«قلم‌های ما ابزاری برای مقاومت و انتقال حقیقت‌اند»
انجمن روزنامه‌نگاران زن مزوپوتامیا (MKG) تأکید کرد که روز روزنامه‌نگاری در ترکیه فرصتی برای جشن گرفتن نیست، بلکه روزی برای مبارزه در برابر سرکوب رسانه‌ای است، به‌ویژه در حالی که خبرنگاران زن همچنان هدف قرار می‌گیرند و صدایشان خفه می‌شود.
آمد- ۲۴ ژوئیه به‌عنوان روز جشن روزنامه‌نگاری در ترکیه یادآور لغو سانسور رسانه‌ای است؛ اتفاقی که آن را پیروزی آزادی قلم بر قید و بندهای اقتدارگرا می‌دانند. با این حال، آزادی مطبوعات در ترکیه همچنان با محدودیت‌ها، نقض حقوق روزنامه‌نگاران و اشکال گوناگون سرکوب مواجه است.
انجمن روزنامه‌نگاران زن مزوپوتامیا(MKG) بیانیه‌ای در ارتباط با این روز تحت عنوان «روز مبارزه برای آزادی مطبوعات» صادر کرد. در این بیانیه تأکید شد که اگرچه ۲۴ ژوئیه به‌عنوان روز مطبوعات برای بزرگداشت لغو سانسور در ترکیه تعیین شده، اما برای روزنامه‌نگاران این روز فراتر از یک جشن؛ روزی برای حفظ حافظه تاریخی، ابراز مخالفت با صداهای سرکوب‌شده و مقاومت در برابر همه‌گونه سرکوب است.
بیانیه می‌افزاید که حرفه خبرنگاری هنوز در این کشور جرم محسوب می‌شود، مخصوصاً وقتی خبرنگار زن باشد: «ما روزنامه‌نگاران زن مزوپوتامیا تلاش می‌کنیم حقایق سانسورشده را فاش کنیم، به قتل زنان بپردازیم، صحنه‌های فقر را مستندسازی کنیم و صدای مردم در میان جنگ را مستند کنیم. همچنین صدای کسانی را که هویت، زبان و خواسته‌هایشان عمداً به حاشیه رانده شده را منتقل می‌کنیم. برای همین در دو جبهه می‌جنگیم: پذیرش مطبوعات و مقابله با قمع سیاسی و مغلوبه مردسالارانه رسانه. قلم‌های ما فقط وسیله‌ای برای انتقال اطلاعات نیستند، بلکه وسیله‌ای برای مقاومت، ثبت حافظه و انتشار حقیقت‌اند.»
در ادامه بیانیه آمده که در چنین روزی بسیاری از روزنامه‌نگاران تنها به‌خاطر پافشاری بر انتقال حقیقت از آزادی محروم می‌شوند.
«همکاران ما پشت میله‌ها، تاوان پایبندی‌شان به کرامت حرفه‌ای و حق مردم برای دستیابی به اطلاعات را می‌پردازند. دجله باشتورک به‌خاطر اینکه صدای ملتش بود مجازات شد و ایلم امل ییلماز به خاطر فرا رفتن از خطوط حکومتی مورد هدف قرار گرفت؛ آن‌ها در ژوئن گذشته بازداشت شدند و در جلسه‌ای در ۱۶ ژوئیه آزاد شدند.»
بیانیه همچنین شرح می‌دهد که الیف ارسوی به‌دلیل فعالیتش در مجله «مَشِ» (Meşê) او را وادار به سکوت کردند، و هاتیجه دومان به‌مدت سال‌ها زندانی شد چون به‌عنوان یک زن روزنامه‌نگار حاضر به تسلیمیت در برابر سیستم نشد. ازدن کنیک، یکی از روزنامه‌نگاران رسمی دولت، شاهد لغو برنامه‌های خود در تلویزیون بود و پریهان سودا ارکیلینچ به‌خاطر افشای ظلم‌ها در روزنامه «اوزگور گلجک» محاکمه شد. همچنین سونگل یوجل به‌دلیل فضای فکری که در مجله «اونسوز» ایجاد کرد که برای بسیاری ناراحت‌کننده بود مورد هدف قرار گرفت.
«وقتی روزنامه‌نگاران در کشوری زندانی شوند، هیچ‌کس آزاد نیست»
بیانیه اشاره می‌کند که این زنان برای حق مطالبه دستیابی عموم به اطلاعات می‌جنگند و بدون ترس حقیقت را می‌گویند. هر یک از آن‌ها تجربه‌ای از دموکراسی متزلزل ترکیه هستند. وقتی روزنامه‌نگاران زندانی‌اند، هیچ‌کس آزاد نیست. و وقتی روزنامه‌نگاران زن ساکت شوند، هم حقیقت و هم برابری سرکوب می‌شود. ما، «انجمن روزنامه‌نگاران زن مزوپوتامیا» این سکوت را نمی‌پذیریم. روزنامه‌نگاران زن تنها نیستند. صدای آن‌ها صدای ماست. قلم‌هایشان قلم‌های ما هستند. حمایت از حرفه‌مان به معنی حمایت از مبارزه‌ی آن‌هاست. ما صدای کسانی را که خواسته‌شده بی‌صدا شوند، خواهیم شنید؛ خواهیم نوشت، صحبت خواهیم کرد، اسناد را منتشر خواهیم کرد.
«نمی‌توان روزنامه‌نگاران را ساکت کرد»
انجمن خاطرنشان کرد: «برای ما ۲۴ ژوئیه روز جشن نیست، بلکه روز پایداری و مقابله است چون ما معتقدیم حقیقت را نمی‌توان زندانی و صدای آزاد را نمی‌توان خاموش کرد. آزادی مطبوعات امتیاز نیست، بلکه شریان دموکراسی است و وقتی این شریان بریده شود، کل جامعه خفه می‌شود. تنها راه روشن کردن راه‌‌مان در این دوران تاریک، همبستگی، مبارزه سازمان‌یافته و عزم بی‌پایان است. ما از نوشتن حقیقت دست نخواهیم کشید و از کلمه صرف‌نظر نخواهیم کرد. یک روز و به‌واسطه قدرت همبستگی‌مان، معنی واقعی این تاریخ را بازخواهیم گرداند و روزی را بنا خواهیم نهاد که در آن نه فقط در ظاهر بلکه حقیقتاً به مطبوعات افتخار شود.»