دو سال از آبان خونین ۹٨ می‌گذرد. روزهایی که صدها مرد، زن و کودک در جریان اعتراضات توسط نیروهای امنیتی کشته شدند.

 

مرکز خبر - از ۲۴ تا ۲۹ آبان ۱۳۹۸ بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک ایران صحنه‌ی اعتراضات مردمی بود. اعتراضاتی که با سه برابر شدن یک‌‌ شبه‌ی قیمت بنزین آغاز شد اما به سرعت ارکان نظام جمهوری اسلامی را هدف گرفت.

شعارهای اعتراض به وضعیت اقتصادی به سمت اعتراضات سیاسی کشیده شد و مردم شعار سرنگونی جمهوری اسلامی را سر دادند و عکس‌های خمینی و خامنه‌ای را پاره کردند.

سرکوب خشونت‌آمیز معترضان نیز به شکلی که در آبان ۹۸ رخ داد بی‌سابقه بود.

بیش از سی‌صد نفر در اعتراضات کشته شدند، در حالی که تعداد زیادی از آن‌ها در جمع معترضین نبودند و فقط نگاه می‌کردند.

درست است که در کوتاه مدت این اعتراضات را خاموش کرده‌اند اما بر خشم و نفرت متراکم و بر فشردگی آن در حال انفجار افزوده‌اند.

در همین راستا بیانیه‌ای بمناسبت دومین سالگرد آبان خونین ۹٨ به شرح زیر منتشر شده است!

 

متن بیانیه به شرح زیر است:‌

شرایط اجتماعی همچنان وخیم‌تر و اعتراضات گسترده‌تر می‌شود!

دو سال قبل در چنین روزهایی، توده‌ی مردم با اعتراضات چشمگیر در نپذیرفتن وضع موجود و جهنمی که معلوم بود با افزایش سه برابری قیمت سوخت گریبان جامعه را خواهد گرفت به خیابانها و میدان آمدند که بگویند این وضعیت برای ما قابل قبول نیست و باید تغییر کند.

آنچه در آبان به‌جلو آمد امتداد مقاومت‌ها و سال‌ها جدال در برابر گسترش بی‌رحمانه‌ترین استثمار، بردگی مزدی، فقر، بی‌حقوقی و تبعیض‌های جنسیتی و غارتگری ثروت اجتماعیمان و علیه آوار شدن همه‌ی مصائب و تبعات یک بربریت سرمایه‌داری و بحران‌های فروپاشی اقتصادی وبیکاری بر زندگیمان بود.

آبان، میدان تعیین کننده‌ای از صف‌آرایی طبقات و امتداد کشمکش‌های اعتراضی و اعتصابات کارگران در هفت تپه و فولاد، هپکو و صنایع نفت و پتروشیمی و همچنین اعتراضات معلمان، بازنشستگان، پرستاران، کولبران، دانشجویان و مال‌باختگان و لشکر بیکاران و نقطه‌ی سر ریز‌شدن خشم و نفرت انباشته‌ی آنان علیه این بربریت در قامت انسانی است که هزار باره حق داشته و داریم به دفاع از منفعت‌های انسانی و بقاءمان قد علم کنیم.

چرا که از همه‌ی تولیدات، امکانات جامعه و نعماتی که حاصل دسترنجمان است و از همه‌ی منابع و زمین و دریا و هر ثروت انباشته‌ی این جامعه، بهره‌ایی نمی‌بریم.

مردم سهمشان از زندگی را می‌خواستند که در یک یورش نابرابر، بر قامتشان خون پاشیدند.

با قطع اینترنت و برقراری جوی بشدت امنیتی - پلیسی فضا را تاریک کرده و یکی از خونین‌ترین سرکوب‌های تاریخ معاصر این مملکت را رقم زدند که همچنان ادامه دارد و آبان هنوز زیر تیغ دوران سنگین پسا سرکوب است.

آنچه اتفاق افتاد، زخمی عمیق و تاریخی بر پیکر جامعه بود اما جامعه مرعوب نشد.

روح و انگیزه‌ی آبان در اعتراضات و اعتصابات دو سال اخیر در ادامه‌ی مبارزات کارگران هفت تپه، کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی، یکشنبه‌های اعتراضی بازنشستگان، فریاد مردم خوزستان از بی‌آبی و حمایت‌های گسترده‌ی جامعه از آنان، همچنین تجمعات اعتراضی بی‌سابقه‌ی کارگری و اخیرا کارگران کارخانجات ایران خودرو، اعتراضات مکرر کشاورزان اصفهان و حضور یکپارچه و سراسری معلمان، در کنار دادخواهی مصمم خانواده‌های کشته‌شدگان علی‌رغم تهدیدها و بازداشتها با ابعادی وسیع‌تر تجلی و ادامه یافت.

سرکوب آبان ۹۸‌ و ادامه‌ی آن گرچه برای مرعوب‌کردن مردم شکل گرفت ولی خشم عمومی و انگیزه و اشتیاق برای تعیین تکلیف و تغییر بنیادی جامعه با قوت بیشتری ادامه دارد.

 

شورای بازنشستگان ایران

۲۳ی آبان ۱۴۰۰