پس از انتصاب یک پزشک زن به ریاست بیمارستانی در کابل، طالبان پزشک دیگری را نیز به ریاست یک کلینیک آموزشی زنان در شهرآرا منصوب کرد.

 

مرکز خبر- به گزارش خبرگزاری زن و به نقل از سایت خبری سازمان ملل ، براساس پیشنهاد سرپرست وزارت تحصیلات عالی طالبان، دکتر خدیجه آرین نیز به عنوان رئیس بیمارستان آموزشی شهرآرا در کابل تعیین شد.

این کلینیک آموزشی مربوط بە دانشگاە پزشک کابل بودە و مختص زنان می‌باشد.

  پیش‌تر نیز دکتر ملالی رحیم فیضی از سوی طالبان به عنوان رئیس بیمارستان تخصصی زنان و کودکان ملال منصوب شد.

جاوید هژیر، سخنگوی وزارت بهداشت روز سه‌شنبه به EFE گفت، دکترملال فیضی "بر اساس شایستگی و نیاز به عنوان مدیر زایشگاه ملالی منصوب شده است."

این انتصاب لحظه‌ای بی‌سابقه در سیاست‌های طالبان در قبال زنان از زمانی است که آنان قدرت را در ۱۵ اوت به دست گرفته و زنان تاکنون از مناصب دولتی کنار گذاشته شده‌اند.

زنان با محدودیت‌هایی در آزادی رفت و آمد و دسترسی به تحصیلات و هم‌چنین مشاغل دیگر مواجه بودند. در حال حاضر تنها تعداد کمی از ادارات دولتی، مانند بهداشت، زنان را در نیروی کار خود گنجانده‌اند.

 انتصاب ملالی رحیم فیضی در رژیم قبلی طالبان در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ غیرقابل تصور بود، رژیمی که با اجرای دقیق قوانین اسلامی، با مجازات‌های عمومی و محبوس شدن زنان در خانه‌های خود همراه بود.

این دکتر در سال ۱۹۹۶، درست قبل از این‌که طالبان برای اولین بار به قدرت برسند، از دانشگاه کابل فارغ‌التحصیل شد و بعداً در زایشگاه ایندیرا گاندی پایتخت و سایر سازمان‌ها کار کرد.

این فعال اجتماعی گفت: «می‌توان گفت که این اقدام خوبی از سوی حکومت طالبان است و زنان نه تنها در بخش صحی مورد نیاز هستند، بلکه در سایر بخش‌ها نیز توانمندی خود را نشان داده‌اند و ثابت کرده‌اند که در خدمت به کشور با مردان برابری می‌کنند.»

دیبا فرهمند فعال مدنی نیز به EFE گفت: با این حال حقوق کار و تحصیل میلیون‌ها زن افغان همچنان توسط طالبان نادیده گرفته می‌شود.

 بیمارستان‌هایی مانند بیمارستان فیضی که عمدتاً از زنان مراقبت می‌کنند، به‌دلیل هنجارهای اجتماعی در کشور محافظه‌کار به‌طور سنتی توسط زنان اداره می‌شد، اما انتصاب زنان امیدهایی را در میان فعالان زن ایجاد کرد.

این در حالیست که هنوز مدارس و دانشگاه‌ها به روی زنان جوان در افغانستان بسته است و هیچ ضمانتی در زمینه‌ی تحصیل و کار و مشارکت اجتماعی برای زنان وجود ندارد. سرنوشت زنان فعال و معترض در زندان‌های طالبان مشخص نیست، هنوز کسی مسئولیت قتل زنانی همچون زینب عبداللهی و دیگر زنان را بر عهده نگرفته است. بنابراین تنها استخدام یک پزشک زن آنهم در بیمارستان مختص به زنان نمی‌تواند نقطه‌ی امیدی برای آینده‌ی زنان در افغانستان باشد.