مرکز خبر- ٢۴ آوریل سالروز قتل عام ارمنیان تحت امپراتوریی عثمانی‌ها می‌باشد. قتل عام و نسل‌کشی ارمنی‌ها  که گاهی با نام‌های دیگری چون هولوکاست ارامنه "پاکسازی نژادی"، "کشتار ارامنه" و نزد خود ارمنی‌ها با عنوان جنایت بزرگ شناخته شدە، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی شده (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت کنترل امپراتوری عثمانی در دوران جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان گفته می‌شود.

عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام گرفت کە در حال حاضر تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارمنیان بین یک تا یک و نیم میلیون نفر برآورد شده ‌است. در طی این دوران، تصوری برای تعدادی از سردمداران ترک ایجاد شده بود مبنی بر اینکه ایجاد کشوری جدید و نوین (ترکیه) برای ترک‌ها در گرو ایجاد کشوری با یک نژاد واحد (یعنی ترک‌ها) است و این کار با تصفیه‌ی نژادی که همان پاکسازی منطقه‌ی آناتولی از اقلیت‌های دینی و نژادی به خصوص یونانیان، آشوریان و ارمنیان صورت می‌پذیرد.

پادشاهان امپراتوری عثمانی که همواره به دنبال سياست پان ترکيسم بودند و رويای تشکيل يک حکومت بزرگ ترک را از غرب آناتولی تا ترکستان چين را در سر می‌پروراندند، ارمنيان را همچون سدی در راه پيوستن ترک‌های عثمانی به ترک زبانان قفقاز و ترکان آن سوی دريای خزر می‌پنداشتند.

زمانی که در تابستان ١٩١۴ميلادی آتش جنگ جهانی اول شعله‌ور و توجه اروپاييان به رويدادهای جنگ معطوف شد، دولت وقت ترکيه فرصتی مناسب يافت تا مسئله‌ی ارمنی‌ها را برای هميشه حل کند در آن زمان ترکان جوان تحت نام کميته‌ی اتحاد و ترقی زمام امور را در دست داشتند.

آنان برای اجرای سياست‌های خود ابتدا مردان بين ١۵ تا ۵٠ ساله را به بهانه‌ی اعزام به جبهه‌های نبرد به ارتش فراخواندند همچنين دستور صادر شد که هر کس اسلحه دارد بايد آن را به ارتش تحويل دهد و هر آنچه که ممکن است در خلال جنگ مورد نياز ارتش واقع شود، نظير لباس، قاطر، غذا و غيره نيز ضبط خواهد شد.

سرانجام در روز ٢۴ آوريل ١٩١۵ميلادی به دستور دولت عثمانی حدود ٣٠٠ تن از رهبران،‌ روحانيون،‌ انديشمندان،‌ نويسندگان و سياستمداران ارمنی دستگير و همگی به طرز فجيعی سلاخی شدند و اين آغاز قتل ‌عام ارمنیان بود چون در همان روز حدود پنج هزار تن از ارامنەی استانبول نيز در کوچه‌ها و منازلشان به قتل رسيدند.
         

سپس سربازان عثمانی به شهرها و روستاهای ارمنی‌نشين رفتە و بە بهانه‌ی انتقال آنان بە مکان‌های امن، آنها را از خانه‌هايشان بيرون کشيدند اما آنان گروه‌هایی از ارمنيان را که بيشتر شامل زنان،‌ کودکان و سالخوردگان بودند به صورت کاروان‌هایی به طرف تبعيدگاه صحرای مرکزی سوريه واقع در منطقه‌ی ديرالزور در نزديکی حلب منتقل ‌کردند.

دیگر گروه‌های قومی منطقه، از جمله آشوریان، یونانیان و کوردها نیز از نسل‌کشی ترک‌های عثمانی در امان نماندند به گونه‌ای که بسیاری از محققان این رویدادها را نیز بخشی از همان سیاست نابودسازی قومی دولت‌مردان ترک دانسته‌اند، امروزه این رویداد به ‌طور گسترده به عنوان یکی از اولین نسل‌کشی‌های سده‌ی بیستم شناخته می‌شود.