روز جهانی معلولان؛ زخمهایی که رویاها را نابود کرد
در غزه، زنان و دختران دارای معلولیت، قربانی مستقیم جنگ و فروپاشی سیستم درمانی هستند. از ازدحام خیمهها و محرومیت از درمان تا قطع اندام و محرومیت از تحصیل، آنان در سختترین شرایط ممکن زندگی میکنند و صدای فریادشان بهندرت از مرزهای محاصره شنیده میشود.
نغم کراجه
غزه- به مناسبت روز جهانی افراد دارای معلولیت، شبکه «نهادهای نماینده معلولان» شامگاه چهارشنبه مقابل مرکز پروتز و اندام مصنوعی غزه، با حضور گسترده مجروحان و معلولان جنگ جاری، تجمعی اعتراضی برگزار کرد. شرکتکنندگان با در دست داشتن تصاویر اندامهای قطعشده و پروندههای پزشکی، نسبت به بیتوجهی جهانی به فاجعه انسانی در غزه هشدار دادند.
امانی الحداد، رئیس بخش فیزیوتراپی مرکز، اعلام کرد از آغاز جنگ بیش از ۲۶ هزار مورد قطع عضو ثبت شده و این آمار، نماد فروپاشی کامل نظام درمانی تحت محاصره است. او تأکید کرد زنان دارای معلولیت آسیبپذیرترین قشر هستند و بهدلیل کمبود کادر تخصصی زن، نبود امکانات، از دست دادن حریم خصوصی در مراکز اسکان و ناتوانی در دسترسی به درمان و اندام مصنوعی، با شرایطی بهمراتب سختتر روبهرو هستند. همچنین بسیاری از مادران معلول، توان مراقبت از کودکان خود را از دست دادهاند و روند درمانشان بهدلیل کمبود تجهیزات رو به وخامت است.
نصف زندگی در یک لحظه؛ روایت یک دختر ۱۷ ساله از قطع عضو
بلسم مصطفی، دختر ۱۷ سالهای که در حمله به خانهاش پای راست خود را از دست داده، با تکیه بر عصای فلزی در حاشیه کنفرانس ایستاده بود و میگفت: «در یک لحظه نصف زندگیام را از دست دادم». او که خود را برای امتحانات نهایی آماده میکرد، حالا نهتنها مجبور به ترک مدرسه شده، بلکه برای سادهترین جابهجاییها نیز به کمک دیگران نیاز دارد. با وجود درد، محدودیت و قطع جلسات فیزیوتراپی بهدلیل نبود امکانات، بلسم تأکید میکند که اجازه نخواهد داد معلولیت، رؤیای ادامه تحصیلش را نابود کند و با همان توان اندک، به مسیر خود ادامه میدهد.
زندانی در بدن خود
فاطمة الحلولی که از کودکی با معلولیت پای چپ زندگی میکرد، پس از آواره شدن در ۷ نوامبر ۲۰۲۳، نتوانست طرف مصنوعی خود را همراه ببرد و حالا با عصاهای چوبی در خیمهای فرسوده، تقریباً توان حرکت ندارد. او میگوید: «احساس میکنم زندانی بدنم هستم؛ نمیتوانم حتی چند قدم راه بروم و دسترسی به درمان ندارم. غزه امروز بدون سیستم بهداشتی، بدون دارو و پزشک است.»
داستان فاطمه و بلسم مصطفى، همراه با دیگر شهادتها، واقعیت تلخ زنان معلول در جنگ را نشان میدهد: نبود مراکز درمانی، دستگاههای کمکحرکتی و امنیت شخصی، و ازدحام مراکز اسکان، آنان را در آسیبپذیرترین وضعیت اجتماعی و پزشکی قرار داده است.
زنان در خیمهها؛ بدون حریم شخصی و درمان
آمانی الحداد میگوید زنان دارای معلولیت در خیمهها دسترسی به سرویس بهداشتی مناسب ندارند و به دلیل ازدحام و نبود امکانات، از حریم شخصی و درمان محروماند. نبود جلسات فیزیوتراپی ماهها، باعث سفت شدن عضلات و بدتر شدن وضعیت پس از قطع عضو میشود.
شرکتکنندگان در پایان تجمع خواستار باز شدن مسیرهای امن برای انتقال مجروحان، تأمین فوری اندامهای مصنوعی، و ایجاد محیط درمانی امن برای زنان معلول شدند و از نهادهای بینالمللی خواستند جلوی «ادامه کشتار جسم فلسطینی» را بگیرند.