همچنین هدف اولیه‌ای را تعیین کرده‌ایم که حداقل یک سوم شرکت‌کنندگان در فرآیندهای صلح به رهبری سازمان ملل، زنان باشند. هدف نهایی، دستیابی به برابری جنسیتی در تمام فرآیندهای صلح و امنیت است
وی گفت: ما همچنان به مشورت با جامعه مدنی به رهبری زنان و زنان صلح‌ساز که محرکان صلح جامع و پایدار هستند، ادامه می‌دهیم و در سراسر جهان، ما از دسترسی زنان به آموزش، خدمات سلامت روان و فرصت‌های اقتصادی حتی در محدودترین محیط‌ها حمایت می‌کنیم.
دبیرکل سازمان ملل تاکید کرد: ما در حال مستندسازی تخلفات، دفاع از عدالت و تقویت صدای زنان صلح‌ساز هستیم. اکنون زمان آن رسیده است که کشورهای عضو، تعهدات خود در مورد زنان، صلح و امنیت را همانطور که رهبران جهان در پیمان برای آینده متعهد شدند، سرعت بخشند.
آنتونیو گوترش خطاب به اعضای شورای امنیت سازمان ملل گفت: دستورکار زنان، صلح و امنیت باید منجر به تغییری قابل اندازه‌گیری شود. تعداد بیشتری از زنان باید در شکل‌گیری توافقات صلح، اصلاحات امنیتی و برنامه‌های بازسازی مشارکت داشته باشند.
دبیرکل سازمان ملل افزود: زنان بازمانده بیشتری باید به خدمات و عدالت دسترسی پیدا کنند. جوامع بیشتری باید از نیروی حیاتی و توانمندی همه اعضای خود بهره‌مند شوند.