مرکز خبر- پیشروی بیابان‌ها، فروسائی زمین در نواحی خشک، نیمه‌خشک و مناطق نیمه‌مرطوب را دربرمی‌گیرد و عوامل دخیل در پیدایش آن در وهله‌ی اول فعالیت‌های انسانی و تغییرات آب و هوا می‌باشد. شایان ذکر است که پیشروی بیابانها به مفهوم توسعه‌ی بیابانهای از پیش موجود نیست.

این فرآیند در حقیقت به این دلیل رخ می‌دهد که اکوسیستم‌های نواحی خشک که بیش از یک سوم کره‌ی زمین را در بر می‌گیرند شدیداً در معرض استفاده‌ی بیش از حد و عدم بهره‌برداری صحیح از زمین قرار دارند. فقر، عدم ثبات سیاسی، جنگل‌زدایی و تخریب جنگل‌ها، چرای بیش از حد دامها و روش‌های نامناسب و نادرست آبیاری همگی می‌تواند به کاهش میزان حاصلخیزی زمین بیانجامد.

پیشروی و توسعه‌ی بیابانها زندگی بیش از ۲۵۰ میلیون نفر را در سراسر جهان مستقیماً تحت تاثیر قرار داده و در عین حال زندگی قریب یک میلیون نفر را در بیش از صد کشور به مخاطره می‌اندازد.

 روز جهانی بیابان‌زدایی به منظور تضمین حاصلخیزی درازمدت در مناطق مسکونی نواحی مربوطه، ضروری است. متاسفانه تلاشهایی که در راستای بیابان‌زدایی در گذشته صورت پذیرفته همگی به شکست انجامیده و معضل فروسائی زمین در سراسر نقاط دنیا رو به وخامت گذارده است. به دنبال نیاز به یافتن راهکاری تازه و نو، دولت‌های ۱۷۰ کشور جهان، در ماه مارس سال ۲۰۰۲ میلادی به کنوانسیون بیابان‌زدایی سازمان ملل متحد پیوسته‌اند.

به موجب کنوانسیون بیابان‌زدایی هرگونه تلاش در جهت محافظت از زمین‌های مناطق خشک در درازمدت انجام خواهد گرفت چرا که عوامل دخیل در پیدایش این فرآیند، متعدد و در عین حال بسیار پیچیده می‌باشد و پهنه‌ی گسترده‌ای را در بر می‌گیرد که مسائلی نظیر الگوهای تجارت جهانی و روشهای ناپایدار مدیریت اراضی را در خود جای داده است. در این راستا تغییراتی بس شگرف و به معنای واقعی کلمه چه در سطح محلی و چه در سطح بین‌المللی می‌بایست صورت پذیرد.

براساس تجارب پیشین، ضرورت وجود حکومت مردم‌سالار و دموکراتیک در کنوانسیون مطرح شده است. این خود به مفهوم شرکت اقشار مردم در فعالیتهای مربوطه و ایجاد محیطی خود جوش در زمینه مشارکت‌های مردمی می‌باشد بدین صورت که بومیان هر کدام از نواحی این امکان را بیابند تا در محافظت زمین از فروسایی سهیم شوند.